Alleen in het zwembad
Na de laatste slagen tikt de man het startblok aan. Pieter haalt diep adem en kijkt op de klok. Vandaag geen persoonlijk record op zijn gebruikelijke baantjes, maar hij ligt toch redelijk op schema om zijn conditie op peil te houden. Hij laat het startblok los om met lome slagen de kant te bereiken. Daar drukt hij zich op de rand van het zwembad om op adem te komen. Zijn lijf voelt altijd zo zwaar na het zwemmen. De gewichtloosheid van het water verhult hoe moe hij eigenlijk is.
Het is rustig vanmiddag. Een paar grijze koppen verschuilen zich onder de badmutsen, die langzaam heen en weer gaan door het water. Aan de overkant zit een moeder met haar zoontje te spelen. Pieter houdt van de rust op dinsdagmiddag. Geen woensdagmiddagkinderen die continu in zijn baan springen en duiken, geen jonge studenten die weliswaar mooi zijn, maar met zijn drieën naast elkaar de hele baan blokkeren. Geef hem maar de ruimte, zodat hij zich ongestoord op zijn eigen ademhaling en ritme kan concentreren.
Hij kijkt nog eens op de klok. Nog een halfuur voor hij bij de winkel moet zijn, boodschappen kan halen en gelijk door naar zijn werk. Aan de overkant is de kleuter gevallen. De moeder pakt hem op en sust hem op haar schoot. Het zou toch wel leuker zijn om na zijn werk thuis te komen bij een gezin. Maar hier zit hij dan, 46 jaar, vrijgezel. De leukste vrouwen zijn al bezet. De andere vrouwen zijn helemaal klaar met mannen, liggen in scheiding of willen wel een vent, maar zijn te voorzichtig om hem in contact te brengen met haar kinderen. Dat is ook wel logisch natuurlijk: een moeder wil haar kinderen niet na iedere verbroken relatie uitleggen waarom de nieuwe papa nooit meer terugkomt.
Samen zijn lijkt zo veel makkelijker. Het zou wel eens fijn zijn dat het eten op tafel staat, wanneer hij thuiskomt. Dat hij op feestjes met vrienden bier drinkt, terwijl de vriendin, zíjn vriendin, iets verderop met de andere vrouwen staat te praten en hij zich niet druk hoeft te maken om de getrouwde vrouwen die uit medelijden een praatje proberen te maken en om de twee zinnen benadrukken dat je vooral niets in je hoofd hoeft te halen, omdat ze al getrouwd zijn. En een gezin hebben, dat zou ook leuk zijn. Zo’n stoer klein ventje als zoon, dat helemaal tegen hem opkijkt en alles wat hij doet geweldig vindt. Zo’n leuk hummeltje dat met papa meegaat met voetballen en zwemmen.
Plotseling voelt Pieter een hand op zijn schouder. “Meneer, staat u alstublieft rustig op en volg mij mee naar buiten.” Hij kijkt verbaasd achterom naar de badmeester en doet wat hem gevraagd wordt. De badmeester loopt via de doucheruimte door naar de kleedkamers. Pieter rilt van de kou. “Meneer, ik verzoek u onmiddellijk het zwembad te verlaten.” Pieter kijkt verbaasd op: “Waarom? Wat is er aan de hand?” De badmeester kijkt over zijn schouder. Hij volgt zijn blik en ziet de moeder, die een grote handdoek beschermend om haarzelf en haar zoon heeft geslagen. “Ik heb een klacht binnengekregen dat u continu naar een kind heeft gestaard. Wat deed u hier eigenlijk?” Pieter kijkt nog eens achterom. Dan valt het kwartje. “Niets… ik was gewoon aan het denken…”
Tien minuten later staat hij volledig aangekleed weer buiten. De badmeester staat triomfantelijk bij het raam om te zien of hij echt weggaat. Pieter laat zijn schouders hangen. Hij zat gewoon te dromen: hij heeft het echt niet gezien. Maar als alleenstaande man kan je dit gewoon niet verklaren. Hij neemt zijn verlies en gaat beschaamd terug. Naar de winkel, naar zijn werk. Helemaal alleen.
