Vakantiepret - te veel pogingen voor patroon

De bedoeling van vakantie is om even helemaal los te zijn van thuis. Even stoom afblazen na een jaar lang hard werken, het dealen met de gebruikelijke stress en de dagelijkse beslommeringen. Hoe moeilijk het is om jezelf los te weken merkte ik tijdens de afgelopen vakantie, toen het lot besloot dat ik eens nodig een handje geholpen moest worden.

Op de eerste dag na aankomst haalde ik tijdens een wandelingetje van het strand terug naar de camping, voor de zoveelste keer mijn mobiel uit mijn zak. Een gewoonte die ik ontelbare keren per dag herhaal, soms uit verveling, soms om te kijken of er nog nieuws is van het een of ander, soms terwijl ik het niet eens in de gaten heb. Deze gewoonte is opgeslagen in mijn muscle memory. Ditmaal werd mij op ongebruikelijke wijze de toegang tot mijn mobiel ontzegd.

'Te veel pogingen voor patroon'

was de onverbiddelijke boodschap. Ik zou pas weer toegang krijgen, wanneer ik mij aanmeldde met mijn Google-account. Geen probleem zou je zeggen, maar dat viel tegen. Mijn Google wachtwoord was ik niet vergeten, maar om mijzelf te kunnen aanmelden op mijn eigen telefoon was een internetverbinding nodig. Die had ik niet, want roaming staat standaard uit in het buitenland. Wifi was ook geen optie, want voor wifi moet je je aanmelden op een pagina en/of een wachtwoord invoeren. En ik kon niet eens inloggen. Alleen een bekend wifinetwerk zou soelaas bieden dus. En dat is er maar een, 1300 km verderop, bij mij thuis in de meterkast.

Ik heb hem zwaar bedreigd, mijn telefoon. Gezegd dat-ie in 1000 stukjes uiteen zou spatten op het wegdek, als ik niet snel weer toegang kreeg. Maar hij was totaal niet onder de indruk. Ook heb ik geprobeerd mijn telefoon te foppen. De telefoon van mijn meisje had ik omgetoverd tot wifihotspot en dezelfde naam gegeven als de hotspot bij ons thuis in de meterkast. Het vereiste wachtwoord had ik ook gelijknamig ingesteld. Maar helaas, hij liet zich niet om de tuin leiden.

Op de camping kon ik internetten voor enkele euro's per uur. Op de allertraagste computers die ik ooit in mijn leven gezien heb. Na een halfuur was ik erin geslaagd om aan Google te vragen hoe dit probleem te fixen was. Er bleken veel lotgenoten van mij hun ervaringen op internet te hebben gedeeld. Het zag er kansloos uit. Pas thuis, bij de voor mijn smartphone bekende wifihotspot, of via een Nederlandse dataverbinding zou ik weer toegang tot mijn telefoontje gaan krijgen.

Mijn smartphone, die ik nu dumbphone noemde, verdween voor twee weken in het dashboardkastje. Onbruikbaar. En wat bleek? Het was een zegen. Overal waar ik om me heen keek zag ik papa's en mama's verdiept in beeldschermen. Veel campinggasten zijn doodordinaire kantoorkneuzen, die maar niet kunnen loslaten wat ze het hele jaar door doen. Staren naar een inbox vol elektronische berichten. Verongelijkt zijn over rondzwevende verantwoordelijkheden die bij hen tot landen worden gebracht. Als mijn telefoon me niet in de steek had gelaten, was het mij ook overkomen. Maar ik was bevrijd. Als ik eens twee seconden niets te doen had, verdween niet meer mijn hand in mijn broekzak om mijn mobiel erbij te pakken. Heerlijk. Ik was helemaal losgesneden van de beslommeringen thuis en op de zaak. Zoals het hoort, op vakantie. Tijdens het wachten op een pizza keek ik om me heen, in plaats van op een scherm. In het zwembad speelde ik met mijn zoontjes, niet met een stomme telefoon.

Eenmaal thuis maakte mijn telefoon automatisch verbinding met wifi. Met mijn gebruikersnaam en wachtwoord voor Google was  mijn telefoon weer vrijgegeven. Een shitload aan gemiste berichten, e-mail en overige onzin werd binnengesleurd. De gebruikelijke crap. Niks gemist dus. Best jammer eigenlijk, dat mijn telefoon het nu weer gewoon doet.