Gitaar aan de wilgen
Je hebt van die volmaakt gelukkige momenten in het leven. Alles lijkt te kloppen en is zoals het ook bedoeld is. Ik beleefde er een, volkomen onverwacht, in de auto. We reden uit Spanje weg. Terug naar Nederland. In de auto kan het behoorlijk lawaaiig zijn, bij ons. Achterin hebben de jongens ieder hun eigen beeldscherm, bevestigd aan onze hoofdsteunen. Daar komt de nodige herrie van af. Ook wordt er dikwijls hardop overlegd in de auto, tijdens lange reizen. Behoefte aan een pakje Wicky wordt luidkeels kenbaar gemaakt. Voorbijkomende auto's van een bepaalde kleur, of van hetzelfde land van origine worden gesorteerd om de tijd te doden.
Stilte in onze auto is een zeldzaamheid. Toch gebeurde het. De jongens waren achterin in slaap gevallen. De tierende beeldschermen waren tot rust gekomen. SpongeBob, Thomas de Trein en Nijntje Pluis hielden hun klep. Naast mij was ook mijn meisje in een dutje weggezakt. Het enige wat ik nog hoorde, was het gezoem van de motor, op 3000 toeren.
De regen hield op en de zon brak door. Ik keek om me heen, in onze auto, en genoot van mijn drie schatjes. Wat een rust. In die staat schoven we over de snelweg richting Nederland. Ik drukte de radio aan en draaide het volume terug. Niemand mocht wakker schrikken van mij. Toch zette ik 'm meteen weer ietsje harder. Damn. The Killers op de radio. Dan moet-ie echt nog een tandje harder.
Are we human or are we dancer?
My sign is vital, my hands are cold
And I'm on my knees looking for the answer
Are we human or are we dancer?
Met een volmaakte vakantie achter me reed ik terug naar het Nederland alwaar ik vol goede moed en uitgerust de draad weer ging oppakken. Zoals altijd, vlak na iedere vakantie, nam ik me voor om de gevonden rust, de relaxte houding en de Zen-attitude vast te houden. Zoals ieder jaar, zou dat voornemen na twee dagen terug op de zaak alweer sneuvelen.
Maar ik nam me nog iets anders voor. The fucking Killers. Die raakten op dat perfect gelukkige moment in mijn leven een snaar. Ik wist het zeker. Bij thuiskomst zou ik mijn gitaar, die ik zeventien jaar eerder aan de wilgen had gehangen, er weer uit gaan halen. Dat liedje van The Killers, dat moest mij toch wel lukken? En er waren nog een hoop andere nummers waarbij ik niet veel anders zou moeten doen dan wat akkoorden plukken. Waarom had ik dat niet eerder bedacht? Juist die relaxte Zenmentaliteit zou ik kunnen vasthouden dankzij mijn gitaar.
Ik heb het drie weken volgehouden. Nadat ik de reden om er zeventien jaar geleden mee te stoppen had herontdekt, bestond mijn beleving alleen nog maar uit frustratie. Wegens gebrek aan talent liep ik alleen maar tegen mijn eigen beperkingen aan. Eens te meer had ik het voor mijzelf bevestigd: muziek, daar moet ik gewoon lekker van genieten. Meer niet.
