Mijn idolen zijn dood

Mijn idolen zijn dood. En daar ben ik stiekem blij mee. Niet dat ik me voorstel hoe ze er nu uit zouden zien. Bah. Pas na het overlijden zie ik de artiesten pas voor me zoals ze op het toppunt van hun carrière waren. Robin Williams, Freddie Mercury, Michael Jackson: stuk voor stuk helden die jarenlang veel succes hadden. Zelfs Amy Winehouse vind ik leuker nu ze dood is. Dode idolen zijn namelijk lekker makkelijk: ze gaan nooit meer nieuwe dingen doe zodat je je voor je idool hoeft te verantwoorden. De doden zullen je nooit meer teleurstellen.

Tijdens zijn leven vond ik Michael Jackson leuk. Totdat zijn “heal the world” periode begon, hij zijn kind over de ballustrade hing en hij net iets te veel “leeftijdsgenootjes uitnodigde voor sleepovers op zijn eigen pretpark. Tijdens dat deel van zijn leven vond ik hem vies, eng, maar had ik ook medelijden met hem. Pas toen hij dood ging, klonk zijn muziek ineens overal. Ik werd opnieuw verliefd op zijn jaren '80 nummers. Man, wat een muziek! Zo wordt er tegenwoordig niet meer gerocked.

Mijn allereerste dooie was Freddie Mercury. 24 november 1991. Ik was zeven jaar oud. De muziek kende ik wel, maar ik luisterde er nog niet echt naar. Het was er gewoon. Mijn ouders waren geschokt door zijn dood. Nou ja, ze zeiden dat ze het wel zagen aankomen. Aids betekende toen nog dat er een tijdklok boven je hoofd hing dat aftikte naar een zekere dood. Pas vijf jaar later ontdekte ik de werkelijke waarde van de Queencollectie van mijn ouders. Ik speelde dj op zolder. Toen ook een klasgenootje gek was op Queen, won de band het bij mij definitief van Doe Maar. De doden gingen voor.

Ik las alles over Freddie. Ik leende alle boeken bij de lokale bibliotheek, keek alle documentaires over hem en de band op MTV. Zo ontdekte ik hoe hij had geleefd, hoe hij bekend was geworden en hoe hij uiteindelijk overleed. Helaas was ik te jong om hem ooit live te hebben gezien. Tijdens zijn beelden bij de Olympische Spelen in Londen liepen de rillingen over mijn rug. Het publiek deed zo energiek mee, dat hij even weer tot leven leek te komen. Freddie was mijn held en zal dat altijd blijven.

Levende artiesten doen het gewoon niet zo goed bij mij. Zo vond ik Madonna leuk. Maar dan wel de Madonna van de jaren '80 en '90. Het duurt bij mij nog zeker 10 jaar voor ik haar muziek vanaf 2000 leuk ga vinden. Het moet nog bij mij binnenkomen voordat ik het echt ga waarderen. Ook nieuwe artiesten redden het niet bij mij: ze moeten zich eerst nog bewijzen. Het is net als met kunst. Er is zo fucking veel en zo'n 110% daarvan is bagger. Alleen de allerbesten blijven staan en krijgen het recht om deel uit te maken van het collectieve geheugen. Dat red je niet met een jaartje aan doorsnee hitjes. Daar moet je een gouwe ouwe voor zijn.

Vorige week was het de droeve beurt aan Robin Williams om deel te maken aan mijn definitieve lijst van idolen. Wat heb ik me als kind vermaakt met zijn films. Hij nam me mee van Flubber, Mrs. Doubtfire en Jumanji naar Goooooodmorning Vietnam. Ik werd ouder na het zien van Patch Adams. Tránen. Geen acteur had dat beter kunnen doen. Ik heb hem de laatste tijd niet meer zo veel gevolgd. Pas nu hij dood is, ontdek ik zijn stand-up comedian shows. Inclusief de hilarische drugs- en zelfmoordgrappen. Galgenhumor, weten we nu. Ik heb nog veel te ontdekken. Hij is nu als een boek dat iedereen al heeft gelezen, en waarvan ik het verhaal nog uit mag lezen. Maar één ding weet ik zeker: hij stelt me nooit meer teleur.