SMERIG DIK!
Noem het een zwakte, noem het een vrouwelijk trekje, maar ik houd al sinds ik muziekbewustzijn ontwikkeld heb enorm van (pop)zangeressen. Het begon allemaal zeker een decennium geleden met Spears, Clarkson en Pink. Tegenwoordig kan ik mezelf nog steeds vermaken door van allerlei “diva’s” liedjes op te zoeken en te beluisteren. Eén ding valt me daarbij echter altijd weer op. Hoe anorectisch de zangeres in kwestie ook is, hoezeer ze ook de sterren van de hemel zingt, hoe slim het liedje en/of clipje ook in elkaar steekt: de discussie in de reacties gaat praktisch altijd over te dik zijn.
Adele, Caro Emerald, Susan Boyle, goed, daar heb je een punt als je zegt dat ze overgewicht hebben. Niet dat dat ook maar een zier zou moeten uitmaken als je dermate goed kunt zingen. Het ernstigst zijn echter dezelfde commentaren onder clipjes van goddelijk knappe, 20-jarige zangeressen die werkelijk geen grammetje te veel meetorsen. Of je nu muziek luistert van Beyoncé of Lily Allen, Amy McDonald of Mariah Carey, één constante zijn die treurige verwijten over gewicht.
Er komen een aantal retorische vragen bij me op – is de maatschappij zo triest geworden dat het gewicht van Kelly Clarkson belangrijker geworden is dan het feit dat ze één van de beste vocalisten is die op dit moment leeft en hits scoort? Kan moderne jeugd zich niet meer focussen op wat dan ook, als het niet in het format (en/of jurkje) gegoten is van onechte, gefotoshopte Playmates? Mind over matter, zeggen de Engelsen, wordt dat zo langzamerhand niet matter over mind?
Het meest schrijnende geval van deze discussie wordt gevoerd onder het clipje “Heart Attack” van Demi Lovato. Het 20-jarige meisje werd als kind vreselijk gepest en is na door Disney misbruikt te zijn geweest als kindactrice, jarenlang uit de roulatie geweest door automutilatie, zelfmoordneigingen en boulimia. Allemaal, juist, omdat ze te dík zou zijn. Ook nu ze over die periode heen gekomen is en succesvol terugslaat met een (tot op heden) bescheiden wereldhit, blijft gewicht haar achtervolgen.
Terecht? Nou nee, maar bekijkt u het onder dit stuk zelf eens. De hele ‘is ze te dik’-discussie is mijns inziens slechts een verlengstuk van het wereldwijd compleet terugdraaien van de emancipatie. Dat gelul van ‘ook praktisch naakt op tv verschijnen is emancipatie!’ maak je mij niet wijs. Het is niets anders dan vrouwen opnieuw behandelen als objecten, zien als een accessoire, op ongelooflijk onhaalbare Cosmopolitan-maatstaven af te rekenen.
Dus laat die sterren zich lekker klem vreten aan hamburgers en friet (PATAT! HET IS PATAT!). laat ze vooral ook in hun waarde – het feit dat je tien miljoen per jaar verdient zegt niets over hoe menselijk je bent en blijft. Kelly Clarkson wordt al jaren door de dik-discussie achtervolgd maar is tegelijkertijd zo’n beetje de liefste, vriendelijkste en meest bescheiden zangeres op het wereldtoneel.
Daarnaast zouden types als Pitbull, Robin Thicke en al die andere mannen die vrouwen puur ter (extreem geseksualiseerde) decoratie gebruiken in hun clipjes, er goed aan doen daarmee ogenblikkelijk op te houden. Niet elke vrouw is Heidi Klum. Sterker nog, op één na zijn ze stuk voor stuk níet Heidi Klum. “Te dik!” roepen zodra ze meer dan 50 kilo weegt is niet alleen pijnlijk kortzichtig, het is ook een grove belediging voor de toch ooit vrijgevochten vrouw.
