Tanja Nijmeijer de knuffelterrorist


Tanja Nijmeijer zou graag weer op bezoek willen naar Nederland, zo zei ze tegen de linkse Columbiaanse media. Ze zou zich nostalgisch voelen bij het horen van het Nederlandse volkslied. Het arme schaap. Als ze nou haar familie, de kroketten, pepernoten, vanillevla, eerlijke politieagenten, veiligheid, gebrek aan openbaar geweld en zelfmoordaanslagen zou missen, vooruit. Maar nee, mevrouw zou eigenlijk graag naar Nederland willen komen om haar motieven uit te leggen, en zich als de nieuwe Che Guevara te profileren.

Er zouden genoeg Nederlanders zijn die het geweldig zouden vinden als Tanja weer even langswipt. Er is al een tijdje een vreemde trend gaande in Nederland, waarbij mensen die eerst als eng, gevaarlijk of door en door slecht werden gezien, nu ineens tot held worden omgetoverd. Bekende Marokkanen werden jaren geleden ineens knuffelmarokkanen, zodat links Nederland eindelijk weer positief kon discrimineren. Willem Holleeder heeft zijn straf uitgezeten en is nu ’s lands beroemdste knuffelcrimineel; alle bekende en onbekende Nederlanders willen met hem op de foto, alsof hij ineens een grote held is en nooit mensen heeft laten vermoorden. Het is een kwestie van tijd tot Tanja Nijmeijer de eerste knuffelterrorist wordt.

Wat is dat toch met die verheerlijking van mensen die iets vreselijks hebben gedaan? Het is nog te begrijpen dat iemand nieuwsgierig is naar alle criminele dingen die ze hebben uitgespookt. Op kantoorbanen maak je niets mee, dus mag je genieten van verhalen over allemaal dingen die je zelf nooit zou doen. Lezen over alle moorden van Ted Bundy, de zware criminele handelingen van Holleeder, de laatste dagen van Hitler in zijn bunker; niets is zo fascinerend als het ontdekken van de psyche van moordenaars. Maar om hen nu gelijk als helden te bestempelen, gaat wel heel ver.

Het gebeurt niet alleen in Nederland. Er zijn meer dan genoeg T-shirts te verkrijgen met de print van Che Guevara, Mao Zedong en andere moordenaars. In Oost-Duitsland is het nazisme weer stijgende, Che Guevara wordt verheerlijkt in films als The Motorcycle Diaries. De idealen van massamoordenaars worden opnieuw nagestreefd, terwijl men voor het gemak maar even vergeet wat voor ellende zij voor miljoenen mensen hebben veroorzaakt. Tanja Nijmeijer lijkt dezelfde weg te bewandelen: zij wil de nieuwe Che Guevara worden. Voor alle Columbianen, of welk land ze ook maar in wil nemen in haar dromen: let op Tanja. Geloof wat zij gelooft, of doe alsof. Anders zijn er nog heel wat bloedige aanslagen te verwachten op jouzelf, je gezin, je familie, je dorp. Zij maalt niet om mensenlevens.

Of zou ze dat toch wel doen? Zou Tanja Nijmeijer echt een keiharde tante willen zijn, die in Nederland nieuwe zieltjes wil winnen onder de naïevelingen die nu met die hondenkop van Guevara op hun shirtjes rondlopen? Zou ze lieve meisjes willen recruteren als FARC-hoer, en de 18-jarige jongetjes vertellen hoe ze een echte man kunnen worden binnen haar organisatie? Hoe machtig ze zich zullen voelen als ze hun eerste man hebben vermoord? Tanja is gevaarlijk. Levensgevaarlijk.

Of zou ze in het interview alleen maar zeggen dat ze nostalgisch wordt van het volkslied, omdat ze haar ware gevoelens en gemis van Nederland nooit aan zou kunnen geven zonder gemarteld te worden binnen haar terroristengroep? Wat haar beweegredenen voor dat interview ook mogen zijn, trap er niet in. Tanja Nijmeijer verdient het niet om de eerste knuffelterrorist te worden. Eens een gewetenloze moordmachine, altijd een gewetenloze moordmachine. Als je dan toch zo nodig een nieuwe held moet vereren, ga dan The Voice kijken. Of Frans Bauer knuffelen. Maar laat Tanja blijven zoals ze is: een terrorist. Een moordenaar. Een slet, hoer of sloerie. Maar zeker geen knuffelterrorist.