hoeveel vrienden heb jij?
De Nederlandse band Doe Maar zong het jaren geleden al: Als je wint, heb je vrienden. Dat weet Lance Armstrong inmiddels ook. Rijen dik stonden ze. Echte vrienden. De hele wereld likte zijn gouden kuiten. Tot zijn geregisseerde belijdenis bij Oprah. In plaats van tussen de borsten van een rondemiss op een verhoging, snifte hij nu op een oude bank die Tom Cruise jaren geleden al kapot sprong.
Zonder succes geen vrienden. De Amerikaanse actrice Lindsey Lohan is daar ook een prachtig voorbeeld van. Overmoedig door alle Halleluja’s transformeerde de roodharige elf in een blonde feestdraak. Genegeerd door tout Hollywood spreidt Lindsay tegenwoordig haar Benzedrinebeentjes als escortdame. Hollandse Yolanthe weet het ook. Met enkel vrienden uit Volendam zou ze nu nooit bilschudden in een film met A-lister Mark Wahlberg. Zelfs Estelle kwam erachter. “Ik leer nu mijn echte vrienden pas kennen,” knarsen haar Dobbelmanwitte tanden in glossy Beau Monde.
Winnaars hebben vrienden. Met berichten als “ik krijg een kunstgebit” of “ik voel me eenzaam” klikt zelfs Bambi je weg op Facebook. Dat heeft het Braziliaanse bedrijf Namoro Fake nu ook ontdekt. Voor omgerekend 36 euro verzorgen zij een maand lang de Braziliaanse versie van Doutzen als jouw vriendin, inclusief dertig “persoonlijke krabbels” op je Facebookpagina. Sloebers kunnen voor slechts drieënhalve euro een “gewone” vriend kopen.
Voor mij, the lonesome ranger from Arnhem, kwam dit bericht als geroepen. Meteen nadat ik het las, verkocht ik mijn iPad. Van de opbrengst en mijn allerlaatste centen schafte ik 78 nieuwe vrienden aan. Glunderend bekeek ik twee dagen later in het internetcafé mijn profiel. Bovenop de 78 nieuwe hubbies had ik er ineens 23 Nederlandse vrienden bij! Ze stuurden zelfs berichtjes!
Huppelend rekende ik af en danste gelukzalig naar buiten. Ik viel pardoes van de stoep. In de ambulance werkte ik mijn status bij. Het bleef stil.
Eenmaal in het gips Facebookte ik het kamernummer, worstelend met mijn enige overgebleven oog en beide benen in een katrol. Ik kreeg nul reacties.
Dat is nu twee weken geleden. Op mijn verder kale prikbord hangt inmiddels een servetje waarop de nachtzuster een bloem getekend heeft. Ik kan weer zelf eten. Naast mijn lege bloemenvaas ligt een gehuurde ipad waarop ik oude songteksten van Doe Maar lees. Het troost me. Eerst las ik de songtekst van “Nachtzuster”, maar momenteel vind ik steun bij “Alles gaat voorbij” en “De bom.”
