Marokkaanse bankoverval
"Wilt u uw spullen misschien van de bank halen, zodat ik er kan gaan zitten, mevrouw?" Ik kijk in de ogen van een dame met Noord-Afrikaans uiterlijk. Marokkaans kun je maar beter niet meer zeggen, tegenwoordig. Zij kijkt terug. In haar ogen zie ik onweer.
Nu ben ik niet bang voor onweer. Ook niet wanneer de bliksem enkele tellen later gevolgd wordt door gezucht, gekreun en gebrom uit haar mond. Nu moet ze voor deze lastige medereiziger, die toch wel heel moeilijke dingen van haar vraagt en vast wel ergens anders een plekje had kunnen vinden, voor ál die spullen die ze zojuist met alle moeite netjes naast zich op de bank heeft neergezet, een plek vrij maken. Terwijl ik heel rustig en geduldig wacht, rommelt de bui nog wat na. Ondertussen gaat haar telefoon. Ze klemt hem tussen haar schouder en haar kin: "Bel je so trug." Wanneer ze haar spullen eindelijk tussen haar benen heeft verzameld en de plek naast haar weer bewoonbaar is, knik ik uiterst vriendelijk en met de vrolijkste lach op mijn gezicht zeg ik: "Dankuwel mevrouw!"
Ja, ik had natuurlijk op balkon kunnen gaan zitten. Op zo'n klapzitje. Maar nee, er is plek genoeg, dus mevrouw werkt gewoon maar even mee. Ze moest eens weten dat ik thuis al meer dan een jaar op IKEA-stoelen zit en zelfs niet eens een bank heb. Geen bank, hoor ik je nu denken. En je had ook al geen televisie. Nee, dat klopt. Geen televisie is min of meer bewust. Een bank staat echter hoog op mijn lijstje. En nee, dan niet een Bjørn of een Benny, maar meer een van het merk Marktplaats.
Want ja, tijdens het koffiedrinkende onderhoud met de dames wil je natuurlijk wel de mogelijkheid hebben om lekker te kunnen knuffelen op een fijne bank. Een relatie beginnen op IKEA-stoelen is toch een beetje veel gevraagd. Meteen het bed induiken is niet mijn stijl. En om nou telkens een café of restaurant op te zoeken om op een bank te kunnen zitten… Dat vindt 'Míjn Bank' dan weer niet zo'n goed idee.
Met de dame naast mij zal het geen match worden, ook al zitten we nu samen dicht tegen elkaar op een bank. Er is bar weinig oogcontact. En van praten komt al helemaal niks. Dat heb ik definitief verbruid. Aan de telefoon heeft ze een van haar landgenoten. Hoewel ik geen woord Arabisch versta, heb ik zo het vermoeden dat het over mij gaat. En dan niet of ze mij haar nul zes zal geven.
Met mijn MacBook op schoot zoek ik op Marktplaats (waar ik overigens ooit een ervaring heb gehad met een man van Noord-Afrikaanse afkomst) naar een bank die mij past. Ik zoek op de term 'rood' (mijn kleur), binnen een straal van vijftien kilometer van Beverwijk (mijn stad). Binnen no time heb ik beet. Twee matches. Een loveseat in Beverwijk en een joekel van een loungebank in IJmuiden. Ik deel de advertenties met een vriendin op Facebook. "Zo'n loveseat is wel erg krap, hoor", tikt ze terug. Ik kijk naast mij en denk: ze heeft gelijk. Op de loungebank kunnen vier man (m/v) ruim zitten of met zijn tweeën uitgebreid liggen (of knuffelen). Dan heb ik ruimte genoeg. Ik stuur de adverteerder een mail om te vragen of de bank er nog is.
Mevrouw moet er op Amsterdam Amstel uit. Zij zit aan het raam. En ik zit precies tussen haar en het gangpad. Met mijn MacBook op schoot. In de weg. Donders. Weer hoor ik gezucht en gekreun. Ze kán me ook vriendelijk vragen of ik even ruimte wil maken. Ik deed haar dat net nog voor. Nee, ik zal deze keer niet recalcitrant doen, maar ik maak gewoon, uit eigen beweging, ruimte voor mevrouw. Ze krijgt geen afscheid met een knuffel. Dat dan weer niet.
Nog voordat ze het perron heeft verlaten, heb ik een mailtje terug. De bank is er nog. Ik kan hem zaterdag ophalen! Een andere vriendin stuurt mij via Facebook een berichtje terug: "Zijn dat van die kussens in Marokkaanse stijl? Goh, dat had ik niet achter jou gezocht."
De loungebank pronkt sinds afgelopen zaterdag in mijn woonkamer. Ik heb er al op geknuffeld. Met een dame van Zuid-Hollandse afkomst.
Heb je zelf een column geschreven die je graag op FOK! gepubliceerd wilt hebben? Twijfel dan niet om 'm in de submit te gooien!
