Bevallen met Whatsapp
Op de achtergrond, bedoel ik. En dat is echt helemaal nieuw, dat hadden we twee jaar geleden niet, een jaar geleden wel maar toen moesten we nog wennen aan Whatsapp. Bovendien heb je een thread nodig met veel maffe familie erop en, dat vooral, een bevalling. Maar laat ik starten bij het begin.
Dochter Anna had al een gezin met twee prima geslaagde zonen van twaalf en negen jaar, maar het verlangen bleef. Als er nog eens een meisje... Al zou nog een jongetje eigenlijk ook meer dan geweldig zijn. Afgelopen zaterdag was ze uitgerekend, dus de hele familie zat op haar lip. Maar het kind had zelf blijkbaar andere plannen, want het bleef lekker waar het zat. Ik vraag me trouwens al langer af of een foetus, ondanks alle bescherming in de baarmoeder soms toch wat meekrijgt over koud weer en zo. Maar goed, gistermorgen begon het toch. De jongste zus kwam gauw uit Almere, met de tweejarige dochter. De oudste dochter had ook een zoon hier af te leveren, een jongeman van drie die in andere weken altijd op donderdag hier is. Anna kwam zelf ook nog effe koffie leuteren, ze woont per slot aan de andere kant van dit dorp. Het werd een gezellige, drukke boel. Met heel wat onderhuidse spanning. De hele familie was algauw via telefoontjes en Whatsapp op de hoogte en bleef gedurende de hele dag in spanning.
Maar niks. Het werd avond, de kleinkinders waren allemaal weer weg. De twee jongste zonen gingen na hun werk naar een optreden van Kiesza in Paradiso. Na Twee voor twaalf vertrok ik naar de motorclubavond en mam ging te bed, na een dag vol spanning en drukte. Ik was om een uurtje of elf weer terug en ging achter een bier op de zonen zitten wachten. Op de app-threads was niks te vinden over de toestand van Anna, en iedere keer bellen doe je ook niet. Afwachten dus maar. De jongens kwamen net na twaalven thuis, na een geweldig concert. Bert had de hele zooi op zijn Note opgenomen, maar zonder bas klinkt dat op zijn best nogal blikkerig. Ze hadden vooraan op het balkon gezeten en lekker over het hek gehangen, dus het was genieten daar.
Net na enen kwam Bert naar beneden denderen. Zijn telefoon in zijn hand, grote grijns op zijn tronie. Paps, gefeliciteerd met weer een kleindochter. Alles is goed, ze is in het ziekenhuis geboren. Dat moest wel, op het laatste moment, want het kind had in het vruchtwater gepoept. En in zo'n geval spring je met ma in de auto en racet naar het ziekenhuis, dat is gelukkig niet ver weg. Kijk, voor zo'n geweldig verhaal sprint je als man naar boven en maakt oma wakker. Het bleek met haar slaap toch al niet geweldig gesteld te zijn, dus ze was in een oogwenk bij de les. Machtig, breed lachend je ogen open doen. Allerhande berichten en felicitaties verdrongen elkaar op de app. Verbazend hoe veel mensen op zo'n goddeloos uur nog wakker zijn.
En toen bleek nog iets anders, de hele dag voor ons grootouders geheim gehouden. De jongere generatie had een draadje waarop wij asl opa en oma niet waren uitgenodigd. Bert zette na het concert van Kiesza zijn Whatsapp aan en zag dat hij zeker 70 berichten had gemist. Alle broers en zussen van An hadden haar de hele avond aan het lijntje gehouden, en intens meegeleefd. An had geregeld buikpijn van het lachen, tussen de weeën door. Zo vertelden ze haar dat het kind in ieder geval niet bij volle maan zou worden geboren, want dat was eergisteren. Waarna de hele club via internet ging uitzoeken op welk tijdstip hun eigen kinderen waren geboren. Ik geloof met als resultaat dat volle maan licht voorop gaat als bevallingstijdstip. An kreeg het advies om maar tot 6 december te wachten met baren, want dat is de eerstvolgende volle maan.
Het was echt hilarisch wat er allemaal langskwam op die app. Ik heb het draadje vanmorgen gelezen, en ik weet zeker dat dit echt helpt als je het moeilijk hebt als bevallende mam. Natuurlijk kennen we ons nageslacht heel goed, maar toch heb ik me wederom verbaasd over alle idioterie die ze weten te produceren. En dat iedereen op zijn of haar eigen wijze, met of zonder grappen en grollen heel goed weet aan te geven dat ze intens meeleven met hun zusje. Chapeau mensen, het was geweldig! Ik kan dit iedereen aanraden.
Vanmorgen zijn we natuurlijk wezen kijken. En genieten van dat plaatje. Ruim acht pond, 54 centimeter, drie trotse mannen om haar heen. En een mam die alles duizelend van geluk tot zich neemt. Ik vond dat ik hierover toch maar even een colummetje moest inlassen.
Ze heet Saar.
