Het rode schrift

Er moesten verhuisdozen worden geregeld. In drie jaar bouw je toch weer nieuwe herinneringen op die mee moeten. Dat kon geregeld worden via de kringloopwinkel waar ik werkte. Ik hoefde alleen te vragen. Ongeveer zes dozen. Was dat wel een goede inschatting? Had ik niet meer dan 300 liter aan spullen. Vast. En wanneer kon ik dat het beste inplannen? Mijn cheffin was vrij flexibel met het geven van vrije dagen als ik zo hier en daar, als het nodig was, wel ingezet kon worden. In mijn hoofd had ik de basisinrichting wel uitgestippeld, vond ik.

Moederlief, zoals ik mijn moeder liefkozend noem, en ik betraden mijn woning op zaterdagmorgen. Ik had haar opgehaald en na wat koppen koffie gingen we fietsend naar de woning. Ineens viel me op dat de jaren begonnen aan te tikken. Waar was het noeste trappen op de pedalen van haar gebleven? Het was alsof er een kind op fietsje met zijwieltjes voor me reed.

“Wat is er?”, vroeg ik bezorgd.

“Niets. Mijn kuiten, maar zeg maar niets.” Alles is een familiegeheim, dacht ik.

“Je beweegt te weinig”, wijsneusde ik, “Je moet wat meer gaan wandelen en fietsen om je spieren te laten weten dat ze nog nodig zijn.”

“Ik woon niet meer in de Spaarndammerstraat! Weet je nog? Deed ik de boodschappen en tilde die nog, met fiets en al, de trappen op. Dat beetje wat ik nu nog haal doe ik lopend en Dirk van de Broek zit op de hoek.”

Het klopte. De moeder voor me had inderdaad decennia lang als een os gewerkt voor het gezin. Bij de Sociale Dienst heeft ze in de jaren '80 ooit ingeschreven gestaan als sjouwer. Was een grap omdat ze destijds al te oud was om werk te krijgen, maar ze moest een baan invullen van de dame achter de balie. En als het ter sprake komt, lachen we nog om het kind achter de balie die haar vakgebied intypte in het systeem. Bleek het beroep echt te bestaan, ergens in de havens! Ons kon je wegdragen. Hilarisch gewoon!

Vierhoog de trappen op ging haar gemakkelijk af. Gewapend met emmers en bezems om de ondergrond vast aan te vegen. Ondoenlijk. Een stofzuiger was handiger geweest. Het ergste haalden we weg, de rest lieten we liggen.

Ze vond de woning mooi. Liep rond en stelde allerlei praktische vragen die bezorgde moeders altijd stellen. Ik beantwoordde ze allen geduldig. Gelukkig was mijn euforie van het eerste bezoek getemperd en zag ik eindelijk de juiste omvang van de woning. En nog was deze groter dan mijn wildste droom over hoe woning zou moeten zijn. Samen bezochten we, op de terugweg naar haar woning, een Turkse meubelboulevard aan de Willem de Zwijgerlaan (naast de tafelzurenfabriek van Kesebeke). Mijn portemonnee schoof diep in mijn broekzak weg bij het zien van de prijzen. Maar ik deed er wel ideeën op.

“Even kijken”, zei ik toen we vijftien minuten later langs de Haarlemmerweg fietsten en Carpet Right zagen opdoemen. 'Tot 50% korting', schreeuwde de posters voor de enorme ramen. En ik kon elke korting wel gebruiken. Een jong ogende man, trotse vader van twee kinderen (dochter van zes en zoontje van zeven maanden) die op het punt stond op vakantie te gaan voor langere tijd, hielp mij met veel plezier van mijn handgeld af. De rest moest ik pinnen of contant afrekenen nadat de boel was opgemeten en de eindafrekening was gemaakt door een woningstoffeerder.

Godzijdank was Moederlief bij me. Als vaste klant kreeg zij extra/extra korting voor mij. De korting die die zaterdag gold voor mijn gekozen vinyl én enkele procenten extra. Tevens kregen we een gratis fles (€ 9,99) vinylreiniger mee. Daarvoor zou ik dus een onderlaag, zeil door de gehele woning plus 5 jaar garantie krijgen. Binnen een tijdsbestek van twintig minuten, hooguit vijfentwintig, stonden we met een afspraak op zak weer buiten.

Moederlief werd nog enthousiaster: “Zullen we gelijk gaan kijken voor een koelkast, wasmachine en gasstel bij Leek in de Haarlemmerstraat?”

“Ik dacht het even niet, ma. Eerst zorgen dat er iets op de vloer ligt en dan kijk ik wel weer verder. De eindafrekening is er namelijk nog niet en die valt altijd hoger uit. Ze gebruiken daar extra grote rekenmachines voor.”, lachte ik met een voorspellende glimlach rond de mond.

Het rode schrift

“Schrijf alles op”, werd mij aangeraden van alle kanten, “anders loopt je hoofd over.”

Hoewel ik verschrikkelijk eigenwijs ben, had iedereen om mij heen wel gelijk. Werk, wonen, vergaderingen en andere privézaken begonnen op een kluwen kerstverlichting te lijken. Ik vond een schrift. Een oudje met veel losse krabbels en minidagboek. Het heeft een harde kaft met een rood en zwarte psychedelische print. Ooit eens bij het Kruidvat gekocht. Vanaf het moment dat ik het schrift ter hand had genomen, ging het overal met me mee. Het hoofd diende leeg geschreven te worden in de vorm van een agenda. Wie, wat, hoe, wanneer, hoe laat, etc. Vooral de dagen waarbij ik geld nodig zou hebben onderstreepte ik extra. En dat waren er nogal wat.

Alles deelde ik met het rode schrift. Als ik het vergat mee te nemen, was ik deels verloren. Nu, tijdens het teruglezen, snap ik de ballen van wat er staat, maar tussen 24 oktober en 17 november was het mijn 'Bijbel' en begreep precies wat er stond. De dagen vlogen voorbij en de eerste drukke dag kwam eraan. Dinsdag 30 oktober. In het rode schrift met de harde kaft staat:

06.00 uur opstaan

08.00 uur richting West

9.00 en 12.00 uur zeilman voor vinyl

14.00 uur gesprek in Diemen. (“Het is uit!” staat erboven gekrabbeld met hanenpoten), zitbanken bekijken, eventueel salontafel, verhuisdozen meenemen.

20.00 - 22.00 uur vergadering in de Dom. straat.

Hoewel ik enkele dingen in het schrift door kon strepen er leken er steeds meer bij te komen.

Volgende keer: Julia, fooien, verbazing