Jouw financiën
Economie en financiering zijn eigenlijk simpele dingetjes. Wie zorgt dat er meer geld binnenkomt dan eruit gaat, doet het goed. Als de kosten hoger zijn dan de baten, ben je de lul. Over dat laatste kan ik prima meepraten, want ik ben daar ooit bijzonder goed in geweest.
Dat wil zeggen: een groot deel van mijn leven waarin ik zelf mijn huishoudboekje beheerde ging het ook meteen dramatisch fout. Verstandelijk wist ik echt wel wat ik moest doen. In de praktijk gaf ik mijn geld echter echt veel te makkelijk uit. Meestal aan 'leuke dingen'. Of mooie dingen.
Ik was ook wel een echte impulskoper. Als ik me klote voelde, was 'iets leuks' kopen mijn ultieme manier om me eventjes beter te voelen. Maar dit kent natuurlijk zijn grenzen. Als het geld eenmaal op is, ga je je echt niet meer beter voelen. Als je vervolgens doorgaat met kopen en de deurwaarders voor je deur staan omdat je huurachterstanden en andere schulden hebt laten ontstaan, wordt je gevoel overwegend wanhopig. En wanhoop was nu net niet het gevoel dat ik nastreefde.
Vanzelfsprekend escaleerde dit in stevige puinhopen. Een aantal jaren terug heb ik – gedwongen door mijn grootste puinbak ooit – uiteindelijk toch de hulp gezocht die ik al zo lang ontbeerde. Via de hulpverlening kwam ik in een schuldhulpverleningstraject terecht en werd mijn inkomen gebudgetteerd. Dat laatste wil zeggen dat ik een bureautje heb gemachtigd om mijn inkomen en uitgaven te beheren. Ik ontvang wekelijks geld om van te leven en als ik eens wat extra's nodig heb, wordt in overleg wat extra geld overgemaakt. Vaste lasten worden verder netjes betaald.
Ik weet dat dit eng klinkt. Benauwend. Met dat gevoel ben ik dit traject ook ingestapt. Ik vond het doodeng! Een wildvreemde die over mijn centen gaat bepalen! Tot het eindelijk bij mij doordrong dat de praktijk allang had uitgewezen dat het veel enger is als ik zélf over mijn uitgaven besliste. Hard werken en voor een goed inkomen zorgen is mij altijd prima afgegaan. Maar in het uitgeven had ik er keer op keer die puinbak van gemaakt.
Nu is het even de vraag of dit een unieke 'handicap' is. Als cliëntenraadslid van een maatschappelijke opvang behartig ik de belangen van cliënten uit de crisis- jongeren- vrouwen- en daklozenopvang in mijn woonplaats. Hier vind je hoofdzakelijk de mensen die financieel over het randje zijn gevallen. Toch zie je ook bij deze mensen dat ze het vaak nog vele jaren hebben volgehouden, simpelweg omdat er eerst nog voldoende geld binnenkwam. De crisis ontstond vaak pas toen er aan de inkomstenbron ineens iets goed misging.
Zo erg of eng is het uiteindelijk niet om je financiën uit handen te geven. Het is prachtig als je zelf je huishoudboekje op orde kunt houden. Als je er echter moeite grote mee hebt, is het geen schande om er hulp bij te vragen.
Geloof me: het is enger om er in je eentje een enorme puinbak van te maken.
