#schijten

In de rubriek Plat Haags nemen TheGrandWazoo, Driek Oplopers, Luc van Lier en harry64 het Nederlandse politieke landschap onder de loep.

Wacht even. Dus als ik het goed begrijp gaat een belangrijk stuk uit het regeerakkoord de prullenbak in omdat twitterend Nederland en een aantal asociale grootverdieners in paniek kakelden 'dat het zo toch niet verder kan in dit land'. Wat een ontzettend faal-kabinet, om maar even in twittertaal te blijven. Als je een contract leest, dan let je toch eerst op de kleine letterjes? Mark en Diederik niet in elk geval. Op zichzelf is het een goede zaak dat ze het nu via de belasting gaan regelen. Immers; de zorgpremie levert nul komma nul centjes in de staatskas op. Maar als je zo al begint met je nieuwe kabinet, dan is het gedoemd om te mislukken. Beatrix heeft gelijk; het is allemaal één groot toneelstuk. Het publiek wordt steeds op het verkeerde been gezet en de kaartjes voor de show zijn eigenlijk veel te duur. Zo zou ik een avond theater graag willen omschrijven.

Maar kom, laat ik het eens positief bekijken. We kunnen schijnbaar middels twitter en facebook directer contact maken met onze bestuurders. Dat wil dus zeggen dat onze democratische stem nog nooit zo groot is geweest. Vaak lijken we nog niet door te hebben dat sociale media heel serieus wordt genomen door zij die aan de touwtjes trekken. Sterker nog; ze stemmen daar blijkbaar hun hele politieke agenda op af. We hoeven dus niet meer de straat op. De regen in, met spandoeken zeulen in het openbaar vervoer richting het Malie-veld,  op ketels rammen met pollepels en tentenkampen opslaan. De allerlaatste demonstranten werden met harde hand door de politie en omstanders van beurspleinen gemept. Of door de camermensen van Powned. De laatste baarden, stoned kijkenden en vegaburger vretende vijftigers hebben definitief het demonstreren opgegeven en gaan met gebogen hoofd terug naar het koffiehuis. Daar waar ze wel nog gehoord worden. Thans staat een nieuwe groep op. Achter de laptop, in de bus via de telefoon, op kantoor, tijdens het schijten. Je kan als het ware tijdens het bakken van een warme drol Mark Rutte op een briljant idee brengen of liever nog, ergens van weerhouden. Of Wilders. Want daar moet ik altijd aan denken wanneer ik een warme drol bak. Je stem wordt niet alleen door je volgers gehoord maar met een beetje geluk retweet een afgewezen circusclown ook nog je grap of opmerking. Daarmee kom je weer in een heel andere groep met volgers. Vroeger werd een spandoek misschien door drie man en een halve paardenkop gelezen, nu heb je een veel groter publiek.

Ik kom de trap afgeslopen. Het is veel te laat maar ik kan niet slapen. Papa maakt zo'n herrie. Hij is boos. Moeder is ook boos. Ik hoor het ontkurken van wijnflessen. Plop. Gelach. Gelukkig, er wordt ook gelachen. Ik word altijd een beetje bang als er zoveel lawaai is. Nog twee trapjes en dan ben ik beneden. Ik probeer zo weinig mogelijk geluid te maken. De laatste tree kraakt een beetje. Ik besluit die tree over te slaan en met een klein en zacht sprongetje kom ik op de grond terecht. De deur staat op een kier. Ik ga in de hoek van de deur zitten en luister naar papa. Hij is nog steeds boos maar ik weet niet waarom. Niet boos op mama, niet boos op al die andere mensen die in de kamer zitten, maar boos op onzichtbare mensen. Het gaat over een raket. Een raket die ons allemaal kan vernietigen. Hij heeft het over 'die kleine jongen'. Zou hij mij bedoelen? Ik moet hoesten van de blauwe sigarettenrook die in de kamer hangt en richting de gang drijft. Ik hoor dat mijn moeder komt aangelopen. Ze tilt me op en vraagt waarom ik niet kan slapen. Ik zeg eerlijk dat ze teveel herrie maken. Papa gaat gewoon door. Ik mag er even bij komen zitten. Mannen met zwarte baarden maken grapjes over me. Ik snap ze niet. Halfvolle glazen. Bakjes met pinda's. En de eikenhouten tafel plakt door  drank. De platenspeler staat aan maar er draait geen plaat meer. Ik kruip in het bankstel. Morgen moet ik meedoen aan een of ander toneelstukje op de markt. Iets met een raket. Ik word getroffen en moet heel stil liggen. Laat ik alvast gaan oefenen.

De protestgeneratie is danwel opgeheven in fysieke vorm, maar in geschrift is er nog nooit zo geprotesteerd. Onze generatie wordt later in de geschiedenisboeken omschreven als een revolutionaire groep die tijdens het schijten de wereld veranderde. De dubbele moraal, het vals socialisme, de ondeugden in de politiek, het werd aan de kaak gesteld met een telefoon in hand, een vochtig gat en de geur van gisteravond genuttigd voedsel. De zogenaamde 'schijtgeneratie'. Ik moet het m'n vader af en toe nog uitleggen, want hij deelt nog steeds pamfletten uit. Het zijn de laatste der monhikanen die nog denken dat lijden onderdeel uitmaakt van een revolutie. De nieuwe generatie weet wel beter.