Berichten uit Donetsk en de Krim

“Hallo! Ik ben Oleg. Ik woon bij de Zwarte Zee op de Krim (Rusland). Postcrossing heeft de Krim nog niet erkend als een deel van Rusland, dus ik moest de UA-prefix voor mijn postkaarten gebruiken. Ik wil hier geen politieke gesprekken, maar ik moet je iets vertellen. Oekraïne en Rusland (beide) zijn delen van mijn grote moederland. Ik beschouw Oekraïne, Wit-Rusland en Rusland als verwante culturen, dus ik vind dat ze in vrede moeten leven. Laat de vrede over de hele wereld zijn!”

Dit bericht kreeg ik op het profiel van een Postcrosser op de Krim. Tot mijn grote verbazing kreeg ik inderdaad geen adres door in Oekraïne, maar in “Respublika KRYM, RUSSIA”. Inclusief een Russische postcoderegistratie. Nu is een van mijn redenen om kaartjes over de hele wereld te sturen en te ontvangen, om uiteindelijk een kleine historisch overzicht te krijgen door de kleine persoonlijke verhalen over de hele wereld te ontvangen. Mijn drie basisvragen zijn: “Wat deed je gisteren? Wat doe je vandaag? En wat zijn de plannen voor morgen?” Maar dat ik zo snel al het gevoel heb in het midden van de geschiedenis te staan, had ik niet verwacht.

Donetsk, 31 mei 2013, stadsgezicht:
“Hallo! Ik ben Olga. Ik ben 33 jaar oud. Het is nu aardbeienseizoen en we conserveren het voor de winter. Toen ging ik wandelen met mijn zoon en neef. In de avond bereidde ik mij voor op de thesis voor de graad van doctoraat in biologie. En morgen ga ik mijn ouders bezoeken. Ik wens je al het beste en laat je geliefden altijd bij je zijn. Olga.”

Donetsk, 21 juli 2013, een gitaarspelende jongeman:
“Het is ochtend en mijn dag startte vreemd. Mijn appartement wordt gerepareerd en ik heb pijn aan mijn been, dus mijn stemming was niet erg…
Hoe dan ook, de mogelijkheid om je deze kaart te sturen maakte mij iets vrolijker en misschien krijg ik vandaag genoeg kracht om naar het postkantoor te gaan.
Ik hoop dat deze kaart, wanneer het je bereikt, ook jou opvrolijkt.
Fijne dag!”
(Deze Postcrosser heeft nu als bericht toegevoegd dat je haar gerust een bericht mag sturen als je kaart niet aankomt. “Dit is een actueel bericht, momenteel door de onstabiele situatie in mijn regio. Wees niet verlegen en vraag me over je kaart. Mijn adres is actueel nu, maar ik zou (wie weet, misschien) mijn account stopzetten in de nabije toekomst. Als je niet zeker weet of je mij nog een kaart kan sturen, stuur me dan eerst een berichtje! Het allerbeste, vrienden!”)

Donetsk, 6 augustus 2013, vredig sprookje:
“Hoe gaat het met je? Groeten uit Oekraïne. De beste wensen uit de stad Donetsk, oosterlijk deel van Oekraïne . De film die ik als laatst heb gezien: The Wolvarine! Wat heb jij recent gezien? Al het beste! Tanya.”

Simeropol, Krim, 6 februari 2014, conferentie van Jalta, 1945:
“Hallo! Ik ben Marina. Ik vind het leuk om je een stukje van mijn geboortestreek Krim te sturen. Ik ben een student en muzikant. Mijn interesse ligt in cultuur in het algemeen. Ik ben een gitaar- en pianospeler. Ik heb een reggae-muziekband hier in Simferopol: 7.02 is de datum wanneer ons concert zal zijn, in herinnering van Bob Marley’s verjaardag.
Onlangs ben ik naar Wit-Rusland geweest. En ik wil zeker nog Europa ontdekken En de hele wereld! Met hartelijke groeten van mij aan jou!!!”

Sebastopol, Krim, 11 februari 2014, rotsen aan de kust:
“Ik ben Olga! Ik woon in Sevastopol (Crimea). Ik heb deze morgen hardgelopen! Hardlopen helpt me om te ontspannen en dan ben ik de hele dag in een goede bui! Ik kijk de Olympische Spelen! Gefeliciteerd met de medailles van jouw team! Ik houd van ijshockey! Dus ik ben een groot fan van het Russische ijshockeyteam! Happy Postcrossing! Olga”

Ook uit het westen van Oekraïne kreeg ik dit soort dagelijkse berichtjes door. Op 21 maart schreef iemand uit Pidkamin “I am proud of my country!”. Pas op 30 mei kreeg ik het eerste politieke bericht door uit Kiev: […] “Als je geïnteresseerd bent in politiek weet je vast wel over de huidige situatie in Oekraïne. Het startte vorige herfst, maar ik kan nog steeds niet de juiste woorden vinden om te beschrijven wat er is gebeurd, zelfs niet in mijn moedertaal… Ik ben mijn vriend verloren en heb mijn volk gevonden. Vorig weekend waren er verkiezingen. Ik stemde voor de president en hoop dat hij de oorlog in Oost-Oekraïne zal stoppen. Ik hoop dat hij genoeg wijsheid heeft om het land te besturen in zo’n moeilijke tijd.” […]

Sinds februari heb ik trouwens geen nieuwe kaarten meer ontvangen uit het oosten van Oekraïne. Ook zijn daar de kaarten voor het eerst niet meer aangekomen. Ik ben dan ook benieuwd of de kaart naar de Krim, Rusland, goed aankomt. Het was voor mij de eerste keer dat ik er een dubbel gevoel bij had. Het neergestorte vliegtuig brandt nog vers in mijn geheugen. Toch heb ik me aan de boodschap van Oleg gehouden: ik heb er geen politieke vragen of berichten in geschreven. Ieder heeft zijn eigen motivatie om aan dit project mee te doen, maar de vriendschappelijkheid staat altijd voorop. Daardoor geven die alledaagse verhalen een persoonlijk inkijkje in de grote wereldgeschiedenis.