De kunst van het loslaten

'De kunst van het loslaten' is een rubriek die de komende jaren met enige regelmaat zal terugkeren in mijn columns. Tot mijn spijt moet ik zeggen. Want: ik ben er niet zo goed in. Tegelijkertijd moet ik erkennen dat ik mij hiervan volledig bewust was, alvorens mijn meisje en ik kinderen op de wereld zetten. Ze worden groot en gaan uiteindelijk hun weg.

Niet van de ene op andere dag natuurlijk. Dat is een geleidelijk proces, waarbij je het als ouder goed doet, wanneer je jezelf steeds redundanter maakt. Soms wilde ik dat het op mijn werk ook zo was. Treden op de ladder naar volwassenheid. Soms een enorme sprong voorwaarts, en soms een piepklein stapje. Nauwelijks merkbaar.

Ik bracht onlangs onze oudste naar school. Zoals ik dat dagelijks doe. We reden zij aan zij en plotseling bracht hij zijn spacescooter tot stilstand. Ik schrok en kneep in mijn remmen. 'Ik wil een kus!' maakte hij me op niet mis te verstane wijze kenbaar.

'Wil jij een kus?' antwoordde ik, vervuld van geluk stapte ik af. Ik tilde hem op en draaide een rondje met hem. 'Natuurlijk! Hier heb je er zelfs twee!' antwoordde ik, en hij kreeg twee grote pakkerds op zijn gezichtje. Midden op het fietspad. Daarna stapten we op en reden we verder. Het moet er vreemd uit hebben gezien. Zonder er verder al te diep over na te denken schreef ik dat onverwachte verzoek om een kus toe aan een nieuwe aanhankelijkheid, die wellicht was ontstaan omdat hij nog moest wennen tijdens zijn eerste week in groep drie.

Eenmaal op het schoolplein voegde hij zich bij zijn klasgenootjes. Ik wenste hem een fijne dag toe en maakte aanstalten tot een afscheidszoen. 'Tot vanavond maatje van me.' In plaats van een zoen kreeg ik zijn wijsvinger. Deze werd recht voor mijn neus gehouden en, terwijl hij me vastberaden aankeek, heen en weer bewogen. Van links naar rechts en weer terug. Een aantal keer.  'Nee nee! Je hebt al een zoen gehad!' werd mij medegedeeld.

Meteen begreep ik wat er speelde. Die kus onderweg heeft hij gevraagd zodat hij me op het schoolplein niet meer hoeft te zoenen, want dat is niet stoer meer. Zo gaat dat in groep drie. Ik ben er niet tegenin gegaan. Eigenlijk was het wel knap bedacht van hem, dus ik heb hem maar een aai over zijn bol gegeven en ben vertrokken. Zonder kus.