Dank aan de columnist

Onlangs heb ik een column geschreven, die niet bij iedereen in goede aarde viel. Dit kan wel eens gebeuren en ik begrijp ook dat het soms consequenties kan hebben. Maar deze keer viel het wel heel zwaar. Indirecte bedreigingen aan mijn adres en zelfs van iemand in mijn directe omgeving mocht ik een dolk in mijn rug welkom heten. Het deed me twijfelen of ik wel moet blijven schrijven. Zijn bedreigingen en dolksteken in mijn rug het waard, dat ik mijn woorden de ether in kan blijven gooien?

Na vele dagen van piekeren en gesprekken met mijn liefde kan ik maar tot één conclusie komen: ja, dat is het waard. Het is voor mij namelijk erg belangrijk dat we kunnen denken en zeggen wat we willen. Onder geen beding laat ik mij de mond snoeren! Nu ben ik mij er terdege van bewust dat we in Nederland een soort schijnvorm van vrijheid van meningsuiting hebben en eigenlijk zijn we daardoor niet volledig in staat te zeggen dan wel te schrijven wat we het liefst willen. Tenzij we rekening houden met de beperkingen die ons opgelegd worden.

Al mijn collega’s bij FOK! schrijven iedere week een interessante column voor ons vermaak. Soms laten ze je lachen, andere keren maken ze je kwaad, een enkele keer zorgen ze voor een traan op je wang. Vaak zetten ze je aan het denken en zij doen dat iedere week weer. Iedere week maken ze tijd vrij om ons te plezieren. Helaas  vergeten wel eens dat in sommige gevallen deze columnisten dit doen met de mogelijkheid een heleboel stront over zich heen te krijgen. Bedreigingen via een privé bericht, maar ook openlijke bedreigingen tussen de reacties. Eén van mijn waardevolle collegae heeft zichzelf al eens mogen verantwoorden tegenover de rechter. Goed om hierbij te vermelden is dat deze collega vrij is gesproken van welke aanklacht dan ook. Maar je kunt je voorstellen dat het alles behalve een prettige ervaring is. Zelfde geldt voor een bedreiging waardoor je toch niet veilig meer voelt als je alleen in huis zit. Ondanks dat je redelijk anoniem schrijft, weet je toch in je achterhoofd dat het geen rocketscience is om de identiteit van een columnist te achterhalen en daarbij dus ook het privéadres.

Nu lijkt het wellicht dat ik schrijf aan mijzelf of over mijzelf, maar ik wil voor één keer een open brief richten aan al mijn schrijvende collegae. Zij hebben mij geïnspireerd te doen wat ik altijd al wilde, schrijven voor het publiek. En let wel, de lof is niet alleen voor mijn collegae van FOK!, maar ook voor alle andere columnisten in Nederland.

Beste columnist,

Dank voor alle mooie woorden, dank voor de taboes die jullie doorbreken. Dank voor het lef dat jullie tonen, door te schrijven wat wij vaak denken, maar vaak niet hardop durven te zeggen.

Het werk dat jullie verzetten is niet zomaar iets wat uit de lucht komt vallen, schrijven kost vaak bloed, zweet en tranen. Soms zit je uren inspiratieloos naar je scherm te staren en met moeite krijg je dan eindelijk je letters op het scherm. Het kost je tijd, die je ook in je gezin had kunnen steken. Maar je neemt dit op de koop toe voor jouw publiek.

Jij weet dat je het doelwit kunt zijn van bedreigingen of aanklachten, maar toch klim jij je toetsenbord weer in. Je weet dat jouw publiek recht heeft op jouw waarheid en jouw mening, je hebt namelijk je vaste en trouwe lezers. Voor hun neem je ook deze zaken op de koop toe.

Dus mijn zeer gewaardeerde columnist, wat mij betreft ben je geweldig. Misschien schrijf je niet wat ik vind en zijn we totaal verschillend van mening. Maar hierbij, grote dank voor wat je doet!

Ik kijk uit naar al jouw toekomstige visies en gedachten.

Vriendelijke groet,

Namens mij en al jouw fans.