De zorg en condooms

Het kabinet had met heel dat gedrocht van een ‘participatiemaatschappij’ een bezuiniging van 11% op de zorg tot doel. Van veel gemeenten is inmiddels bekend dat die bezuiniging oploopt tot soms wel 25% en in enkele gevallen zelfs tot 50%. Als dat gat zo groot is, dan weet echt niemand meer weet meer waar hij mee bezig is.

Voor het gemak komt daar nog bij dat deze cijfers komen uit slechts een derde van de gemeenten en dan wel bij die gemeenten die inmiddels de boel nog hebben kunnen regelen. Bij een derde van de gemeenten zit men nog in de eindfase van de aanbestedingen en het laatste derde deel loopt dus simpelweg achter. Met nog twee maandjes te gaan. Ook zeer verontrustend.

Even los van de inhoud van heel dat zorg- en participatiebeleid, vind ik dit eigenlijk al verontrustend genoeg. Als begrotingen naar aanleiding van één beleidsstuk, per gemeente echt miljoenen uit elkaar kunnen gaan lopen en de opgelegde planning blijkbaar verdomde lastig haalbaar is, trek ik meteen al de vrij simpele conclusie dat dit beleidsstuk niet al te doordacht en duidelijk is geweest.

Deskundigen verklaren een en ander door een stukje misinformatie in de cijfers:
“Gemeenten krijgen cijfers van het rijk maar ook van zorginstellingen over het aantal cliënten en die cijfers matchen niet. Als je niet weet voor hoeveel mensen je zorg moet inkopen, weet je niet of je uitkomt met het budget.”

Huh? Dus de basis van het complete beleid – de hoeveelheid zorg die je in moet kopen – klopt niet? Bij de allereerste constatering van dit simpele feit hadden alle alarmbellen toch allang af moeten gaan? Elementair ondernemerschap leert dat je snel failliet gaat als je ofwel te veel ofwel te weinig inkoopt.

Een beetje bordeelhouder weet toch ook precies hoeveel condooms er per maand in zijn etablissement doorheen worden gejaagd? Die gaat echt geen pallets Durex extra inkopen of hergebruik of mindering voorstellen. De ene medewerkster krijgt niet ongevraagd en zonder keiharde cijfers meer rubber op voorraad dan de andere dame van lichte zeden. Die hoer zal met onderbouwingen moeten komen:
“Ik krijg twee keer zoveel lul te verstouwen als Amber en dan nog in mijn reet ook!”

En dus krijgt Angel haar extra kapotjes. Dat is goed ondernemerschap. Luisteren naar de mensen op de werkvloer. Anticiperen op de realiteit.

Bij de overheid lijkt die realiteitszin ver weg. Zulke enorme verschillen in begrotingen en planningen kunnen alleen maar betekenen dat heel veel ambtenaren, beleidsmedewerkers en wethouders totaal niet weten waar ze nu echt mee bezig zijn. En dat wordt met de participatiewet feitelijk ook een heel eind gevraagd. Gemeenten, zoeken jullie het verder maar zelf uit. Met minder geld. Punt.

Met zoveel ruimte voor eigen interpretatie wordt het een pure loterij. Als in jouw gemeente per ongeluk de juiste keuzes worden gemaakt, ben je goed af. Anders ben je genaaid.

Ik heb een sterk vermoeden dat Angel dat beter kan. Zowel het ondernemen als het naaien.