Zelfkritiek van een narcist
Ik heb daar toch een pesthekel aan! Kritiek! Ik mag het graag uiten en als een ander de wind van voren krijgt, weet ik dat prima van me af te laten glijden. Als ik het zelf voor de kiezen krijg, is enige mate van (passieve) agressie mij echter niet geheel vreemd.
Ooit wel eens zangles gehad? Vreselijk! Zo'n muts – het zijn meestal dames – doet je binnen tien minuutjes geloven dat je al veertig jaar verkeerd ademhaalt. Waar je nooit last hebt gehad van plankenkoorts, is je eerstvolgende optreden een bezoek aan de hel! Alsof letterlijk iedere toehoorder doorheeft hoe belabberd je middenrif kunstjes doet op de maat van een melodietje. Waar je stembanden moeten ontspannen, staat je strot ineens stijf van de stress!
Had ze haar bek maar gehouden! Mislukte André Hazes dat ik ben!
Dit is ook wel weer een beetje een contradictie. Ik sta geregeld zingend op een podium. Als columnist mag ik graag mijn uitgesproken mening verkondigen. En vervolgens ga ik ervan uit dat iedereen het wel prima vindt? Natuurlijk krijg ik ook kritiek!
Gelukkig ben ik dan weer geen bekende artiest of schrijver. Je zou maar Justin Bieber heten en omringd zijn door mensen die je de godganse dag alleen maar veren in je reet porren. Als zelfs je zelfkritiek verdwijnt, word je echt een enorm klootzak.
Maar laten we wel zijn. Ik ben geen bekende klootzak en ik heb genoeg mensen om me heen die gewoon nóóit hun bek houden. Mijn eigen keuze, want ik mag juist graag omgaan met mensen die het hart op de tong hebben. Van mijn beste vrienden krijg ik dus eerder stevige kritiek dan een aai over mijn bol. Die vrienden zoek ik dus ook echt zelf uit.
Puur masochisme?
Nou, nee. Er zit ook een andere kant aan kritiek. Een positieve kant. Je hebt tenslotte kritiek en kritiek. Soms is kritiek gewoon zeiken en op zich heeft iedereen de primaire reactie om kritiek als zeiken te ervaren. Als je er echter een beetje voor openstaat, kan kritiek je ook helpen. Als je nooit te horen krijgt dat je zingt als een lama, sta je toch een keertje zwaar voor schut bij X-Factor of zo. En als je nooit hoort dat je je als een eikel gedraagt, is er nooit enige motivatie om je gedrag te veranderen.
Want dat is het toch uiteindelijk? Gezeik is altijd gericht op de persoon en is zinloos. Kritiek is echter gericht op gedrag en omvat vooral die gouden tips, waar jijzelf én je omgeving alleen maar profijt van kunnen hebben. Je leert je manier van ademhalen veranderen om beter te zingen. Je kunt leren wat sneller je bek te houden, om niet altijd over te komen als een zelfingenomen narcist. Maar daarmee behoud je de vrijheid om jezelf te blijven.
Nu verwacht ik natuurlijk wel weer het nodige gezeik over dit stukje tekst. Kom maar op. Maar ik zing inmiddels wel als een nachtegaaltje. Wie daarover zeikt, kan een hengst krijgen!
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
