Op heterdaad betrapt
Vroeger kon ik daar mevrouw 7sloten mooi de schuld van geven. Zij deed namelijk de was. Ik bemoeide me er niet mee. Nu ik mijn huishouden weer in mijn eentje run, ben ik volledig zelf verantwoordelijk voor dit soort ongemakken.
Want ja, ook onder mijn bewind verdwijnen ze nog immer. Als kleuterjuf tel ik de ‘koppen’ voordat ik ze in de wasmachine stop. Van vroeger op school weet ik nog dat ik zo’n ettertje was dat vervolgens nógmaals achteraan in de rij aansloot, zodat de juf vaker één kleuter te veel telde dan te weinig.
Ik verdenk mijn sokken daar ook van. Ze kennen mij namelijk als geen ander. Ze wijken geen moment van mijn zijde en luisteren elke minuut van de dag mee. En wanneer ze daar in hun mandje schoongewassen dicht tegen elkaar aan liggen, kleppen ze alles door natuurlijk.
En geloof me, die verhalen zijn niet mals. Ik realiseer me opeens dat ik mijn sokken wel eens aanhoud tijdens de seks. Hebben ze mij dan in hun macht? Of is het de lust die het wint van de geduld om mijn sokken eerst uit te trekken? En dan nog. Waarschijnlijk liggen ze dan naast mijn (of haar) bed op luisterafstand. Om nog maar te zwijgen over mijn dekbedovertrek. Wat zal hij allemaal wel niet gezien en gehoord hebben?
Mijn wasmachine piept ten teken dat hij klaar is. Altijd weer een spannend moment. Zorgvuldig sorteer ik de schone was en leg de sokken apart. Daarna hang ik de rest van de onschuldig ogende sujetten aan de waslijn. Terwijl ik dat doe, hou ik de sokken nauwlettend in de gaten, opdat er geen stiekem wegsluipt.
Wederom tel ik de koppen. Resultaat: twee minder dan voor die tijd. Ik leg ze twee aan twee. Tel nog eens. Een grijze en blauwe sok blijven over. Ik kijk mijn sokken één voor een aan, maar ze zwijgen als het graf. Met mijn hand inspecteer ik de plaats delict op sporen. Trommel, deur, rubbers. Ja, zelfs het filter haal ik open. Waar ik ook voel, geen sokken.
Hoe leg ik dat straks uit aan die grijze en blauwe sok? "Jullie gaan nu maar lekker met elkaar in één bolletje in de sokkenmand?" Nee, dat kan ik ze niet aandoen. Ik beloof ze dat ik dit zaakje tot de bodem zal uitzoeken. Radeloos hang ik ze op bij de andere was. De blauwe en de grijze sok hangen elk moederziel alleen aan een knijper.
In mijn ooghoek zie ik dat mijn dekbedovertrek zijn gezicht niet in de plooi kan houden. Vreemd zaakje. Ik onderwerp de overtrek aan een grondige bodyscan en betrap hem op heterdaad. Ik voel twee proppen in zijn 'maag'. Heel doorgeslikt. Nader inwendig onderzoek wijst uit dat het om twee sokken gaat. Mijn vermoeden wordt bevestigd: een grijze en een blauwe.
Ik begrijp het wel. Hij krijgt natuurlijk minder van mij mee dan die sokken. Dat rechtvaardigt geenszins deze gruwelijke daad. Dit is buiten alle proporties. Ik heb niets gezegd. Slechts gezwegen. Hij begreep meteen dat hij fout zat. De schaamte droop zichtbaar van hem af.
De sokken heb ik onmiddellijk bevrijd. Ze hangen zij aan zij aan het wasrek te wachten om herenigd te worden met hun zielemaatje. Straks zullen ze weer verstrengeld met elkaar kunnen knuffelen.
De vraag is of ik nog weer onder mijn dekbedovertrek wil gaan liggen. Hij heeft mijn vertrouwen enorm beschaamd. Onder deze overtrek slaap ik dus de helft van de tijd. Wie weet waar hij verder nog toe in staat is? Wie weet waar ik aan ben ontsnapt? Ik mag blij zijn dat ik dit hier nog allemaal kan navertellen.
Hij hangt er wat laveloos bij nu… "Straks vouw ik je weer netjes op, hoor", stel ik hem gerust. "Maar voortaan was ik je apart!" Ik denk dat ik nu wel duidelijk ben geweest. Misschien iets te streng zelfs. Ik strijk hem over zijn nog natte rug en fluister: "En bij de eerstvolgende keer seks doe ik mijn sokken wel eerst in de was."
