George Clooney's tante
Als je dacht dat de muziekindustrie pas de afgelopen decennia artiesten wurgcontracten oplegt en dwingt albums en liedjes te maken waar ze helemaal niet achter staan, think again. Ook ver voor het tijdperk van hedendaagse rock en pop, zelfs voor Elvis en zijn dwingende manager gebeurde het al. De tante van George Clooney kan er over meepraten en werd er half gek door.
Rosemary, de zus van Georges vader, wilde in de jaren veertig maar één ding: jazzzangeres worden. Ze werd ontdekt en kreeg een contract. Daar hield de droom echter al snel op. Eind jaren veertig, begin jaren vijftig waren Mediterraanse invloeden in de muziek erg populair - denk aan Papa Loves Mambo, That's Amore en ga zo maar door. Er was daardoor echter een chronisch tekort aan Italiaans(e/klinkende) zangers en zangeressen.
Rosemary Clooney kreeg daarom liedjes voorgeschoteld waarbij het de bedoeling was dat ze met een dik (nep) Italiaans accent zou zingen. 'Come on-a my house' is de eerste van de sliert hits die ze op die manier zou krijgen. Ze had echter een hartgrondige hekel aan het liedje en schoof dit niet onder stoelen of banken.
Een keuze had ze echter niet. Er werd gedreigd haar aan te klagen als ze het zou weigeren, waarna ze het netjes zong en een fake-imago geboren was. De jaren erna, ruwweg van 1950 tot 1955, was Clooney één van de 'Italiaanse' artiesten in de hitlijsten en scoorde ze er goed mee. Tegelijkertijd haatte ze de stijl, de liedjes, de dwang erachter, het complete gebrek aan vrijheid om zelf te kiezen wat ze zou zingen.
Uiteindelijk begon -zoals vaak in de fifties en eerder- het verval in haar carrière toen ze beviel van haar eerste kind. Ze trad weliswaar nog op tv, radio en elders op, zoals in het programma 'What's My Line?', zie hieronder, maar het krijgen van kids blokkeerde effectief de baarmoeder die haar carrière heette.
Er volgden meer kiddo's en tante Rosemary raakte steeds meer op de achtergrond. In '68, ruim een decennium na haar laatste hitnotering, stortte ze op het podium geestelijk in. Gelukkig kwam ze het euvel uiteindelijk te boven, maar exemplarisch is ze wel: ook een volle 65 jaar geleden werden artiesten gedwongen te doen wat ze niet wilden, puur om geld te verdienen voor de platenindustrie.
Er is kortom maar weinig veranderd. Arme tante van George.
