Louis Theroux: god van de documentaire
Sinds inmiddels al een paar maanden heeft yours truly het fantastische streamingprogramma Netflix. Ik vind het voornamelijk fantastisch omdat ik nu veel minder tijd kwijt ben met het zoeken naar torrents en die downloaden terwijl ik mijn huisgenoten hun internetsnelheid ontsteel en mijn externe harde schijf stukje bij beetje steeds voller raakt – want weggooien kan ik ook al niet.
De series die ik altijd al eens wilde proberen maar waarvan ik de naam al weer was vergeten of waarvan ik geen zin had om meteen een compleet seizoen te downloaden, die series kan ik nu gewoon een kwartier aanzetten maar als het niks is, zet ik het weer uit. Jammer, oké, doei. Filmavondjes met vrienden worden ook lekker makkelijk en ik kan, als ik samen met mijn nichtje half dronken of juist ontzettend brak ben, schaamteloos ‘say yes to the dress’ opzetten en urenlang hersenloze Amerikaanse trash kijken. Proxy op je browser en voila, meteen ook het gehele aanbod van de Britse, Amerikaanse en welke andere Netflix dan ook. Netflix is de hemel.
Maar het allermooiste wat er op Netflix te vinden is, is niet het enorme aanbod foute actiefilms of obscure nineties-blockbusters die compleet geflopt zijn en tergend slecht gespeeld zijn. Ook niet de uitgebreide collectie period drama’s waar ik als fan van kostuumdrama’s helemaal lyrisch van word. Zelfs niet de enorme stapels Disneyfilms die ik zo fijn vind om te zien als ik ziek of brak ben. Het allermooiste op Netflix is Louis Theroux.
Voor de leken onder ons die nog nooit van de god Louis Theroux gehoord hebben, een korte inleiding: Louis Theroux is documentairemaker voor de BBC die documentaires maakt over mensen, en dan voornamelijk over speciale groepen mensen.
Hij heeft documentaire’s gemaakt over neonazi’s, over aluhoedjes, over government conspiracy theorists, over zwaar christelijke mensen in Dallas, over gevangenissen, over de Westboro Baptist Church, over pornoacteurs, over swingers, over alle groepen en culturen mensen waarvan je weet dat ze bestaan maar waar je nooit over nagedacht had en waar je zeker nog nooit een kijkje hebt mogen nemen.
Nou zijn er natuurlijk veel meer documentaires over mensen, maar wat Louis zo bijzonder maakt is zijn objectiviteit en zijn oneindige menselijkheid. Hij gaat volledig open met mensen in gesprek, blijft respectvol maar durft ook die vragen te stellen die iedereen zich afvraagt maar niemand ooit vraagt. In sommige gevallen gaat hij zelfs zo ver om zelf een stapje te zetten in een bepaalde lifestyle, maar dat alles wel op zijn eigen manier en vanuit zijn eigen ethiek en opvattingen. Bij het interviewen van mensen veroordeelt hij niet, wijst hij ze niet op hun fouten of tekortkomingen maar stelt hij vragen om het begrip te vergroten. Hij lijkt televisie te maken om niet alleen de kijker aan het denken te zetten, maar ook diegene die geïnterviewd wordt.
In The Most Hated Family of America interviewt Louis leden van de Westboro Baptist Church, een extreme kerk-cult die in Amerika voornamelijk bekend is om hun protesten bij de begrafenissen van militairen, zogenaamde pickets. Leden van deze kerk zijn er heilig van overtuigd dat hun waarheid de enige waarheid is – zoals dat wel vaker gezien wordt in religieuze groeperingen- maar zijn er ook van overtuigd dat hun kerk met zijn pak en weg 40 leden als enige ter wereld naar de hemel mag. Vrolijke jonge tienerdames vertellen Louis giechelend dat ook hij naar de hel gaat. Kindjes van vijf staan langs de snelweg met borden waar Obama als duivel op afgebeeld is en waar de meest voorkomende leuze God Hates Fags is ( zie ook hun website, godhatesfags.com). Als Louis vijf jaar later terugkomt in de commune, blijkt een deel van de jonge dames die hij destijds interviewde, vertrokken te zijn en van hun hoort hij nu de andere kant van het verhaal.
Louis zijn manier van televisiemaken geeft de kijker een inkijk in een andere wereld die niet eens zo ver van die van ons zelf af staat. Hij belicht de mensen, niet in een positief of negatief licht, maar zoals ze zijn. Hij vraagt ze waarom ze deze keuzes gemaakt hebben, waarom ze hun leven leven zoals ze dat doen en laat het vrij van ieder oordeel. Theroux is de ultieme humanist. Dit alles naast een prachtig beleefde ongemakkelijkheid die vele Britten eigen is en een verlangen om alles te zien en mee te maken, maakt Louis Theroux een genot om naar te kijken.
