Friethoes - Green marble

Ik kan er niks aan doen, maar als je Friethoes zegt, dan moet ik denken aan een grote vierkante kartonnen hoes. Zo een waar ze vroeger LP´s in bewaarden. Niet echt handig om friet uit te eten dus. Dat wordt gegarandeerd een knoeiboel. Vette frieten en satésaus op de vloer. Bovendien is de hoes naderhand niet meer geschikt om de LP erin op te bergen. De vette plekken alsmede restjes mayonaise zouden ervoor zorgen dat de binnenhoes aan de LP gaat plakken. Als je de LP al uit de binnenhoes zou krijgen, dan zou hij al draaiend zoveel stof verzamelen dat het pick-upnaaldje zijn oriëntatie tussen de groeven verliest. Rare naam. Friethoes.

Noem het dan Friethoer, Friethuis of Frituur Christ, voor mijn part. Uiteraard wilde het lot dat een niet te stillen honger mij teisterde, terwijl de enige optie om deze te bedwingen 'het Friethoes' bleek te zijn. Iemand die friet gaat eten bij een frietkot met zo'n vreemde naam, die spoort niet. Dus wat dat betreft was het niet zo vreemd dat ik er een hoes friet ging bestellen. Vooruit maar weer. What's in a name?

'Als ik een klein frietje bestel, krijg ik die dan in het hoesje van een singletje? U weet wel, zo'n 45 toerenplaatje met aan weerszijden een liedje?' vroeg ik de beste man. Hij keek me aan alsof hij water zag branden en hield twee zakjes, ieder van verschillend formaat omhoog. 'Klein of groot?'

Voor zijn frieten vroeg hij slechts een kleine vergoeding. Ik rekende af met een biljet van tien euro, maar ik kreeg terug alsof ik hem twintig had gegeven. Heel even werd ik verleid door de gedachte er niets van te zeggen en met deze snelle winst mijn geluk te beproeven in het plaatselijke casino. Uiteraard om steenrijk terug te keren en de beste man te ontdoen van de noodzaak om in zijn onderhoud te voorzien middels het Friethoes.

Maar nee, de eerlijkheid gebood me aan te geven dat deze frietboer mij geen windeieren legde. Door mij op een, op de geur afgaande, heerlijke maaltijd te trakteren en me met een dikkere beurs heen te sturen dan ik arriveerde. Bij het vernemen van deze eerlijkheid, oprechtheid en integriteit werd de man emotioneel. 'Waar kom je dit nou nog tegen? Het land staat bol van fraude en corruptie. Onze minister van Veiligheid en Justitie, alsmede zijn hoogste kontenlikker liegen alles aan elkaar. Niemand neemt ze meer serieus, ze zijn gedegradeerd tot het niveau van die twee ouwe dibbessen op het balkon bij The Muppet Show. Maar ze blijven gewoon zitten. KPMG, note bene een accountantskantoor dat integriteit zo hoog in het vaandel heeft staan, fraudeert met de bouw van een nieuw kantoor. De Nederlandse Zorgautoriteit geeft de minister expres onjuiste informatie over de financiële gezondheid van ziekenhuizen. En deze man ...' Hij wees naar me. Zijn stem sloeg over. 'En deze gewone man van de straat, die geeft geheel belangeloos het juiste voorbeeld.' Een traan rolde over zijn wang.

Uit zijn zak haalde hij een groene knikker. Het was niet zomaar een knikker. Een green marble. Hij vertelde dat hij die ontving nadat hij een beslissing had gemaakt op basis van integriteit. Maar dat het nu hoog tijd was om de knikker weer door te geven. Ik liet hem door mijn vingers in mijn jaszak glijden. Wachtend op de friet speelde ik ermee.