Maandagavonden

Op Nederland 2 wenste Harmen Siezen ons een fijne avond. Daarna stuiterde Loeki door het beeld. Even later klonk de begintune van Dynasty door de speaker. Mijn broer en mijn moeder zaten aan de buis gekluisterd. Uit de kast pakte ik een donkerbruine kartonnen doos. "Kom je, pa?" "Zet maar vast klaar", zei hij dan vanaf de bank, waar hij zijn laatste beetje koffie in zijn kopje ronddraaide om het vervolgens in een slok naar binnen te werken.

Dynasty, met de 'geschoudervulde' Alexis, die het continu aan de stok had met Krystle, de vrouw van de aalgladde en machtige Blake Carrington. Chaos was troef. Nee, die serie was niet aan mij besteed. En ook niet aan mijn vader.

Met twee handen hield ik het deksel vast en opende ik de doos. De geur van karton en hout doet nog immer herinneringen herleven. Voorzichtig vouwde ik het kartonnen speelbord open. Daarna keerde ik de bodem van de doos om. De houten stukken rolden door elkaar op tafel. "Ssssssst", klonk het vanaf de bank. Ik sorteerde ze netjes op kleur en zette ze daarna op het bord. Dame bekent kleur. Daarnaast de koning, dan de lopers, vervolgens de paarden en de torens. Daarvoor een rij pionnen.

Pa bracht zijn kop en schotel naar de keuken en pakte een biertje voor zichzelf uit de koelkast. Hij kwam de kamer binnen en zette een groot glas ranja voor mij op tafel. "Er zijn ook nog doppinda's, hè", zei hij tegen mijn broer, maar hij kreeg geen respons of, zoals mijn vader zei: "Nul op het rekest." Schijnbaar achteloos verzette hij zijn eerste witte pion twee stappen.

Ik nam een flinke slok van mijn ranja en dacht na over mijn openingszet. Mijn hand bewoog ik boven de houten stukken. Aanraken is zetten. Vervolgens zette ik mijn pion van C7 naar C5, mijn koningin de macht gevende over de rechterflank. Mijn vader was een uitstekend schaker. Hij dacht een flink aantal zetten vooruit. Dat deed hij ook wanneer we aan het kaarten waren. Midden in een potje hartenjagen zei hij dan: "Leg maar neer, de rest is voor mij." Nee, hij was niet iemand die de ander liet winnen.

Mijn broer was ondertussen toch naar de keuken gelopen en zat op de bank pinda's te doppen boven een plastic doos. Hij en mijn moeder spraken over de perikelen in huize Carrington. "Ssssssst", zei mijn vader dan richting de bank.

Ons spel vorderde gestaag. Naast het bord stonden een loper, een paard en wat pionnen van pa. Van mij stonden er twee paarden, een loper, een toren en wat pionnen. "Over vijf zetten sta je schaakmat", pa bracht zijn koningin in stelling. Ik kon het niet geloven en deed, tegen beter weten in, nog een verwoede poging om het tij te keren.

Dynasty was inmiddels afgelopen. Mijn broer had de plastic bak opnieuw gevuld met doppinda's en zette deze bij ons op tafel. "Pak mij nog even een flesje bier uit de koelkast", zei pa tegen hem. "En er is ook sinas, hè?"

Vijf zetten later stond ik schaakmat. "Nog een potje?", vroeg ik strijdbaar. "Nee, zometeen begint Hillstirryblues", zei hij op zijn steenkolenengels. We moesten altijd lachen als hij weer zo'n verspreking had. Pa kon dan heel achteloos kijken, terwijl hij wel wist dat hij het niet goed uitsprak. Af en toe kon hij dan zelf zijn gezicht ook niet meer in de plooi houden en verscheen er een lach op zijn gelaat. Om vervolgens met wijs- en middelvinger, waar een sigaret tussen zat geklemd, naar de klok te wijzen en met een strenge blik tegen mij te zeggen: "Het is tijd om te rijzen." Dan gaf ik hem een zoen op zijn prikkende wangen en ging naar bed.

Maandagavonden. Ik heb er fijne herinneringen aan.