Zeg het met bloemen

Ruim twee weken heb ik voor de brievenbus liggen wachten. Elke keer wanneer het klepje opende, keek ik vol verwachting naar wat er door de gleuf naar binnen zou vallen. Ook mijn digitale mailbox hield ik nauwlettend in de gaten. En werd er aangebeld, dan hoopte ik dat daar iemand zou staan. Met een bos bloemen.

Maar helaas.

Ruim twee weken geleden ben ik met Robert naar het Concertgebouw geweest, naar 'Canto Ostinato'. Nu ben ik niet iemand die wekelijks naar een pianoconcert gaat. Sterker nog: dit was de eerste keer in mijn leven. Robert is veel meer cultuursnuiver dan ik en ik ben hem dan ook dankbaar dat hij mij hier mee naartoe heeft genomen. Het was een bijzondere ervaring. Ruim anderhalf uur lang psychedelische klanken en dito lichten op het plafond.

Ook Pieter was aanwezig, samen met Hans. Pieter gaat wel vaker naar pianoconcerten. Pieter lijkt mij wel zo'n type. Pieter doet dingen met dure termen bij Russell Reynolds Associates. Daarvoor is Pieter directeur Human Resources geweest bij mijn favoriete grootgrutter. Pieter brengt maandelijks meer in het laatje dan ik. Oh, en Pieter valt op mannen. Of hij ook op Hans valt, heb ik niet kunnen achterhalen. Ik heb Hans wél gesproken na dat concert. Hans vond het erg bijzonder dat ik hem belde en vroeg mij hoe ik aan zijn telefoonnummer kwam.

Nu is dat niet zo moeilijk.

Na het concert lopen Robin en ik vanaf het balkon van het Concertgebouw naar de uitgang. Op de fraai geplaveide trappen van het historische gebouw sta ik een moment stil. Robert kijkt mij aan. Ik raap iets van de grond op. Even denk ik erover om het af te geven aan de balie. Ik besluit echter om zelf een poging te doen om de eigenaar te achterhalen en stop het apparaat in mijn broekzak.

In de tram naar huis onderwerp ik het apparaat aan een klein onderzoek. Ik herken een iPhone 5s, een zwarte. Pieter is er niet echt zuinig op geweest. Hoewel hij er een hoesje om heeft, zitten er tal van krassen op de behuizing. In het hoesje zitten wat barsten, maar dat kan komen door de val op de trap. Hopen dat hij zo slim is geweest om 'Find My iPhone' te configureren, denk ik terwijl ik de telefoon opstart. Het Applelogo verschijnt. Pieter heeft zijn telefoon 'gelockt'. Ik kan niet in de telefoon komen om de eigenaar te bellen. Hij kan zelf ook niet bellen, in verband met het simlock.

Daardoor laat ik mij niet tegenhouden.

Ik kan wel in het scherm met notificaties komen, waarin onder andere een afspraak met Hans te lezen staat. Naar het Concertgebouw. Ik noteer zorgvuldig alle namen die de revue passeren. Na een aantal uren heb ik zo'n zeven namen bij elkaar: David, Robin, Pieter, Michelle, Beatrice, Claire en Hans (allemaal met achternaam). Het net lijkt zich te sluiten.

Gelukkig voor Pieter zijn Google en ik goede vrienden. Google en ik kunnen het erg goed met elkaar vinden. Na een reeks zoekopdrachten heb ik een spoor naar Hans. Via Google vind ik al snel een stuk of tien Hansen met dezelfde achternaam. Gezien de informatie die ik reeds heb, besluit ik de derde Hans in Google te bellen. Raak! Via Hans begrijp ik dat Pieter de eigenaar is van de iPhone. Hans vraagt mij mijn gegevens. Ik mail hem die meteen. Toch wil ik Pieter zelf ook graag op de hoogte stellen van het heuglijke nieuws. Zo'n iPhone ben je immers liever rijk dan kwijt, nietwaar?

Dus google ik even verder.

"Ik ben op zoek naar Pieter", zeg ik tegen de telefoniste. "Pieter zit momenteel in bespreking, zal ik u doorverbinden met zijn assistente?" Ook die noteert mijn gegevens. Ze vindt het bewonderenswaardig dat ik zo veel moeite heb genomen en zoekt naar een mogelijkheid om de telefoon weer bij Pieter te krijgen. "Pieter zit de hele dag in bespreking. Zal ik zijn chauffeur sturen vanmiddag?", vraagt ze. Dat is akkoord.

Een paar uur later wordt er aangebeld. Het is de chauffeur van Pieter. Ik overhandig hem de telefoon en plof daarna met een voldaan gevoel op de bank. "Koffie?", vraagt mijn vriendin. "Ja, graag!" "Heeft de chauffeur je nog iets gegeven?", vraagt ze terwijl ze de kopjes op tafel zet. "Nee, hij was wel uiterst dankbaar. Pieter laat zelf vast nog wel iets van zich horen", antwoord ik.

Maar helaas.

Pieter heeft het kennelijk te druk gehad de afgelopen twee weken. Hij heeft geen kans gezien om mij even een minuutje te bellen of een kort mailtje te sturen. Een bedankje was genoeg geweest. "Joh, zo'n vent was al lang blij dat hij hem kwijt was. Die heeft al weer een nieuwe", grapt Robert, wanneer ik hem het verhaal uitleg. En inderdaad. Ik denk dat iemand die het geld minder goed kan missen dankbaarder zou zijn geweest dan Pieter.

Zou ik een volgende keer hetzelfde doen? Ja, zelfs als ik weer een telefoon van Pieter vind.