Een verrekte goeie columnist

Mijn columns zijn echt fucking goed! Tenminste: dat vind ik zelf best wel. Ik vind ze in ieder geval best wel goed. Met soms een uitschieter naar zeer goed. Af en toe zelfs briljant, als ik een goede dag heb.

Maar ja. Dat is dan ook maar mijn mening.

Dat zijn mijn columns doorgaans ook gewoon: mijn meningen. Meningen die ik zelden echt bijstel. En waarom zou ik? Het zijn maar meningen. Zoals al mijn columns maar meningen zijn. Er vallen geen dooien door. Mijn meningen doen geen jongeren naar oorlogsgebied trekken om daar met Kalashnikovs en afgehakte koppen te gaan lopen zwaaien.

Ik lig dan ook regelmatig dubbel als ik teruglees hoe serieus men die meningen soms tegen wenst te spreken. Niet dat ik het nooit serieus bedoel, maar zelf lees ik opiniestukken doorgaans niet met het idee dat mijn leven daarna positief of negatief gaat veranderen. Ik lees en ga door met mijn leven. Hopelijk heeft die vijf minuutjes lezen me dan nog vermaakt.

Een mening maakt geen slachtoffers. Het met geweld verdedigen of bestrijden van een mening wel. Dit gebeurt doorgaans niet met columns. Het zijn slechts stukjes tekst die een columnist(e) periodiek publiceert. Het thema kan volkomen onzinnig of maatschappijkritisch zijn. Morgen worden alweer honderden andere columns, met weer compleet andere onderwerpen, thema's of meningen gepubliceerd.

Als een columnist of opiniemaker daadwerkelijk op gaat roepen tot geweld of andere smerige zaakjes, wordt het wat anders. Dan ben je niet meer bezig met meningen maar met oproepen tot actie. Zelf wil ik slechts aanzetten tot nadenken, waarbij ik de vrijheid om het met mij oneens te zijn hoog in het vaandel heb staan.

Daarom blijf ik me ook zo hogelijk verbazen over lieden die menen iedere keer opnieuw het debat met mij aan te gaan, terwijl ieder zinnig mens wel kan voorspellen dat we het toch nooit eens zullen worden. Van mij mag je hoor. Ik lul wel terug. Maar eens zullen we het nooit zijn.

Waar komt die drang om mijn vage meninkjes te bestrijden dan toch vandaan? Is er een angst dat ik met mijn vuige, linkse praatjes de Hollandse jeugd ga beïnvloeden? Ondermijn ik met mijn gedachtekronkels onze samenleving? Zou het echt mogelijk zijn dat ik met mijn schrijfsels nog maatschappelijke invloed heb ook?

Het spijt me zeer. Blijkbaar hebben sommige lezers een hogere pet van mij op dan ikzelf. Ik vermaak me met wat schrijfwerk en ben allang blij als een paar honderd man mijn columns lezen. Van het debat onder mijn stukjes kan ik enorm genieten, maar de illusie dat ik maatschappelijk enige invloed heb? Nee, dat toch niet.

Nee. Ik ben gewoon een godsgruwelijk goede columnist. Geen charismatisch leider die revoluties gaat ontketenen. Als ik de lezer vijf minuutjes heb vermaakt, ben ik al dik tevreden. En als je als columnist een beetje weet te vermaken, ben je gewoon al een verrekte goeie.