Bemoei je met je eigen zaken!

Kom niet tussen ouder en kind, anders krijg je waarschijnlijk de volgende reacties: 'bemoei je met je eigen zaken! Wacht maar tot je zelf kinderen krijgt! Ouders kennen hun kinderen nog altijd het best! Je moet iemand niet beoordelen op een momentopname'. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Weten ouders echt wat hun kinderen nodig hebben?
De meeste ouders houden van hun kind(eren) en willen het beste voor hen, maar vaak wordt de liefde overstemd door haast en stress.
Een derde van de kinderen is onveilig gehecht, blijkt uit diverse onderzoeken. Hoe valt dit te rijmen met dat ouders hun kinderen het best kennen en ze wel weten hoe ze met hem of haar om moeten gaan?
Dit zijn geen momentopnames. Het is niet zo dat een kind om 12.00 uur onveilig gehecht is en een half uur later weer een gezonde band met de ouders heeft.

Baby's en kinderen tot drie jaar zitten gemiddeld twee uur per dag in een buggy. Uit onderzoek blijkt dat dit hen veel stress bezorgt. Kinderwagens waarbij baby's niet naar hun ouders kunnen kijken, verstoren de ontwikkeling. Deze kinderen proberen vaker tevergeefs hun aandacht te trekken. Kinderen die met hun gezicht naar ouder gericht zitten, lachen meer, luisteren meer naar de ouder en slapen sneller.

Mag ik er niets vinden als een kind zonder eten naar bed wordt gestuurd omdat het kind juist op dit moment lastig is?
Moet ik het prima vinden dat ouders toestaan dat hun kind wordt gepest, al weten ze ervan af?
Als een kind alleen te horen krijgt wat het fout heeft gedaan en alles wat goed gaat, onopgemerkt voorbij gaat?
Dat een kind een schuldgevoel krijgt aangepraat omdat het meer talent blijkt te hebben dan de ouders. 'Sorry hoor, ik kan er ook niks aan doen dat ik niet zo knap ben als jij!'
Dat het kind verwijten krijgt om iets waar het niets aan kan doen: 'Ben je nu alweer ziek?! Nou je gaat maar gewoon naar school. Ik kan niet steeds vrij nemen'.
Of als een peuter een paar uur achter elkaar in een buggy zit vastgebonden, nauwelijks aandacht krijgt, omdat moeder ongestoord wil winkelen?
De meeste kinderen worden lichamelijk verzorgd, maar oprechte aandacht zou teveel gedoe zijn.
Terwijl een kind dat een goede band heeft met zijn ouders, lekkerder in zijn vel zit, socialer is en minder moeilijk gedrag vertoont.
Denken mensen tijd te besparen door het kind te onthouden wat hij het hardste nodig heeft? Liefde, aandacht, lichaamscontact, samen lachen. Waarvoor heeft iemand dan kinderen? Oprechte aandacht is een investering die het leven uiteindelijk eenvoudiger of in elk geval prettiger en waardevoller maakt.

Het trieste is dat kinderen ervaringen verdringen en daarmee het ontkennen. Het is hun overlevingsmechanisme dat hen beschermt tegen de waarheid: dat ze in een hopeloze situatie verkeren. Het zit er dik in dat ze dezelfde patronen volgen als ze zelf kinderen krijgen, omdat ze geen zicht hebben op hun eigen verleden. Ze zijn het als normaal gaan beschouwen. Tegelijk kampen ze met angsten, woede, frustraties en andere klachten waarvan ze niet weten waar het vandaan komt. De ervaringen zitten ergens opgeslagen. Het trauma wordt getriggerd zodra zich een situatie voordoet die er maar een beetje op lijkt. Het alarmsysteem staat te scherp afgesteld. Een baby'tje dat ligt te huilen zonder dat er iemand komt, kan op volwassen leeftijd nog bang zijn om alleen te zijn, ook al kan hij intussen voor zichzelf zorgen.
Een moederaap heeft haar baby voortdurend bij zich. In onze cultuur schijnen we te geloven dat een kindje iets is wat je 'erbij' kunt doen. Het moet vooral de oude dagindeling niet in de war schoppen. Een kind optillen als het huilt zien we al snel als verwennen. Sommige baby's drinken zelfs alleen. Ze liggen of zitten in de wagen, terwijl de ouder met iets anders bezig is.
Kinderen kunnen nergens aankloppen als ze niet krijgen wat ze nodig hebben. Natuurlijk komt niet ieder kind tekort, maar vergis je niet in het aantal

