Wanneer houdt dit op?

Een vreemd gezin, qua samenstelling dan. Als eerste werd er een meisje geboren, nu 58 jaar geleden. Daarna zeven jongens die nu tussen de 43 en 56 jaar oud zijn. Ze woonden in hetzelfde dorp als wij, behoorden tot dezelfde kerkelijke club en mijn jongste broer trouwde met het meisje. We kennen de hele bende dan ook van haver tot gort. De kerels zijn nogal buitenmaats: heel groot, enorm sterk, geweldige kolenschoppen van handen. De meesten van hen werden vrachtwagenchauffeur. Op iedere verjaardag van hun zus of zwager hoorde je de verhalen. Vorig jaar werd de oudste van de zonen ernstig ziek. Alvleesklierkanker, maar men was er vroeg genoeg bij om een operatie nog zinvol te doen zijn. De man is zelf nooit verder gekomen dan de ontkenningsfase. Toen het eigenlijk nog niet eens kon ging hij weer als een dolle aan het werk. We hoorden er niet al te veel over, maar het leek allemaal wel goed te gaan.

Vorige maand kreeg een jongere broer, 48 jaar oud opeens een gele huid, zodat hij snel werd doorverwezen naar een specialist. Die liet een scan maken. Een uur later kwamen de mensen totaal verwezen naar buiten: ook hij had alvleesklierkanker, maar in een veel verder stadium dan zijn broer. Inmiddels is deze man al begraven. Op 7 juli was de diagnose, precies een maand later de begrafenis. Een dag later ging de oudste broer met hevige pijn naar de specialist, die hem na een kort onderzoek meegaf dat hij de kerst niet meer zou halen.
Onze schoonzus is helemaal de weg kwijt. Begrijpelijk. Na haar moeder die een jaar of twintig geleden net zo snel aan dezelfde ziekte stierf lijkt nu haar schare broers te worden gedecimeerd.

Deze vorm van kanker is een stille, stiekeme moordenaar. Meestal gaat men pas met fysieke klachten naar de dokter wanneer er al helemaal niets meer aan is te doen. Binnen onze kring is dit al het zesde of zevende geval, in ruim een half jaar. Ik hoop van harte dat de medische stand met alle macht op zoek is naar een mogelijkheid van veel vroegere diagnose. Dit is nu eenmaal een aandoening die alleen is te bestrijden in een zo vroeg mogelijk stadium. Volgens internet komt deze vorm van kanker maar in 5% van alle gevallen voor. Nou, dan is het bij ons wel heel bijzonder, want het is dit jaar echt de enige vorm van kanker die huishoudt in onze vrienden- en kennissenkring.

Ik kan het dan ook niet laten om een brug te slaan van deze ziekte naar een maatschappelijke ziekte die onze samenleving teistert. En waarvan de diagnose al vele malen is gesteld, maar waarbij men nog steeds aarzelt om tot een effectieve bestrijding over te gaan. Je kunt het natuurlijk op allerlei manieren bekijken, maar wat ISIS en Boko Haram met de samenleving doen heeft heel veel weg van wat kanker doet met een menselijk lichaam. Op de keper beschouwd zijn de aantallen betrokken strijders niet eens zo groot, maar het effect is enorm. Bovendien zijn de landen waar ISIS optreedt al ernstig ziek, wat het effect nog ernstiger maakt. Eigenlijk ontlenen ze een groot deel van hun bestaansrecht aan de sharia, als alternatief voor de totaal verrotte rechtspraak in die landen, die uitsluitend wordt aangestuurd door geld. De arme verliest dus altijd, wat bij shariarechtspraak niet zo is. In dat opzicht is het veel eerlijker. Maar verder is het een verschrikkelijke toestand, met vrouwenbesnijdenis, totale onderdrukking van andersdenkenden, moord aan de lopende band en nu weer tienduizenden Jesidi's die doelbewust de dood in worden gejaagd door ze op een kale berg te laten bivakkeren, zonder onderdak of voedsel.

Ik kan me het dilemma van Obama dan ook goed indenken. Eigenlijk kan hij niet anders doen dan voedsel droppen en de ISIS-strijders bommen op hun donder gooien. Maar het lost op den duur weinig op. Want het proces is al veel te lang gedoogd en genegeerd. Dit optreden zal het effect hebben van een prednisonkuur bij een kankerpatiënt – het zet het ziekteverloop een poosje bijna stil, maar daarna gaat het verder bergafwaarts. Radicaal opereren is echt de enige oplossing, maar het is zeer de vraag of de patiënt dat overleeft. En het is heel iets anders bij een ziekte die vroegtijdig wordt gediagnosticeerd: iedereen doet er alles aan om de zieke beter te maken, want het aantal mogelijke behandelingen is redelijk beperkt. Een ontspoord land is, ondanks een juiste en vroegtijdige diagnose heel wat lastiger weer op het juiste spoor te krijgen. Met name wanneer dat land reeds aan allerhande kwalen lijdt. Vergeleken met Irak is Griekenland niet veel meer dan een bekkenbreuk of zoiets. Met een beetje medewerking van de patiënt en een lange revalidatie is genezing bijna een zekerheid. En al zullen andere landen het resultaat maar zozo vinden, patiënt Griekenland kan weer verder.

Nee, tussen kanker in een mens en ISIS in het Nabije Oosten zie ik eigenlijk weinig verschil. De Bijbel heeft in dit verband zeker gelijk als we lezen dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken. De gangreenlucht is alom aanwezig. Als je dat niet ruikt ben je zelf niet in orde.