Afscheidscolumn van Zonnetje40
Soms vind ik het moeilijk om ergens een punt achter te zetten. Dat is namelijk zo definitief. Maar je moet ook onder ogen zien wanneer de koek op is. De grootste beslissing op dat gebied maakte ik toen ik besloot om na achttien jaar huwelijk te scheiden van mijn eerste man. Al jarenlang was ik daar in mijn hoofd al mee bezig, maar om daadwerkelijk zo’n enorme stap te zetten… Nee, dat valt niet mee. Ik ben van nature een trouw persoon en houd van bepaalde structuren in mijn leven.
Vijf jaar lang was ik lid van een koor. Ik had er geen tijd meer voor, mijn man en ik besloten om aan theatersport te gaan doen, dus dat kostte me wéér een avond. Ik moest echt alle moed bij mekaar rapen om tegen de koorleden en de dirigent te zeggen dat ik ging stoppen. Zij probeerden me tot overmaat van ramp ook nog eens over te halen om tóch nog te blijven, maar gelukkig wist ik voet bij stuk te houden. “Kom dan af en toe nog even langs als we aan het na-borrelen zijn,” werd ik hartelijk uitgenodigd. Ik heb het nooit gedaan.
Want dat is iets dat ik wel geleerd heb de afgelopen jaren. Afscheid is afscheid. Toen ik een kleine zes jaar geleden naar Amsterdam verhuisde om bij de Liefde van mijn leven te gaan wonen, heb ik alle schepen achter me verbrand; ik nam afscheid van mijn leuke baan op de basisschool. Acht jaar had ik daar met veel plezier gewerkt. Twee jaar later ging ik een keertje terug. Ik had me veel voorgesteld van dat bezoekje. Maar wat was er veel veranderd! Een enorm verloop van personeel maakte dat ik nog maar een paar mensen kende, en ik voelde meteen: ‘ik hoor hier niet meer bij.’
Mijn ex-man en ik wilden na de scheiding een goed contact blijven houden omwille van de kinderen. Dat lukte ook vrij aardig. Zelfs zo, dat we besloten om de verjaardagen van de kinderen in zijn – en voor de scheiding ook mijn – huis te vieren. Ik kwam daar met mijn nieuwe partner, en mijn ex had inmiddels een vriendin die op deze dag natuurlijk ook van de partij was. Het voelde vreemd. Daar zat ik dan, in ‘mijn’ woonkamer op visite, terwijl een vreemde vrouw in ‘mijn’ keuken rondscharrelde en daar met mijn ex-man koffie liep in te schenken en taart aan te snijden. Ik hoorde er niet meer bij. Terecht natuurlijk, ik ben zelf vrijwillig weggegaan, maar ik besloot toen: ‘ik doe dit niet meer. Ik ga niet meer naar dit huis.’
Vorige zomer, toen ik besloten had om te stoppen met het koor, deelde ik mijn man mee dat ik ook wilde stoppen als columnist op FOK! Hij vroeg me om toch nog te blijven, omdat er op dat moment al zo veel columnisten weg waren gegaan. Ik heb ingestemd. Nu hij zelf is vertrokken bij FOK!, vind ik het een logische stap om er nu zelf ook een punt achter te zetten.
Een tijdje geleden vond ik bij het opruimen van wat spullen wat van mijn oude dagboeken en de ‘boeken’ die ik vroeger heb geschreven. Eenvoudige verhaaltjes, opgeschreven in een schoolschrift. In mijn dagboeken stond te lezen dat ik later schrijfster wilde worden. Al heel lang heb ik een bestand in mijn computer met de werktitel van een boek en daarin wat opzetjes en ideeën. Het moet er toch eindelijk maar eens van komen. Een droom, die ik al zo’n vijfendertig jaar heb, wil ik nu toch gaan realiseren: ik wil een boek schrijven. Nu ga ik het doen ook!
Door de jaren heen hebben veel users me aangeraden om eens een boek te gaan schrijven. Vooral onder mijn series zoals ‘Goodbye, my lover,’ ‘Nu stop ik écht’, en ‘’s Zondags gaat ze naar de kerk’, kreeg ik dit soort reacties. Natuurlijk werd er ook vaak azijn gepist in reacties, maar dat weet je nou eenmaal bij een site als FOK!. Goede feedback heb ik altijd ter harte genomen.
Zes jaar lang was ik columniste bij FOK!. De laatste jaren was ik ook Eindredacteur. Ik heb het allemaal met veel plezier gedaan. ‘Hier laat je wat, daar vind je wat,’ wordt vaak gezegd als mensen bijvoorbeeld gaan verhuizen of aan een nieuwe baan gaan beginnen. Zo is het ook. Natuurlijk ga ik een aantal van mijn collega’s missen. Met sommigen zal ik op andere manieren in contact blijven. Ook de lezers die jarenlang trouw op mijn columns hebben gereageerd, zal ik missen. Althans, hun reacties, want als ik ze op straat tegenkom, herken ik ze niet eens!
Nu is het tijd om afscheid te nemen. Het ga jullie allemaal goed. En nee, ik kom niet terug. Als ik afscheid neem, dan is het voorgoed. Vaarwel!
