Of all places

Speciaal voor mijn trouwe lezers ben ik dit Pinksterweekeinde erop uit getrokken. Inspiratie opdoen voor een volgend lapje tekst. Uiteraard werden kosten noch moeite gespaard in mijn zoektocht naar ervaringen om met u te delen. Ik wil natuurlijk niemand zijn hoogtepunt van de week, mijn column, ontnemen.

Of all places eindigde ik in Harlingen. Niet omdat er iets mis is met Zeeland, of omdat het al vol zat. Ik wilde gewoon eens naar Friesland. Ik loop al een kleine veertig jaar rond op deze planeet en ik ben de halve wereld overgevlogen, gefietst en gewandeld. Maar ik was nog nooit over de afsluitdijk gereden. Evenmin had ik al eens een voet op Friese bodem gezet. Als je vertelt dat je naar Friesland gaat, dan hoor je de gekste verhalen. Maar goed, ik wilde het zelf eens ontdekken.

Het viel meteen op dat iedereen er, net als in Zeeland, keurig Duits sprak. Zo ook Technoboy. Hij was mijn buurman voor drie dagen en hij is zo gedoopt vanwege de technische snufjes op zijn caravan. Ik moet, na een lange rit, bij aankomst op de camping nog even zweten om de caravan precies op de gewenste plek te krijgen. Technoboy deed dat heel anders. Hij had een caravan met afstandsbediening. Niks zweten, duwen en trekken aan een caravan die zich nauwelijks laat verplaatsen in mul zand of hoog gras. Technoboy zat lekker op een klapstoeltje, met de afstandsbediening in de hand zijn caravan op de precieze plek te navigeren. ´s Avonds had hij zin om een ommetje te maken, maar zijn vrouw wilde niet mee. ´Ik zal je hebben, dom wijf,´ dacht Technoboy. Hij nam de hond aan de ene hand, en de afstandsbediening aan de andere. Zo ging hij voorop als een soort moeder de gans. De hond sjokte achter hem aan, en daarachter kwam de caravan aangerold. Met daarin zijn vrouw. Die zat onverstoorbaar te breien. Ik stak mijn hand op. ´Dag buurvrouw.´

Verder waren er nog wat duistere figuren in een donkergroen busje, met daarop een voor buitenstaanders onbegrijpelijk symbool. Dan weet je het wel. Vrijmetselaars. Ik heb ze zo eens zitten bekijken en aangehoord. De hoofdvrijmetselaar die had ook allemaal van die mysterieuze uitspraken. Zo zei hij bijvoorbeeld tijdens het barbecueën ineens: 'Er zijn drie hamburgers klaar.' Nou, dan weet je het wel hè. Hij stelde ook van die rare vragen aan zijn reisgenoten. Zo van: 'Iemand nog een biertje?' Ik bedoel maar.

Friesland staat niet bekend om zijn ongeëvenaard volmaakte pizza's. Maar je moet alles een keer geprobeerd hebben. Op de bodem na, best te doen. Als ik Harlingen in een woord moet samenvatten, dan wordt het: pittoresk. Buitengewoon pittoresk mag ik wel zeggen. Het doet allemaal heel vriendelijk aan. Veel water, haventjes, mooie gebouwen, alles netjes onderhouden. Af en toe hoor je de scheepshoorn van de rederij die naar Terschelling of Vlieland vertrekt. Daar moeten we ook nog eens heen.

Vanochtend stond ik mijn caravan weer in te pakken. Net als Technoboy. En de vrijmetselaars? Die waren allang vertrokken. Het enige dat ze achterlieten was een hoopje smeulend as, en een vrijelijk vormgegeven muurtje waarvan ik niet wist of ik het al eerder had gezien.