We leven in een land waar de borst geven in het openbaar, als aanstootgevend wordt gezien. Zelf vind ik het alleen maar mooi, de natuur. Een tevreden en ontspannen baby die krijgt wat het nodig heeft. Helaas zie ik het veel te weinig. De fles is de norm.
Voor een baby is de borst geen lustobject, maar een bron van voeding, liefde en warmte.
Gelukkig zie ik ook positieve voorbeelden. Een liefdevol contact. Een baby die ontspannen tegen de moeder of vader aanligt.
Een ouder en kind die met elkaar praten, lachen of delen wat ze om zich heen zien. Of gewoon stil aanwezig zijn.
Meestal zie ik het snel of er tijd en aandacht is voor elkaar, of de ouder zich bewust is van het kind.

De ontwikkeling van een kind wordt tegenwoordig nauwlettend gevolgd. Als het zich afwijkend ontwikkelt, komen er allerlei onderzoeken.
Op scholen volgen ze niet alleen de leerresultaten van een kind, maar ook de sociaal/emotionele ontwikkeling. Toch zien leerkrachten vaak over het hoofd wat er thuis of op school aan de hand is.
Soms heeft de leraar door wat er aan de hand is en gaat een constructief gesprek met de ouders aan over wat er nodig is om het kind weer te laten gedijen.

De kinderbescherming neemt de verantwoordelijkheid van ouders over. Soms erkent de instantie wel de nood, maar legt ouders op dictatoriale wijze zijn wil op. Er is veel willekeur en geen waarheidsvinding. Kinderen worden zonder gegronde redenen bij hun ouders weggehaald en moeten aan vreemde mensen wennen. Het moet thuis wel heel beroerd zijn, wil een kind liever in een internaat opgroeien.
In bijna ieder gezin is er wel iets aan de hand, maar meestal kan het gezin erg opknappen door begeleiding in de thuissituatie.
Alleen als een kind bewezen ernstig mishandeld, verwaarloosd of misbruikt wordt, kan het beter ergens anders opgroeien. Als het kan bij een liefdevol familielid of iemand anders die vertrouwd is voor het kind.
Vooral verwaarlozing is een verwarrende term. Ik bedoel hier niet dat een kind een keer te laat opblijft en een keer niet in bad gaat, maar bijvoorbeeld zelden gezond te eten krijgt of nauwelijks liefde of aandacht.
Als de ene ouder het kind mishandelt of verwaarloost, terwijl de ander ouder zijn of haar best doet, laat men dan de agressor uit huis halen. Dan kan het kind opgroeien bij de ouder die hem liefde en een veilig thuis biedt.
Laat instanties ook naar het kind zelf luisteren, wat hij zelf wil en nodig heeft. In plaats van over het hoofd van het kind te beslissen en te rapporteren.
Kinderen zijn autonome wezens, die net als volwassenen behoeften hebben aan plezier, bewegingsvrijheid, vriendschap en vooral een familieband.
De stem van een kind behoort te tellen.

Beseffen opvoeders wat voor uitwerking ze hebben op een kind? En niet alleen op het gedrag, maar ook hoe het kind zich van binnen voelt. Kunnen zij zich inleven en willen zij de signalen van een kind begrijpen?
Ook moeten we de realiteit onder ogen durven zien, omdat er dan pas iets kan veranderen.

