Vakantiepret - rijdende winkel

Dit is mijn laatste column in de serie 'vakantiepret'. De vakantie zit er weer op. Mijn buik is weer zo wit als altijd. Een herinnering die ik met je ga delen is die van een wel heel merkwaardige winkel. Als je op het strand ligt zeg je zo een paar keer per uur 'nee' tegen verkopers die je van alles willen aansmeren: badlakens, Gucci tassen, Armani zonnebrillen, vlechtjes in je haar, henna tatoeages en zakjes nootjes. Allemaal prima hoor, die lui moeten ook hun geld verdienen.

Anders werd het, toen wij ons net gesetteld hadden op een plekje recht aan zee. De jongens waren net begonnen met een zandkasteel, toen daar ineens, zomaar uit het niets, een hele fucking rijdende winkel stopte. De eigenaar van de winkel was een beetje een hork en stak niet onder stoelen of banken dat hij erlangs wilde. Zichtbaar geïrriteerd deed hij voor, in mime, hoe de geulen in het zand moesten worden dichtgemaakt zodat hij er met zijn winkel langs kon rijden.

Ik had 'm er best langs willen laten. Maar hij had het ook vriendelijk kunnen vragen. In dit geval vond ik het nogal vervelend, om je zo geïrriteerd te uiten over een stel kinderen die doen wat ze horen te doen: een zandkasteel bouwen aan zee. Dus ik zette mijn hakken in het zand. Ik pakte niet onze jongens bij de pols om ruim baan te maken voor de rijdende shop. Ook maakte ik geen geulen dicht.

Bij een Italiaanse mevrouw, ook met kinderen, schoot zijn winkel eveneens in het verkeerde keelgat. Ze protesteerde luidkeels. Met iedere zin werd haar stem luider en een octaaf hoger. Het enige woord wat ik uit de brei van klanken kon destilleren was 'bambini'. Dat ze het voor de kindjes opnam was me duidelijk. Een groepje jongelui maakte duidelijk, ook in mime, dat ze het liefst dat winkeltje op zijn kant in de branding zouden leggen.

Uiteindelijk is hij gepasseerd, nadat hij zelf met zijn voeten onze geulen had gedicht. We hebben er wel voor gezorgd dat hij laat thuis was voor het eten. We hebben een enorme geul gegraven over de route die hij terug moest afleggen met zijn rollende shop. Met dat kleine leed eindige onze vakantie.

Groot leed trof ik aan toen we weer thuis waren. Na twee weken zonder nieuws of internet leek het alsof de wereld in brand stond. In Israël en de Gazastrook gingen ze helemaal op elkaar los, massa-executies en onthoofdingen in het Midden-Oosten, om nog maar niet te spreken over het neerhalen van MH17. Het leed dat mensen elkaar aandoen, ik zal het nooit begrijpen.