Dodelijke date 2

Ik had Merel verteld over het gevoel in mijn onderbuik. Zij voelde wel met mij mee. ‘Waarom laat je je niet eens inschrijven bij een datingbureau?’ ‘Ja, waarom niet?’, dacht ik. Eén keer per maand hebben we zo’n vrouwenavond en dan zou ik het erover hebben. Dat zou de volgende dag zijn.

Merel van Wensen-Bredero, 52 jaar. Getrouwd met Jochem van Wensen. Een moeilijke man die zijn eigen weg gaat in hun huwelijk. Ze heeft vaak problemen met hem. Ze is zich bewust van haar intelligentie. Anderen gaven haar vaak het stempel ‘arrogant’ en dat vond ik onterecht. Ze wist gewoon van heel veel zaken veel af. Ze hebben geen kinderen, maar wilden die wel rond hun dertigste. Merel is niet onvruchtbaar en geen dokter begreep waarom er geen kinderen kwamen. Ze willen geen IVF-behandelingen, geen enkele behandeling. Het zaad van Jochem was ook gewoon goed. Merel is wat fors, heeft altijd al een kilo of vijftien te veel gewogen. Zij is klein, 1 meter 65, heeft donkerblond haar tot aan haar schouders. Ze heeft scherpe ogen en een aantrekkelijk gezicht. Mannen keken haar vaak lang aan. Ze hebben veel vrienden en kennissen in hetzelfde circuit als Carla, Nadia en ik. Hun leven lijkt compleet en genoeg voor nu. Ze hadden zich compleet neergelegd bij het niet kunnen krijgen van kinderen. Er was altijd genoeg geld. Ze gingen veel op vakantie.

‘Spannend!’ kirde Merel. ‘Gewoon doen meid, wie weet wat voor lekkers je daar tegenkomt’, zei Carla. Carla leek het meest te genieten van het leven. Ze had al veel relaties achter zich gelaten. Soms had ze seks met deze mannen, maar met de meesten niet. Ik vroeg haar wel eens naar de intense intimiteit van een verhouding met een partner. Ze zei steevast dat ze daar niet naar op zoek was. Maar Carla en ik wisten wel beter. Ongeveer twee keer per jaar belde zij mij op, vaak ’s nachts. Huilend deed ze haar beklag over een vriend waarmee ze wel een langdurige relatie aan wilde gaan, maar dat hij dat dan niet wilde. Het is geen bijzondere schoonheid zoals Merel, alhoewel Merel wel erg klein is, maar daar staat tegenover dat Carla welliswaar niet een bijzonder mooie vrouw was maar wel een prachtige uitstraling bezat. Zij zag er een beetje ouderwets uit. Vaak mantelpakjes en keurig verzorgd. Ze trok veel academisch geschoolde mannen aan. Er was er in al die jaren niet een die verder met haar wilde, op welke manier dan ook. Ik vond het wel sneu soms. Met haar 1 meter 80 was ze er wel altijd. Met haar eeuwige boblijn als haarmodel en priemende diepliggende blauwe ogen kon ze de ogen van mannen in ruimtes niet op zich gericht krijgen. Nee, Carla moest het niet van haar looks hebben, maar van haar praatje en haar geërfde geld. Haar vader en moeder waren, toen Carla tien jaar oud was, in een vechtscheiding verwikkeld die vijf jaar zou duren. Carla wist het al heel vroeg: zij zou nooit trouwen!

‘Je hoeft helemaal niets, Martha. Jij beslist’, zei Carla.
‘Uiteindelijk moet je toch een keer afspreken, dan moet je toch iets. En wat dan? Ik schaam mij nu al. Nadia?’ zei ik hardop.

Nadia Stokvis-Schaick, 52 jaar. Is getrouwd en heeft vier kinderen, allemaal tussen de twintig en dertig. Frans, Jonathan, Mona en Frederik. Nadia was het geweten van onze vriendinnengroep. Zij zag er voor haar 52 jaar erg goed uit. Haar lichaam was betoverend mooi; iedereen dacht dat zij Spaans bloed had. Zo’n uitstraling had ze ook, met haar donkere ogen en donkerblond haar tot over haar schouders. Haar man Hans Stokvis is een bloemenhandelaar op de veiling in Aalsmeer. Zij is zo’n warm maatje. Ik kan haar ’s nachts bellen; zo’n vriendin. Zij is de enige van mijn goede vriendinnen die kinderen heeft. Carla en Merel praten er nooit over, maar hun verlangen naar wat Nadia heeft met haar kinderen, zouden zij diep in hun hart ook wel wensen. Nadia heeft een goed huwelijk met Hans, ze zijn elkaars maatjes. Toch waren er wel scheurtjes toen hun zoon Frans naar een afkickkliniek voor drugsverslaving moest. Hij gebruikte cocaïne en soms xtc. Hun andere kinderen deden het voorbeeldig. Frans was een nakomertje die heel veel spanningen in het gezin bracht.

We zaten achter mijn computer. Vier rode hoofden van de wijn, whisky en opwinding. Nog niet eens zozeer een lichamelijke, eerder een geestelijke.
‘Moet je die zien!’ zei Merel. ‘Wat een stuk! Hij schrijft leuk, is vijftig, maar ziet eruit als veertig. Zouden ze liegen over hun leeftijd?’ vroeg Merel zich hardop af.
‘Ze liegen volgens mij over alles’, ging Carla verder na een flinke teug van haar rood. Nadia en Merel dronken wit droog en ik nooit iets anders dan whisky, puur. Ik wilde de baan voelen die dit zalige vocht aflegde in mijn slokdarm. ‘Mannen kunnen zich zo slecht verkopen, ze zijn ook vaak zo inspiratieloos in hun teksten’, toeterde Carla. Soms schudde ze een beetje raar met haar hoofd. Ik zag de boblijn wild in haar nek bewegen en besefte weer wat een afschuwelijk verknipsel dit was.

‘Oké, laten we mannen nu niet gelijk afbranden hier. Ze doen hun best, het zijn mannen hè?’ Nadia kreeg de menigte wel stil. Vaak kreeg je geen speld tussen wat zij te vertellen had op een bepaald moment. ‘Ga je je nog inschrijven? Want als je iets ziet, dan kun je hem niet mailen of zoiets. Je moet dan wel betaald hebben’, zei Nadia.
‘Hoe weet je dat toch allemaal?’ vroeg ik goedbedoeld.
‘Kinderen zijn niet mijn enige hobby, Martha’, zei ze droog. De komende seconden was het ijzig stil. Zes ogen waren in de twee van Nadia gepriemd. Het zal toch niet waar zijn?
‘Onthullingen!’ schreeuwde Carla.
‘Niet echt, Carla’, ging Nadia verder. ‘Ik heb een homovriend aan een relatie geholpen met behulp van een datingsite, vandaar. Ik heb genoeg aan mijn Hans, maar dat weet je wel.’ Carla en Nadia waren niet altijd zo close. Carla had een hekel aan de sterke ouder in Nadia en met Nadia’s temperament kon het gemakkelijk misgaan tussen die twee.

‘Ik zie hem. Dit is hem, Martha. Echt’, zei Merel zacht. We keken naar een Zuid-Europese man van ongeveer vijftig. Mohamed. We keken naar een goedgeklede man met een werkelijk perfect geschreven profiel.