Vandaag werd ik oud.
Ik was in de winkel, tot zover niets nieuws onder de zon. Verder begin ik deze column met “ik”, wat volgens gangbare richtlijnen niet mag. Tot zover is dit dus nog niet een heel erg bijzonder stukje, maar goed, ik kom ook nog maar net op gang. De winkel dus. Omdat ik geen bontkraag draag, sloot ik aan in de rij voor de kassa. Uiteraard koos ik de rij welke werd geholpen door het leukste kassameisje dat ik die dag had gezien. Nogal wiedes. Toen ik aan de beurt was zei ik “Hallo, alles goed?”. Niet origineel, maar in zo'n rij heb je vaak ook geen uren om een indruk te maken. Ze antwoordde dat ze niet zo lekker was en ik tikte 'm binnen door te zeggen dat je het er niet aan af zag. Hierbij lachte ik de mij zo kenmerkende zwoele glimlach en wenste haar nog een fijne dag. “U ook.”, zei ze met een gemoedelijke glimlach. Geen 'je', maar 'U'.
Mijn dag was aldus volledig waardeloos geworden, al had dit moment wel een bezoek aan de slijter gerechtvaardigd. Ergens in de afgelopen jaren ben ik verworden tot een meneer. Een 'u'. Waar had ik het aan verdiend? Aan de tijd waarschijnlijk. Zie ik mijzelf in de spiegel, en de ijdelheid verplicht mij dat dagelijks een keer of tien te doen, dan staat daar nog steeds een jongetje, zo rond een jaar of vijftien. Peter Pan lijkt op mij. Het kan natuurlijk liggen aan de baard die ik soms heb, waardoor ik er ouder uitzie. En aan de flinke teugen whiskey, want hoe anders verdrink je het verdriet der afwijzing?
De evolutietheorie wel in acht nemend, is het van grote vanzelfsprekendheid dat ik meisjes die jonger zijn dan ik aantrekkelijk vind. Tieten en konten zijn toch minder leuk wanneer ze niet langer pront en ferm zijn. Slanke tailles die horen er ook bij. Dat je een vrouw met twee handen kunt optillen en dat ze lacht en jij ook. Zonder spijt kan ik dan ook bevestigen dat dit waarschijnlijk nooit zal veranderen en het is zo goed als zeker dat wanneer ik tachtig ben, ik nog steeds speelse blikken werp naar meisjes van 18. Of ik dan nog bij machte ben mijn kwijl binnenboord te houden is een tweede en een zogenoemde 'vieze man' word ik dus zonder twijfel. Soms kijk ik naar bejaarden en begrijp dan niet hoe die niet naar de jongeren lijken om te kijken. Hoe spelen ze dat klaar? Met alle respect voor oma's, ik blijf mooi naar jonge bloemetjes koekeloeren. En reken maar dat ik erbij fantaseer!
Maar dat ik al zo vroeg in mijn jonge leven een 'u' kreeg toegeworpen... Wat betekent dat anders dan dat ik voor de jongere leden van het tegenovergestelde geslacht niet langer aantrekkelijk ben? Kijkt u eens naar dat fotootje hierboven, die vent is toch van een onvergankelijke klassieke schoonheid? Dat ben ik en zo oud is die foto niet. Een teken van respect, hoor ik u zeggen, zo kun je het ook zien. Ja, dat is voor mensen die om te beginnen al nooit respect hebben gehad. Nee, die enkele letter is een ijkpunt, een dikke Berlijnse muur. Aan de ene kant sta ik met mijn klaarblijkelijk rap aftakelende uiterlijk onder mijn arm en ik zoek een trap. Want aan de andere kant ligt, in een met whiskey gevulde bewegingloze bal, mijn geest, instinct en gemoedstoestand. Misschien koop ik een motor.
