Overlast van minderheden (9): Psychologen

Luc (LvanLier)

Zonnetje40 is een ruim maandje met verlof. Luc van Lier valt voor haar in. Met een serie over overlastgevende minderheden. Want die Marokkaantjes, die Molukse motorcriminelen, Japanners , bejaarden , pontschippers , volkszangers , Italianen , politici , voetbalvrouwen en columnisten zijn heus niet de enigen die onze samenleving hinderen. Vandaag aandacht voor een groep overlastgevers van nogal invoelende signatuur: de psychologen.

De psycholoog staat met de rug naar de samenleving, want het typisch Hollandse “niet lullen, maar poetsen” is de psycholoog vreemd. De psycholoog heeft, in tegenstelling tot geneeskundigen, niet zozeer de neiging om met behulp van een pilletje of een welgemikte operatie de patiënt weer zo snel mogelijk op de been te helpen, nee, de psycholoog kiest bij voorkeur voor een schier onafzienbare reeks gesprekken, doorgaans in een wat lijzige sfeer en opgevrolijkt met een doos tissues uitnodigend op het bureau. Maar ondertussen pikken zij wel een flink aantal uren in onze toch al uitpuilende agenda’s in.

De psycholoog verwart denken met voelen. De patiënt wendt zich tot de psycholoog met gedachten die gaan over ontevredenheid, een soort moedeloos gevoel of emoties die gaan over het missen van een geliefde. Dat speelt zich bij de patiënt dus af in de hersenen, en niet in de vingertoppen. Desondanks stelt de psycholoog, wanneer de patiënt zijn hart lucht, de in dit verband dus buitengewoon domme vraag “Hoe voelt dat?”

De psycholoog leeft om onverklaarbare redenen in het verleden. Het heden en de toekomst zijn voor de psycholoog overduidelijk van ondergeschikt belang. Wanneer de patiënt iets zegt over een gevoeld gebrek aan waardering van teamgenoten tijdens een sportieve prestatie op het voetbalveld, wordt niet belangstellend naar de aard van de sportieve prestatie en de uitslag van de wedstrijd gevraagd, maar komt de psycholoog niet verder dan de vraag “Hoe ging dat in je jeugd?”

De psycholoog is uitgesproken onhandig. Gepruts met lekkende vulpennen en omgevallen potjes inkt is aan de orde van de dag. Wanneer de patiënt zijn blik laat vallen op in de spreekkamer rondslingerende vellen papier met de daardoor veroorzaakte onvoorstelbare knoeiboel, stelt de psycholoog de vraag “Wat zie je hier in?” De mededeling van de patiënt dat hij een lelijk geknoei met inkt heeft waargenomen, leidt doorgaans tot een buitengemeen slecht humeur bij de psycholoog in kwestie, die in zo’n geval vervolgens voor enige mentale bijstand bij een collega te rade dient te gaan.

De psycholoog weet veel van groepsgedrag. Zo is de psycholoog prima op de hoogte van de misdragingen van bandleden van het wildere hardrocktype. In dit kader doet de psycholoog ook hardnekkig onderzoek naar het groepsgedrag van mensen in liften. Dat de uitkomst van dat onderzoek telkens hetzelfde is (mensen staan in liften zo ver mogelijk bij elkaar vandaan), doet daar niets aan af. De psycholoog is nogal een gewoontedier. Onderzoek verrichten waarvan de uitkomst bij voorbaat al vaststaat, vindt de psycholoog “veilig”.

De psycholoog beweert opvallend vaak, werkzaam te zijn als coach. Dit is een bewering die in de praktijk slechts zeer zelden valt aan te tonen. De psycholoog als coach. De heer Louis van Gaal heeft eens rondgevraagd bij zijn collega’s, maar die wisten allen van niks.

De psycholoog tracht, ter vergroting van het aantal te besteden zorguren, de patiënt vaak een incestueus verleden aan te praten. Een veel gestelde, uiterst suggestieve vraag, immers, luidt “Denk je dat je moeder ook van je hield?” Het oplappen van de door deze vraag totaal ontredderde patiënten kost de samenleving heel veel capaciteitsverlies op de arbeidsmarkt en leidt dus ook tot financiële schade. En die narigheid wordt, linksom of rechtsom, uiteindelijk wel bekostigd van uw en mijn belastingcenten.

Nee, die Marokkaantjes, die Molukse motorcriminelen, die Japanners, die bejaarden, die pontschippers, die volkszangers, die Italianen, politici, die voetbalvrouwen en die columnisten zijn heus niet de enigen aan wier gedrag een ferm halt dient te worden toegeroepen!