Vijftig tinten blond (slot)

Het vorige deel lees je hier: 'Vijftig tinten blond (6)'

"In het kastje bovenin", wijst Lilly met haar glimmende, zwartleren handschoen. Sabine loopt op haar hoge hakken naar de hoek van de kamer. Haar heupen langzaam wiegend. Lilly checkt ondertussen of ik nog goed vastgebonden lig. Dat lig ik. Ik kan geen kant op. Ze trekt de riemen om mijn polsen en enkels nog strakker aan. Ik kreun. "Volgens mij komt hij bij", Lilly klinkt opgewonden.

Sabine geeft mij met haar hand een pets op mijn benen. Ze zet een grote fles massageolie naast mij op tafel. Ik kerm wederom. Lilly pakt mij met haar hand ferm bij mijn kin en slaat met haar andere hand in mijn gezicht. "Wakker?", vraagt ze. Ik voel een traan langs mijn wang stromen. "Wat..", maar nog voordat ik een woord uit kan brengen, duwt Sabine een zwarte bal in mijn mond en bindt die met riempjes achter mijn hoofd vast. Met mijn tong duw ik tegen het leer, maar het heeft geen zin.

Hier heb ik ooit over gefantaseerd. En nu lig ik hier. Lilly heeft duidelijk de leiding. Sabine doet wat Lilly haar opdraagt. Alsof Sabine 'in de leer' is. En ik? Ik ben volledig overgeleverd aan de twee dames. Ik weet eigenlijk nog niet of ik het erg vind.

Lilly pakt de fles, flipt de dop omhoog en laat de olie uit de fles op haar handschoenen lopen. Er drupt wat op mijn buik. Haar handschoenen glimmen. Zacht begint ze mijn voeten te masseren. Elke nagel. Elke teen. Met twee stevige handen masseert ze eerst mijn linker- en vervolgens mijn rechtervoet. Ik sluit mijn ogen. "Mag ik?", vraagt Sabine. "Uhu", antwoordt Lilly. Ik hoor het dopje van de fles. Even later zijn twintig vingers bezig met mijn voeten. Twee handen met de ene en twee handen met de andere.

'Klik', de dop van de fles wipt weer open. Een flinke straal olie kriebelt over mijn beide benen. Vier handen volgen het spoor dat de olie achterlaat. Kuiten. Knieholten. Bovenbenen. Wanneer de duimen van beide dames door mijn liezen glijden, versnelt mijn ademhaling door mijn neus. Sabine gilt van opwinding.

Maar Lilly heeft er geen aandacht voor. Ze loopt bij de tafel vandaan. "Nee, niet nu!", roept ze. Sabines handen stoppen met masseren. Kennelijk heb ik een 'bzzzzt' gemist, Lilly loopt druk met haar smartphone heen en weer. "André", hij is onderweg hier naartoe!" Alsof ze al eerder met dit bijltje gehakt heeft, loopt ze rustig naar een stalen kast in de hoek.

Lilly grist een witte badjas uit de kast en gooit die naar Sabine: "Hier, trek aan!" Zelf schiet ze in een witte doktersjas. Sabine trekt haar zwarte handschoenen uit en doet wat haar wordt opgedragen. Lilly worstel zich uit haar zwarte laarzen en wisselt die voor Birkenstocks. "Zal ik je even helpen?", gebaart ze terwijl ze één laars van Sabine in haar handen neemt. Op hun slippers lopen ze naar de deur. 'Klik', het licht gaat uit. Ik hoor de sleutel in het slot draaien. De dames verlaten de kamer. Mij achterlatend op tafel. In het donker. Ik zie vlekken voor mijn ogen van het felle licht van daarnet. Waar zijn ze naartoe gegaan?

Het blijft enkele minuten doodstil. Dan verlichten twee koplampen de kamer. Piepende remmen. Banden die grip proberen te krijgen in het grind. Een autodeur klapt dicht.

De kamerdeur gaat weer open. Lilly. Ze loopt naar mij toe. Met haar wijsvinger voor haar lippen haalt ze de bal uit mijn mond. Ze bevrijdt mij uit mijn benarde positie en gebaart naar de kast. Ik pak nog snel langs mijn kleren van de stoel uit de hoek, mijn portemonnee en pasjes van tafel en doe wat Lilly mij zegt. Ik verstop mij in de kast en hoor Lilly op de gang.

"André, wat dóe je hier? Je weet toch dat ik hier een hekel aan heb?", hoor ik Lilly zeggen op de gang. "Waar is hij?", schreeuwt André tegen haar. "Ik ben hier alleen met Sabine, dat heb ik je toch gezegd?" "Laat mij kijken, ik gelóóf je niet!" "Dat je me niet vertrouwt, weten we wel. Wat zegt dat over jóu?", pareert Lilly.

Ondertussen trek ik voorzichtig mijn kleren aan. In het pikkedonker. Boxer. Shirt. Broek. Riem. Blote voeten in mijn schoenen.

In de kamer springt het licht weer aan. Door de kier tussen de deuren van de kast zie ik Sabine haar badjas uitdoen. En de rest. Ze gaat naakt op haar buik op de tafel liggen waar ik daarnet nog op vastgebonden lag. Ze legt een handdoek over haar billen.

"Auw, je doet me zeer!", schreeuwt Lilly. "Doe nou niet, André! Je wéét dat Sabine daar niet van houdt!" De deur van de kamer zwaait open en komt met een klap tot stilstand tegen de kast waarin ik zit. Ik hou mijn adem in. "Zie je nou?", zegt Lilly. "Ga maar weer gewoon naar huis. Ik zie je straks thuis wel weer." André mompelt nog wat. Lilly dirigeert hem aan de mouw van zijn spijkerjas het pand uit.

Wanneer ik hem weg hoor rijden, opent Lilly de kast. "Ik denk dat het beter is dat ik maar ga", kijk ik Lilly aan. Ik krab in mijn nek. Sabine zit inmiddels rechtop op de tafel met de witte handdoek om zich heen. "Jammer", zegt ze wat beteuterd. "Ik begrijp het wel", zegt Lilly. Ze pakt mijn hand vast. "Je hebt mijn kaartje, hè?, knipoogt ze. "Ja, ik kom er zelf wel uit", glimlach ik.

Een beetje verward van wat me is overkomen, probeer ik mij te oriënteren. Het is donker. Ik wil naar huis. Met mijn iPhone zoek ik de dichtstbijzijnde bushalte. In mijn portemonnee zoek in naar mijn OV-chipkaart. Er ontbreekt vijftig euro. Verdomme!

Terwijl ik naar de halte loop, komt er een auto stapvoets naast me rijden. Het raam aan de passagierskant schuift open. "Waar moet je naartoe?", vraagt de man achter het stuur. "Naar zuid", antwoord ik. Hij stopt, opent het portier van binnenuit, pakt zijn spijkerjas van de bijrijdersstoel, gooit deze op de achterbank en gebaart: "Stap maar in, dan breng ik je wel even op weg."