– Laat iedere aanstaande ouder een cursus volgen. Waarom moet je voor bijna elk baantje een diploma hebben, maar kan bijna iedereen moeder of vader worden?
Die cursussen gaan uit van wat kinderen van nature nodig hebben en hoe je de signalen van een kind juist leert interpreteren. Niet alleen de theorie is belangrijk, maar juist ook de ervaring. Mensen kunnen bijvoorbeeld op een kind passen, om erachter te komen of ze ermee om kunnen gaan. De eerste keren is er dan een meer ervaren iemand bij.
– Ook borstvoeding, dragen en hoe ouder en kind veilig samen kunnen slapen, maakt deel uit van het 'lespakket'. Veel mensen zijn er al mee bezig, maar hoe de natuur het bedoeld heeft, maakt nog geen deel uit van het algemene gedachtegoed.
– Oefeningen waarbij je je verplaatst in de situatie van een kind, zijn nuttig en misschien wel noodzaak voor iedereen die met kinderen werkt of kinderen heeft. Bijv: hoe zou je je voelen als je iets verboden of juist opgelegd wordt, zonder enige uitleg?
– Op iedere school zou een vertrouwenspersoon moeten zijn, waar een kind zelf naartoe kan gaan. Dit om te voorkomen dat opvoeders bepalen of het kind een probleem heeft. Dat wil niet zeggen dat een opvoeder nooit kan doorverwijzen, maar wel dat een kind ook zelf de stap kan zetten.
– Als er thuis of op school duidelijk problemen zijn, zou een onafhankelijk iemand die situatie kunnen observeren, zodat niet het kind wordt aangepakt, maar de oorzaak.
– Ouders kunnen een sociaal netwerk opbouwen of zich aansluiten bij bestaande eigen kracht netwerken, bestaande uit andere ouders, vrienden, familie en eventuele (ervarings)deskundigen.
Ouders kunnen daar terecht met opvoedvragen, zonder bang te hoeven zijn dat hun kinderen worden weggehaald.
– Iedereen die zich met kinderen bezighoudt, heeft zicht nodig op zijn eigen verleden, patronen, overtuigingen en emoties.
– Een opvoeder die problemen ervaart, moet ergens terecht kunnen zonder zich te hoeven schamen. Het taboe op problemen, of je die nu constateert bij jezelf of in iemand anders situatie, moet doorbroken worden.

Ouderschap is niet iets tijdelijks. Ook het leerproces gaat door.
De ouderschapscursussen hoeven niet heel ingewikkeld of tijdrovend te zijn of voor te schrijven hoe iemand zijn kind moet opvoeden. Ieder kind is anders. Ook maakt een kind verschillende ontwikkelingsfases door, die het gezin steeds voor nieuwe uitdagingen stellen. Kinderen van alle leeftijden hebben een liefdevolle omgeving nodig. Jonge baby's hebben vooral behoefte aan nabijheid, warmte, koestering en de borst. Peuters willen de wereld ontdekken. Het ene moment zoeken ze steun en veiligheid, het volgende moment willen ze op eigen benen staan. Soms hebben ze ook logische grenzen nodig en een voorbeeld waar ze zich naar kunnen richten.
Het gaat om te essentie, hoe kan de liefde in het gezien terugkomen, of beter nog: intact blijven?

Ten slotte: Ieder kind heeft basisbehoeften en rechten, als liefde, geborgenheid, respect en de vrijheid te worden wie het is.

Referenties: 

www.hln.be/hln/nl/38/Familie/article/detail/497584/2008/11/21/Buggy-veroorzaakt-trauma-bij-veel-baby-s.dhtml

www.peuteren.nl/productbespreking/de-onschuldige-gevangene/

www.kiind.nl/articles/700/Dragenofduwen.html

www.kiind.nl/articles/65/Hechting.html