Onder druk wordt alles vloeibaar

Maar wat als er helemaal geen toilet in de buurt is? Wat als je in 'the middle of nowhere' opeens heel nodig moet? Het was de zomer van 1988. Ik was dertien jaar oud. Tijdens een zomerkamp liepen we met een man of twintig door de Belgische Ardennen. Nieuwe omgeving, vreemd eten, ander ritme. Mijn darmen hadden wat aanpassingsmoeilijkheden. Al wandelend, nam de druk in mijn buik langzaam maar zeker toe. Het zou nog minstens een paar uur duren voordat we weer in de bewoonde wereld zouden zijn. En ik moest. Nodig. Heel nodig. Enkel al de gedachte eraan, maakte dat ik nog nodiger moest. Ik kon het niet meer ophouden. Dus ik meldde mij bij de leiding en vroeg of ze even op mij wilden wachten. Hij stak mij een rolletje toiletpapier toe. Als een hond draaide ik net zo lang totdat ik de juiste plek had gevonden om mijn behoefte te doen.

Mijn eigen wc poept het lekkerst van allemaal. Mijn eigen pot. Met mijn eigen toiletpapier. Wanneer ik het uit kan stellen tot thuis, dan doe ik dat. Maar soms kan het niet anders. Soms moet je. Zoals toen in de Ardennen. Of wanneer je onderweg bent. Ergens op het station. Of in de trein. De bemande openbare toiletten op de stations zijn doorgaans netjes en schoon. Toch sla ik zo'n rondje 'openbaar' liever over. Want ook al is de bril nog zo schoon, dan zul je net zien dat je naast iemand zit die moeite heeft met zijn eigen boodschap.

Het vervelende van het ophouden van je boodschap is, dat de kracht waarmee je er vervolgens afscheid van neemt, steeds groter wordt. En daarmee de geluiden die daarbij gepaard gaan.

"Als jullie nu héél stil zijn, dan kunnen we Martin misschien horen", gniffelde onze leider. En het wérd stil. Zittend op mijn hurken probeerde ik zo zachtjes mogelijk te doen. Ik voelde hoe veertig oren naar mij gericht waren en kon wel door de grond zakken. Het was beslist niet geluidloos. Achteraf kan ik er gelukkig om lachen.

Iedereen maakt wel eens geluid. Jij. Ik. De buurman. Het is niet iets waarvoor je je hoeft te schamen. Uiteindelijk zijn we allemaal hetzelfde.

Laat dat een boodschap zijn.

Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.

Eindredactie FOK!columns