Boer vindt vrouw

Het zevende seizoen van Neerlands grootste kijkcijferhit is ten einde. Het waren weer negen prachtige weken. De media stonden de afgelopen maanden vol van het nieuwe concept. Geen kleibeukers uit Baflo, Spierdijk of Meddo deze keer, maar een stel vrijgevochten gelukszoekers die ons koude kikkerlandje lang geleden achter zich hebben gelaten, ten faveure van het grote buitenlandse avontuur.

Het enige verschil dat ik heb opgemerkt is een enkel watervalletje in de kantlijn, want de boeren waren volledig inwisselbaar voor hun honkvaste evenknieën uit eerdere seizoenen.

Zo was daar Boer Jan, die de Canadese vrouwen te rustig vond. Hoe onfortuinlijk dat hij nou net in dat uitgestrekte land resideert. Hij richtte zijn pijlen op de rustige Judith, maar die zag al snel in dat de saaiheid van haar beoogde Coca Cola Light boer slechts wordt benaderd door een verlamde wandelende tak. De geruchten gaan dat hij in 1993 een zin bezigde waar iemand met een volledig gebrek aan humor een mondhoek voor optrok, maar ik durf er nog geen vinger voor in het vuur te steken. Exit Jan.

De KRO had ook aan Boerin Aletta een goedkope kracht. Ze liet weliswaar een colonne haarloos kanonnenvoer uit Nederland overvliegen, maar stuurde ze uiteindelijk allen weer retour, zonder een weekendje met een van hen in een luxueus hotel door te brengen. De reden hiervan zal mogelijk tot het einde der tijden in nevelen blijven gehuld. Arletta, een jaar of 74 jonger dan ze eruit ziet, mummelde iets over deurtjes op een kier, processen, eraan toe zijn of juist nog niet, processen met deurtjes die gesloten zijn en open staan voor deuren op een kier. In huize drulovic klonk het slechts: ‘Ik snap er werkelijk geen reet van’ en ‘Die vrouw heeft dringend hulp nodig’. Na uitvoerig overleg leek ons de meest waarschijnlijke conclusie dat ze gewoon geen zin had om nóg twee dagen door te brengen met een watje dat zijn hoofd al omdraait wanneer ze slechts de strot van een haan doorbijt. Exit Aletta.

Ik heb me kostelijk vermaakt om Boer Wim, die steevast in de derde persoon over zichzelf sprak. Hij moest uiteindelijk kiezen tussen Janne, die de verhuiswagen al had besteld. Maar de wegen van de boer zijn ondoorgrondelijk en dus koos de GVR tegen alle verwachtingen in voor de 1m23 lange Evelyn, die er tot dan toe voor spek en bonen had bijgelopen. Maar niet voordat hij half Nederland mededeelde dat hij Janne knapper en sexyer vond.
Buiten het feit dat hij een bril nodig heeft ter dikte van een middelgrote weckpot, zou mijn vriendin me pardoes een kopje kleiner maken wanneer ze zulks zou vernemen. Qua lengte zou dat dan weer niet zo slecht uitkomen. Wim zakte door zijn knieën, Evelyn beklom een ladder en ze kusten elkaar.

Boer Jos leek veruit de normaalste agrariër van het stel. Weinig op aan te merken, behalve zijn even afzichtelijke als onafscheidelijke ketting dan. Maar zijn afwijking kwam pas aan het einde van de serie bovendrijven. En een afwijking was het! Laat 10.000 mannen kiezen tussen de laatste twee overgebleven dames Saskia en Leonie, en behalve de doofblinde met overdreven veel geluk in het spel, kiezen de overige 9.999 voor de schone Alkmaarse. Jos presteerde het echter om de hoop van mannelijk Nederland met één zin springlevend te houden: ‘Ik kies voor Saskia’. Acht miljoen maal dank Jos.

Maar de absolute ster, de grote vedette van BZV 2014 was zonder twijfel Boer Johan, die in een halve eeuw louter door zijn moeder was gekust. Na negen weken weet iedereen waarom. De onderste regionen van vrouwelijk Nederland likkebaardden echter bij het idee om de sociaal gehandicapte Johan te ontknapen. In dat opzicht was het natuurlijk prachtig dat de laatste twee overgebleven dames(?) de door Geert Wilders naar voren geschoven geuzennaam Ingrid bezaten. Uiteindelijk was ‘kleine’ Ingrid de ongelukkigste: zij werd uitverkoren om voortaan Deense speklapjes voor haar hunk te bereiden. Of, zoals Johan zelf zei: ‘Ghrdheeuw, brfwing, sbiiflie.’ Teletekstpagina 888 draaide overuren, maar zelfs na omzetting naar het Nederlands kon ik er weinig tot geen chocola van maken. Johan en Ingrid mochten hun wittebroodsweekend in Kopenhagen doorbrengen, maar dat was tegen het zere been van de grienende boer. ‘Hdgetejs kbrroaaalisbi! Jgdbndf kdjdfjfn!’ Nadat de vedette vakkundig alle fraaie uitzichten had genegeerd, vertrokken ze als een dief in de nacht voortijdig terug naar zijn koeienpaleis. ‘Hdgrbwwieo!’

En zo kwam er ook een einde aan mijn reis. Het was verbazingwekkend, groots en meeslepend, maar nu val ik onherroepelijk in het beruchte zwarte gat. Wat moet ik nou in godsnaam zondag doen?