Superheldenfilms zijn kinderfilms

Met mijn neefje van twaalf kijk ik zeer regelmatig films. Hij belt dan of ik wat heb liggen, waarna ik elke keer lang moet peinzen wat leuk is voor iemand van twaalf. Dan speur ik het internet af en kom ik op de proppen met van alles van Star Trek (de eerste) tot Good Morning, Vietnam! en About a Boy.  Dit keer was hij zelf echter zeer specifiek: superheldenfilms!

Natuurlijk, dacht ik, ik kon mezelf wel voor m’n kop slaan. Ik kijk werkelijk nooit uit mezelf superheldenfilms, of dat nou Batman, Spiderman, Superman, Catwoman of The Avengers is. Tuurlijk heb ik er wel een paar gezien, maar elke keer weer besloot ik dat het overgehypte, brave films zijn die feitelijk vooral voor kinderen geschikt zijn. Kinderen van twaalf, bijvoorbeeld.

Al een aantal keer zei ik dat tegen Marvel-adepten en kreeg ik de wind van voren. Het zijn dan telkens mensen die praktisch elke film uit hun hoofd kennen en er hele rijen dvd’s van op de plank hebben staan. Ze vallen me dan direct aan: ik ben niet goed wijs, het zijn geweldige films, scripts en plotlijnen, stuk voor stuk, held voor held, sequel na sequel.

Maar ook na het voor het eerst in mijn leven kijken van Iron Man kan ik slechts concluderen dat het overgrote merendeel van superheldenfilms –in elk geval degene die ik tot nu toe zag- bestaan uit een simpel en ontzettend voorspelbaar verhaal, opgeleukt met wat kekke actiescènes (zonder bloed, natuurlijk), mooie vrouwen (natuurlijk zonder échte seksscènes) en een sterk benadrukte moraliteit. Waarin de goeden winnen en de slechten op allerlei manieren voor hun aars geschopt worden.

Uiteindelijk zou je zelfs kunnen stellen dat ook James Bond naadloos in dit genre valt. Een superheld, leuke gadgets, een aartsvijand, en uiteindelijk wint-ie grandioos.

Het is prima vermaak, wel te verstaan, en het staat iedereen van zes tot zesentachtig compleet vrij er naar te kijken. Je schakelt eenvoudigweg je hersenen twee uur lang uit en laat het magere plotje op je inwerken, geniet van de actie, maar meer dan kinderfilms zijn het niet.

Vooral op volwassenen gemarkete, totaal doodgehypete kinderfilms, dat wel. Maar een trailer met dramatische muziek, in elke film een handovl A-sterren en in elke bioscoop een gigantische filmposter, kunnen niet verhullen dat de optimale leeftijd om dat soort films te kijken die van mijn neefje is. En dat volwassenen die claimen dat het –uitzonderingen daargelaten- briljante cinematografische meesterwerken zijn, te lage verwachtingen hebben van een daadwerkelijk volwassen film.