De man

Te laat, veel te laat, kwam ik erachter dat ik de verwachtingen te hoog had gespannen. 

We schrijven 8 november 2012. Mevrouw Columns2011 was jarig. Aan mij de schone taak om iets passends op poten te zetten. ‘Over 10 minuten voor Carré, zie je daar!’, smste ik haar, waarop zij reageerde met ‘Check!’. Dat uitroepteken verried dat ze doorhad dat het geen avondje theater zou worden. De opgewektheid die doorklonk in de afgemeten reactie liet zien dat ze bereid was het spel mee te spelen. 

‘Herstel, kom maar naar de IJsbreker, ik heb al besteld, xx’. ‘Check check!!’ – het was duidelijk, ik kon veinzen wat ik wilde maar ze wist dat ik haar om de tuin aan het leiden was. Dat betekende niet dat ze al doorhad wat er wél ging gebeuren, redeneerde ik, en die onwetendheid kon ik gebruiken. Ik verschool mij achter een bestelbusje en wachtte haar voor het Amstel hotel op. De verrassing moest er in één of andere vorm komen, desnoods met een hartverzakking op de koop toe. 

Ik sprong voor haar fiets en terwijl zij het uitschreeuwde (eerste, en zo later zou blijken enige, succes van de avond) plantte ik een kus op haar lippen. ‘Gaan we hier eten?’, klonk het ietwat vertwijfeld. 

Instinctief voelt de man wanneer zijn keuzes niet op waarde worden geschat. ‘Ik hoopte op een puzzletocht door de stad, dat ik van Carré naar de IJsbreker zou worden geleid om vandaar een volgende clou te krijgen.’ ‘Ehm, nou nee, this is it, hier zal je het mee moeten doen.’ 

Eenmaal binnen werden we door een leger pinguïns naar het raam gedirigeerd. Ik had daar speciaal om gevraagd opdat we een beetje konden zwijmelen maar nu deed het gekunsteld aan. Slechts één andere plek was bemand en om in een lege tent een specifieke tafel toebedeeld te krijgen, lijkt minstens overdreven. 

Net aangeschoven volgden een aperitief en een andere gast. Een jonge Chinees met gebogen schouders die een record zou proberen te wagen om zeven gangen zo efficiënt mogelijk naar binnen te werken, begeleid door een passend cola-arrangement. Wij concludeerden in harmonie dat dat Lang Lang de pianist moest zijn: excentriek en welvarend genoeg om te doen alsof een menu van € 120 fastfood is. Navraag leerde dat het een andere Chinees betrof. Qua kansberekening mocht dat geen verrassing heten maar toch stelde deze wetenschap teleur. 

Terwijl wij ons verbaasden over vooroorlogse ambiance waarin we terecht waren gekomen, kwam één van de jacquetten met een doosje aanzetten. Het angstzweet brak mij uit. Dit kistje zou zo maar eens de tweede, zo niet derde, deceptie van de avond kunnen inluiden. Ja hoor, de man – witte handschoenen aan - bood het kistje aan mijn jarige (blosje op de wangen) aan, opende de deksel …. en vertelde doodleuk dat er met de prachtige inhoud een supplement van risotto gemaakt kon worden a € 65 per persoon. ‘Geen ring?’, lachte ze hard. ‘Nee mevrouw, kostbaarder dan dat: witte truffel.’ ‘Doe er daar maar drie van’, probeerde ik met een wijds gebaar, in een poging het gemis van de ring te compenseren. Dat mocht niet baten. ‘Risotto van € 65? Verkoop die maar aan Lang Lang.’ 

Een even grote verrassing als deceptie had ik mezelf bezorgd maar dat lag meer aan mijn onbenulligheid dan aan een uitgekiende strategie. Ik bedoel: ik wist dat La Rive duur was maar..