Brainstormangst

Iedereen weet echt wel wat de grootste dooddoeners zijn op creatief gebied: het mag niet, het kan niet, het is te duur, het is niet realistisch. Je mag niet alles dom en stom vinden, want dan is de brainstormsessie direct voorbij. Tijdens de studie, workshops en van fijne goeroes leer je precies wat je wel en niet kan doen. En misschien breng je het ook wel eens in de praktijk. Maar de meeste brainstormsessies zijn al dood voor ze überhaupt zijn begonnen. In de werkende mens heerst een brainstormangst.

Er moet een nieuw idee op tafel komen, want er moet geld worden verdiend. En het liefst zo snel mogelijk, want tijd is geld. Maar ja. Daar zit je dan aan tafel met een verwachtingsvolle manager die klaar zit voor het topidee. Die manager die over twee maanden beslist of je contract verlengd wordt, terwijl je vorige week per ongeluk een kop koffie over zijn bureau hebt laten vallen, waardoor hij twee avonden heeft overgewerkt. Hij zegt wel dat hij alle ruimte geeft in de komende drie kwartier, maar intussen durf je geen domme dingen te zeggen omdat ieder woord nu telt. Je moet iets slims zeggen.

Binnen het team weet iedereen dat Angelique de beste ideeën heeft, maar zolang zij haar nagels knipt aan het bureau zonder zich te bekommeren om haar eigen restjes, is het veiliger om haar te negeren. Ze stinkt enorm uit haar mond. Hoe langer zij praat, hoe meer collega’s in haar directe nabijheid in een comateuze toestand raken. Vanwege algemene gezondheidsredenen is er een rouleersysteem ingesteld waarbij de collega’s haar om en om even in de rede moeten vallen, nog voor zij drie zinnen heeft afgemaakt. Het werkt heel efficiënt om iedereen van frisse lucht te blijven voorzien, maar uit paniek wordt er steeds naar voetbal, het weer of de jaarcijfers gerefereerd. Niet naar het huidige probleem.

Vanwege Angelique is er intern voorgesteld om de brainstormsessie schriftelijk in te zamelen. Dat is eenmaal gedaan, maar de resultaten vielen tegen: twee onleesbare post-it’s, een boodschappenlijstje en zesenveertig doodles van Tim die niemand begreep en wat achteraf zijn vrije expressie-opdracht bleek te zijn van zijn traumaverwerkingsopdracht bij de psycholoog. Na de tegenvallende resultaten werd de manager zo boos dat zijn personeel niet betrokken genoeg was, dat zijn assistent huilend is weggelopen en pas een week later uitgehongerd is teruggevonden bij de vuilnisbakken achter het bedrijfspand. Nee, deze brainstorm moest dus echt een groepsproces worden.

Dus daar zaten ze dan met zijn allen in een U-vorm, met tijdelijke contractangsten, faalangsten, angst voor verandering en met Angelique op het uiteinde. De meeste medewerkers wisten wel hoe ze moesten brainstormen. De manager had zelfs diverse workshops gehad waarbij dit onderdeel aan bod kwam. Maar geen van allen durfde met een nieuw idee te komen. Zelfs toen de manager het omdraaide en de groep vroeg wat de slechtste ideeën ooit zouden zijn, bleef het angstvallig stil. Brainstormen viel nog niet mee. Gelukkig had Ans ten minste nog één goed idee: “Jongens, ik denk dat het een lange dag wordt. Zal ik kroketten bestellen voor de lunch?”