Naar de hoeren ... of niet?
Nederland heeft in het jaar 2000 prostitutie gelegaliseerd. De motivatie: als je het legaliseert, heb je meer controle en kun je uitbuiting beter bestrijden. Een nobel streven, maar totaal mislukt. Toch wekken de nieuwste suggesties om het weer te verbieden enorme weerstand op. Ik vind het dan toch wel vreemd dat de weegschaal van weerzin blijkbaar niet doorslaat naar mannen die een vrouw betalen voor seks.
Het eerste argument is erg Hollands. Waar handel is, is het logisch dat je de handel ook faciliteert. Als er dames zijn die vrijwillig aan die handel meewerken, kun je er ook nog een leuk stukje omzet- en inkomstenbelasting uitslepen. Je zou haast stellen dat sommigen een verbod op prostitutie als een beperking voor het vrije ondernemerschap zien. Met daarbij hetzelfde naïeve idee dat legalisering de illegaliteit vanzelf de das omdoet.
Een volgend argument is dat prostitutie verkrachtingen en ander seksueel misbruik zou voorkomen. Is dat wel zo? Dit zou veronderstellen dat veel hoerenlopers potentiële verkrachters zijn en dat je dus met een goede honderd euro per verkrachter per maand zowat alle vormen van seksueel misbruik terug zou kunnen dringen. Afgezet tegen alle kosten van slachtofferhulp, begeleiding, opsporing, berechting en gevangenisstraf, zou dit een verdomd interessant concept kunnen zijn.
Ik vrees echter dat dit niet zo simpel in elkaar steekt.
Verder gaan met name in Nederland nog verrekte veel mensen ervan uit dat het overgrote deel van de (legale) prostituees heel bewust en geheel vrijwillig in het vak zit. In Nederland neigen we dan al snel naar die gefrustreerde bescherming van het recht op eigen keuzes.
Natuurlijk zijn er ook wel wat vrouwen die uitzonderlijke seksuele wensen weten te combineren met prostitutie, maar ik vraag me echt af of die vrijwilligheid altijd wel zo vanzelfsprekend is. Hoeveel zijn er niet onder druk van omstandigheden of 'partners' in het leven gerold en hebben uiteindelijk hun lot maar geaccepteerd?
Het is lastig om hier exacte cijfers over te krijgen. Dwang zorgt er nogal eens voor dat antwoorden niet altijd even eerlijk zijn. De angst voor mensenhandelaren of loverboys is een prima motivatie om te doen alsof je het hartstikke leuk vindt. Je lichaam verkopen om een verslaving te bekostigen wordt zelden toegegeven. Bij vrouwen die door trauma's vanuit seksueel misbruik hebben besloten dat ze er dan maar net zo goed geld aan kunnen verdienen, vraag ik me ernstig af of je nog over een echte keuze kunt spreken. Maar ook de simpele motivatie van geld om schulden af te lossen, noem ik amper een vrije keuze.
Maar stelt de gemiddelde hoerenloper deze vragen ook? Beoordeelt men de 'dames van plezier' op hun motivatie? Vraagt men eerst naar een geldig paspoort? Stelt een hoerenloper eerst de vraag of het meisje hem met plezier voor twee tientjes wil pijpen? Ik denk het niet. De primaire motivatie is tegen een redelijke prijs klaarkomen bij een wildvreemde vrouw. Daarbij is het te besteden bedrag nog een bepalende factor in de eisen die aan de betreffende dame wordt gesteld. En misschien is de mate van gewenste perversiteit nog een maatstaf voor de hoogte van het bedrag. De rol van de prostituee is enkel haar bereidheid voor geld de behoeften van de hoerenloper te vervullen.
Is prostitutie wel zo'n eerbaar beroep dat met alle geweld in stand moet worden gehouden? Met de juiste vragen ben je daar snel achter.
Hoe zou je het ervaren als je dochter, zusje of nichtje uitspreekt hoer te willen worden? Hoe zou je reageren als ze met een jaar of zestien besluiten de ROC-opleiding 'prostitutie' te gaan volgen? Wat als je in een bordeel komt en de keuze hebt tussen je dochter, zusje, nichtje en een wildvreemd meisje? Woon je dan eerst even dat wildvreemde meisje uit en ga je daarna nog even een ernstig gesprek aan met je dochter, zusje of nichtje?
