Een uurtje extra slapen
Tering! Ik dacht dat ik na anderhalf jaar werkloosheid wel uitgerust zou zijn! Na twee weken weer aan het werk te zijn geweest, ontdek ik dat dit toch niet zo werkt. Ik heb mijn weekenden weer keihard nodig!
Blijkbaar wen je snel aan nieuwe situaties. Na een aantal jaren stevige werken - waarin ik makkelijk vijftig tot zestig uur maakte - kwam ik ineens thuis te zitten. De eerste weken baalde ik stevig dat ik ineens niets meer te doen had. Vervolgens paste ik me daar toch op aan en vond ik ruim voldoende andere bezigheden. Na verloop van tijd vond ik dat ik het daar aardig druk mee kreeg. Maar dat viel eigenlijk wel mee.
Natuurlijk kun je als werkloze je tijd ook met nuttige zaken vullen. En dat deed ik ook wel. Maar of ik daar veertig of vijftig uur mee vulde? Nou, nee. Bij lange na niet. Sterker nog: achteraf gezien was ik overdag vooral bezig om de avonden vol te plannen. Overdag was er vooral veel tijd voor de leukere dingen, afgewisseld met een enkele afspraak.
Eigenlijk niet veel anders dan toen ik nog werkte. Zelfs als je zestig uur per week van huis bent, houd je nog met gemak ruim dertig uur aan vrije tijd over. Bijna een volle werkweek om jezelf nog leuk én nuttig bezig te houden! Zaken waar ik me als werkloze mee bezighield, waren min of meer dezelfde zaken waar ik me als werkende in mijn vrije tijd mee bezig hield. Alleen wat meer. Net wat meer uurtjes. Met nog vele uren aan nutteloze tijd over.
Een mens is flexibel. En mensen zijn echt niet zo verschillend van elkaar als we graag denken. Het is de situatie die al dan niet tot actie oproept. Of juist tot passiviteit. Gooi een mens in een dringende of stressvolle situatie en hij kan twee kanten op: er tegenaan of in een hoekje kruipen. Gooi een mens in zeeën aan tijd en er zijn nog steeds twee opties: lamballen of die zeeën vullen. En verder natuurlijk alle opties die daar tussen liggen.
Na twee weken noeste arbeid draait de wereld buiten het werk zonder mij weer gewoon door. Het was even wennen en tot nu toe kwam ik vooral kapot moe thuis. Nu ik langzaamaan toch weer een uurtje vroeger naar bed ga, begint dat echter ook wel weer mee te vallen. En dan maak ik in de pauzes ook wel weer mijn afspraken voor de avonden. Het levert alleen wel een paar honderd euro extra op.
Een uurtje per dag extra slapen. Is er dan echt niet meer nodig? Je zou je haast kapot schamen voor al die verloren tijd als werkloze! Wat had ik wel niet kunnen doen, als ik in de afgelopen anderhalf jaar een uurtje vroeger naar bed was gegaan!
Maar goed. Waarom zou ik me schamen? De mens is flexibel. Ik ook. Ik wil me best te barsten werken als het moet. Waarom zou ik het doen als het niet moet? Dat uurtje extra slaap is nu ook vooral voor mezelf.
