Homocarnaval
Laat me meteen eerlijk zijn: ik heb het niet zo op de Gay Pride. Met hun botenparade. In de eerste plaats kan ik maar weinig zaken bedenken die me in een drukke trein naar onze overvolle hoofdstad krijgen. Ik zie echter ook te veel contradicties. En daar heb ik toch een hekel aan!
Hou me ten goede. Ik heb geen probleem met homofilie. Je zult mij niet op de kast krijgen als je openlijk uit de kast komt. Aan het publiekelijk tonen van liefde voor elkaar stel ik bij homo's dezelfde grenzen als bij hetero's. Ik hoef op straat andermans naaktheid maar beperkt te zien en te veel tong bij het zoenen vind ik bij mensen van alle seksuele voorkeuren niet prettig als ik zit te eten.
Het heteroseksuele equivalent van de Gay Pride zou carnaval kunnen zijn. Dan hijsen bewoners van zuidelijk Nederlandse zich ook in de hoerigste outfits en slaan de seksuele stoppen ook gigantisch door. En dan moet alles ook 'maar kunnen'.
Nog een heteroseksueel equivalent is zo'n giga danceparty. Acht uur door trekken op wat men muziek poogt te noemen, onder invloed van chemisch opgewekte gevoelens van naastenliefde, in kleding die men beslist niet naar kantoor zou dragen. Sterker nog: de verhalen over zo'n feestje zou je op kantoor naast de koffieautomaat niet snel delen.
Het grappige met deze heteroseksuele equivalenten is dat ze natuurlijk helemaal niet als heteroseksuele equivalenten zijn bedoeld. Of misschien wel bedoeld, maar allang niet meer als zodanig beleefd. Als 10% van de bevolking homoseksueel zou zijn en gedurende die drie dagen in steden als Den Bosch en Maastricht geen bedrijf nog open is, kun je er donder op zeggen dat echt iedereen meedoet. En met 55.000 bezoekers op Dance Valley, zitten daar vast ook nog wel wat homo's en lesbo's tussen!
Een andere overeenkomst is dat dit soort evenementen juist worden georganiseerd rond gedrag dat op andere dagen nóóit in mensen opkomt. Heteroseksuele carnavalsvierders lopen doorgaans niet bezopen in een boevenpak of sexy verpleegstersuniform rond. Heteroseksuele feestbeesten hangen op maandag niet onder invloed van de nodige pillen bij hun collega's of – nog erger – baas om de nek.
En dát is nu mijn probleem met Gay Pride! Homoseksualiteit wordt zó uitvergroot, dat ik er dat stukje bewustwording niet meer in zie! Het is niet echt! Als je trots bent op je seksuele geaardheid en pleit voor acceptatie, kun je eerst eens beginnen met je te gedragen zoals je normaal ook bent. Alleen dan kun je respect en begrip afdwingen.
Een leernicht die met lederen broek, lederen muts en ontbloot en behaard bovenlijf naar zijn werk gaat, dwingt bij mij bewondering af. Daar moet je toch echt wel lef voor hebben! Iemand die het hele jaar in driedelig pak loopt en één zaterdag in het jaar dansend op zo'n boot staat? Minder.
Kijk. Ik gun iedereen een feestje hoor. En van mij mogen ze. Qua acceptatie helpt het echter niet om een caricatuur van jezelf neer te zetten. Noem het dan gewoon homocarnaval.
