Tijdreizen
Momenteel ben ik terug in de tijd. Met Ronald en Edgar trek ik door de Dordogne van de jaren '90. Hoewel ik dol ben op de Dordogne, ben ik er sinds de jaren '90 niet meer geweest. Naar deze reis heb ik enorm uitgekeken. Het is er heerlijk. Sierlijk ratelende krekels vullen de stilte. Ze zitten overal in de dampende weide, die bijkomt van een warme dag. Kamille. De geur van een ontluikende zomer. Ik sluit mijn ogen en geniet.
Ongelooflijk, wat er in een paar decennia allemaal veranderd is. Voor dat reisje heeft Edgar wegenkaarten aangeschaft bij het benzinestation. Die hebben ze betaald met guldens. Ronald (was zijn achternaam nou Giphart?) heeft het over de kattebak van de auto. Die heeft hij volgestouwd met spullen. Op zich logisch. Wie denkt dat auto's in de jaren '90 allemaal een bak hadden om katten in te vervoeren, heeft het mis.
Wie vandaag op Google naar plaatjes van een kattebak zoekt, krijgt als resultaat alleen maar van die koffertjes om je kat in te vervoeren. Naar de dierenarts bijvoorbeeld. Een gesloten koffertje met aan de zijkant een deurtje van tralies en bovenop een handvat. Vaak in vrolijke kleuren of pasteltinten, in ieder geval aan mode onderhevig. Alsof het leuk is voor die kat om erin te zitten.
Tegenwoordig noemen ze het de kofferbak. Niemand heeft ooit gezegd: 'Vanaf nu zeggen we alleen nog maar kofferbak, en geen kattebak meer. Want kattebak slaat nergens op.' Bovendien zou het volgens de huidige spelling een kattenbak zijn geworden. Toch zijn we het woord kattebak massaal vergeten. Ook ik. Pas met mijn reis terug in de jaren '90 kom ik het weer tegen.
Ronald heeft het over cassettes in de auto. Die zijn van zijn broertje en er staat acid op. Cassettebandjes. De meest gangbare duurden ongeveer 90 minuten en met een beetje geluk pasten daar precies twee langspeelplaten op, aan iedere kant een. Met enige pech paste het net niet. Langspeelplaten. Grote schijven van vinyl. Het gangbare medium waarop muzikanten hun muziek uitbrachten. Acid is een subgenre van de housemuziek. Als ik me niet vergis, bestaat acid nog steeds. Veel weet ik daar niet van en dat houd ik graag zo. Acid werkt op mijn zenuwen.
Die Ronald, dat is maar een rare. Elke keer duikt hij zenuwachtig een telefooncel in en komt na enkele verwoede doch vruchteloze pogingen om iemand te bereiken, chagrijnig naar buiten. Ik zou hem met liefde mijn smartphone aanbieden. Bel wie je wil kerel, het is mij om het even. Spreek je uit en gooi het van je af. Er zit jou duidelijk iets dwars. Of is het iemand? Ook heb ik er geen moeite mee om namens hem een Whatsappje de wereld in te slingeren, naar wie dan ook. Maar ja, dat kan niet. Want jaren '90.
Ze hebben leuke meisjes ontmoet. Sommige zaken veranderen nooit. Leuke meisjes zijn van alle tijden. Exen, halve exen en het berijden van de scheve schaats zijn eveneens tijdloos. Ronald is helemaal dol op Silke. Op haar geur, haar mooie lange kroeshaar en haar zijdezachte, donkere huid.
Bij het afscheid wisselen ze geen nummers uit. Ook hun Facebook en Twitter delen ze niet. Aanvankelijk denk ik nog dat ze die meisjes niet zo heel leuk vinden. Toch wel. Ze geven elkaar een papiertje, met daarop handgeschreven adressen. Doe die maar in je portemonnee, Ronald. En wees er zuinig op. Als je dat briefje kwijtraakt, zie je haar misschien nooit meer.
