Wie niet waagt

Martin (Martin7sloten)

"U heeft onlangs meegedaan aan onze winactie. Komt het gelegen als ik u daarover een paar vragen stel?", vraagt een vriendelijke damesstem aan de telefoon. "Je mag jij zeggen, hoor", antwoord ik. "Ik zit in de trein, dus ik heb wel even tijd. En als ik wegval, dan weet je waar het door komt." Het meisje stelt mij vragen over verzekeringen. En of ze mij wat informatie mag mailen. Ik ben de moeilijkste niet, dus geef ik haar mijn Gmail-adres.

Sommige mensen vinden het ronduit vervelend wanneer ze gebeld worden. Ik maal er niet zo om. Wanneer ik geen tijd heb, zeg ik dat gewoon. Of ik neem de telefoon niet op. Zulke telefoongesprekken kunnen soms best verrassend zijn. Je moet je voorstellen dat zo'n jongen of meisje de hele dag van die nukkige 'nee'-antwoorden krijgt. Met een glimlach op mijn gezicht denk ik terug aan een tweet van Marcel van Driel ruim een jaar geleden:

Achter de tweet zit trouwens een groter verhaal.

Niet geschoten, is altijd mis. Wie niet waagt … Precies. Zoals met die acties in de supermarkt. Je koopt een actieproduct, vult de bon in, doet die in de ton bij de informatiebalie en wacht een aantal weken af. "Wist je dat je relatief veel kans maakt om te winnen bij zulke acties? "Er doen maar weinig mensen mee, soms zitten er maar tien of twintig bonnen in de ton", weet een supermarkteigenaar mij te vertellen.

'Bij aankoop van twee Heinzproducten maakt u kans op deze Heinz hangmat.' Een rode, mijn kleur. Ja, die wil ik wel winnen. Dus ik doe twee blikjes Heinz tomatenpuree in mijn blauwe winkelwagen. Die kan ik altijd gebruiken en ze kosten bijna niks. Na het afrekenen, vraag ik bij de informatiebalie waar de ton staat. "Welke ton?", vraagt het Turkse meisje. Ik wijs naar de hangmat achter haar bovenop het koelschap. Ze belt met de teamleider. "Die ton komt nog meneer", antwoordt ze. "Dan wil ik mijn bon hier graag achterlaten." Ik vul mijn gegevens in op de kassabon, maak er nog snel een foto van en overhandig hem aan het meisje. "Wanneer de ton er is, doe ik hem er voor u in", belooft ze mij en ze legt mijn bon in de la.

Geen ton. Dat vergroot mijn winkansen aanzienlijk. In de weken die volgen, houd ik de supermarkt nauwlettend in de gaten. Elke keer wanneer ik er boodschappen doe, check ik of de hangmat er nog is en of ik al een ton zie staan. Wel een hangmat. Geen ton.

Een week geleden appte mijn vriendin dat de hangmat verdwenen was. En dat zij ook geen ton had zien staan. Ze had navraag gedaan bij de informatiebalie. Die wisten van niks. Ze moest later nog maar eens terugkomen. "Ik ga er straks wel even langs", app ik terug.

"Kijk, hier staat het", en ik laat de jongeman achter de informatiebalie de foto zien van de bon. "Ik overleg even", terwijl hij de hoorn van de telefoon pakt. "Hij heeft een foto", hoor ik hem zeggen. "Er komt zo iemand bij u."

Een paar minuten later komt er een andere jongen aan. "U komt voor de rode hangmat?", vraagt hij mij. Ik knik. "Ik zal even vragen of die nog in een ander filiaal staat, meneer." Hij pakt de telefoon. "Nee, meneer, die is al verloot." Ik kijk hem wat verbaasd aan. "En die hangmat die hier stond? Wat is daarmee gebeurd?" "Die is ook verloot, meneer." "Maar er heeft hier nooit een ton gestaan", pareer ik. "Jawel hoor, ik heb zelf de ton geleegd en het winnende bonnetje eruit gehaald", knikt hij overtuigd. "Maar mijn bonnetje zat in de la. Toen was er nog geen ton." "Die heb ik er ook allemaal in gedaan, dat waren er een stuk of zes", zijn blauwe ogen worden iets groter. Ik geloof er eerlijk gezegd geen snars van, maar wie ben ik om de woorden van deze jongen in twijfel te trekken? "Dankjewel voor je moeite", glimlach ik terug en ik wandel de winkel uit. Ik kijk nog naar de plek die de jongen aanwees waar de ton zou hebben gestaan en schud bedenkelijk mijn hoofd.

Dan gaat mijn telefoon. Onbekend. "U heeft onlangs meegedaan aan onze Heinzactie. Komt het gelegen als ik u daarover een paar vragen stel?"