Schone lakens

Een plek waar je 's avonds tot rust komt. Waar je overdag als je het even hebt gehad, je hoofd te ruste legt. Een plek die je warmte biedt. Waar je intimiteit beleeft. Een plek waar je uit kunt huilen wanneer je verdrietig bent. Een plek die ruimte biedt voor twee mensen. Met als het nodig is ieder zijn of haar eigen kant.

Mijn bed.

Precies een jaar woon ik nu op mezelf. In mijn eentje. Ik mag nu zélf bepalen wanneer ik eet, hoe ik mijn huis inricht en welke muziek ik draai. Was ik een paar jaar geleden een ‘team' samen met mijn vroegere vriendin, nu sta ik er alleen voor en maak ik mijn eigen keuzes. En ik ben er blij mee. In elke relatie is wel wat, natuurlijk. Zo was het er bij ons in geslopen dat ik 's avonds regelmatig in een onopgemaakt bed stapte. Dat stoorde mij. En ik deed er zelf niks aan, dat moet gezegd worden. Van de warmte die het bed ooit gaf, was weinig meer over. Ons dagritme lag inmiddels zo ver uit elkaar dat we beiden het bed meestal voor ons alleen hadden. Stapte ik eruit, dan kwam zij erin. We groeiden uit elkaar.

Dus uiteindelijk verliet ik dat bed. Voorgoed.

Zaterdagochtend. De zon schijnt. Ik open de deuren van mijn slaapkamer naar buiten. Het is heerlijk fris. Ik ben erg blij met die twee deuren. Ze geven me uitkijk op het leven op straat.

Een bed kun je maar beter goed onderhouden. 's Morgens mag ik dan in alle vroegte afscheid nemen van mijn bed, maar voordat ik het huis om zes uur 's morgens verlaat, heb ik het netjes opgemaakt. Vandaag is het tijd voor schoon beddengoed. Mijn favoriete dekbedovertrek stop ik samen met de kussenslopen en het hoeslaken in de wasmachine. Mijn dekbed hang ik te luchten over de reling tussen de twee deuren. In de woonkamer zet ik mijn muziek op, een allegaartje van nummers, verzameld in de loop der jaren.

Er komt muziek voorbij die me doet denken aan momenten waarop ik met mijn vroegere vriendin in een te klein bed lag, dicht tegen elkaar aan. Samen lachen. Samen huilen. Urenlang praten. Ik laat mijn emoties de vrije loop. Deze momenten koester ik. Ik denk er graag aan terug. Ze hebben een plek in mijn hart. Ik zal nooit vergeten waar ik vandaan kom. Ik ben geworden wie ik nu ben, mede door alles wat er in mijn leven is gebeurd.

Zaterdagmiddag. Nadat ik een lekker broodje heb gehaald bij La Place om de hoek, loop ik nog even door de Vroom & Dreesmann. Gewoon om te snuffelen. Op de afdeling beddengoed schreeuwen de roze prijzenstickers mij toe. Koop mij! Neem mij mee! Ik ben goedkoop! Twee voor de prijs van één! Het zijn niet de dekbedovertrekken waar ik naar op zoek ben. De stof is te hard. De kleuren te flets, te druk, te saai of te bont. Of het is van inferieure kwaliteit waar je later mee op de koffie komt. Ik kom niet eens in de verleiding.

Wanneer ik door wat overtrekken ‘blader' die niet zo liggen te schreeuwen, zie ik een bijzonder exemplaar. Zachte stof, met warme kleuren. Een overtrek waarvan ik niet weet of het bij mijn bed past. "Anders neemt u hem mee en probeert u het thuis even", zegt de dame vriendelijk tegen mij. "Wanneer u de verpakking netjes heel laat, kunt u hem zo weer terugbrengen." Een moment aarzel ik nog. Dan bedank ik mevrouw, neem een hap van mijn broodje en verlaat de winkel.

Vroeger kon ik mij verliezen in zulke dingen. Tegenwoordig ben ik wat voorzichtiger geworden. Het hoeft niet op stel en sprong. Mijn favoriete dekbed is straks weer lekker schoon en fris. En is de tijd daar, dan vind ik vanzelf een nieuw overtrek. Eén die perfect bij mijn bed past.