Welke film móet ik hebben gezien?

Days-of-wild is een paar weken afwezig. Zonnetje40 publiceert daarom op woensdagochtend een columnreeks over boeken/muziek/gerechten/films die je moet hebben gelezen/beluisterd/geproefd/gezien. Deze week deel 2 uit deze mini-serie. Zie voor de column van vorige week: http://frontpage.fok.nl/column/566847/1/1/50/welk-boek-moet-ik-hebben-gelezen.html 

Soms voel ik me stokoud. Maar dan troost ik me met de gedachte dat de technologie zo verschrikkelijk snel is gegaan. Toen ik kind was, hadden wij een telefoon met een draaischijf, een zwart-wittelevisie, een radio en een pick-up. Mijn moeder rolde elke week krulspelden in haar haar en zat uren onder de droogkap. Ooit stelde mijn dochter me een briljante vraag: “Mam, toen jij klein was, hadden jullie toen een zwart-witcomputer?” Ze viel steil achterover toen ik haar vertelde dat we helemaal geen computers hadden. En dat ik pas internet kreeg toen zij nog maar heel klein was. Ik kan me ook nog goed herinneren dat wij thuis een kleurentelevisie kregen. Tjonge, dat was wat! Voor ons als jeugd waren er wel leuke dingen om naar te kijken, maar op woensdagmiddag en op zaterdagmiddag. En op dinsdagavond keken we naar ‘Het kleine huis op de prairie’.

De eerste keer dat ik naar een bioscoop ging, was rond mijn elfde verjaardag. Mijn zus en ik gingen met mijn tante naar de musical  ‘Annie’. Dat heeft veel indruk op me gemaakt. De hele entourage, maar ook dat kleine roodharige meisje dat de hoofdrol vertolkte, is mij altijd bijgebleven.

Zoals je na het lezen van een boek met een fijn gevoel of juist met een rotgevoel kan blijven zitten, bij films zijn sommige beelden onuitwisbaar in je hoofd. Mijn zus en ik mochten een keer oppassen. Mijn broertje was twee, mijn zusje zeven. En mijn zus en ik dus elf en twaalf. Mijn ouders gingen klaverjassen bij vrienden, een paar straten verderop. We hadden afgesproken dat mijn zus en ik mochten opblijven tot half tien. Dan zouden we even bellen naar die vrienden van mijn ouders om te zeggen dat we naar bed gingen en of alles goed ging met de kleintjes die al lang lagen te slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar toen we de hoorn hadden neergelegd, begon er net een spannende film op de televisie. Gebiologeerd bleven mijn zus en ik kijken, steeds tegen elkaar zeggend, dat we over vijf minuten écht naar bed zouden gaan. De spanning van de film én de spanning om betrapt te worden door mijn ouders maakt, dat dit in mijn hoofd een van de spannendste avonden van mijn jeugd is geweest. Ik weet niet meer hoe de film heette, maar het ging over een wassenbeeldenmuseum. De beelden waren alleen niet helemaal van was gemaakt, maar jonge meisjes werden ontvoerd uit hun huis, ondergedompeld in de gloeiende was, en veranderden in een wassen beeld. Die beelden kreeg ik de jaren die daarop volgden mijn hoofd niet meer uit. Elke avond als ik mijn ogen dicht deed om te gaan slapen, dan kreeg ik beelden uit die film op mijn netvlies. Mijn moeder vond het maar gek, dat ik iedere keer van die nachtmerries had. Maar ja, ik kon haar niet vertellen waar die vandaan kwamen, anders had ik die zonde ook nog op moeten biechten…

Nog zo’n film die er ingehakt heeft bij mij: ‘One flew over the cuckoo’s nest’ met in de hoofdrol Jack Nicholson. Een film uit 1975 die ik op viertienjarige leeftijd te zien kreeg toen ik bij mijn oom Rens en tante Marijke logeerde. Eigenlijk was ik nog veel te jong om de inhoud van die film te kunnen bevatten, maar ik voelde me wekenlang klote na die film. Dit keer vertelde ik wél aan mijn moeder dat ik me zo naar voelde na het kijken van die film. Ze was boos op haar broer: zo’n film laat je toch niet aan van die jonge meiden zien? Nee. Ik heb die film ook nooit meer terug willen zien, ook niet toen ik al lang volwassen was.

De meeste films heb ik gezien in de jaren ’80 en ’90. Ik woonde niet meer thuis en mijn toenmalige echtgenoot en ik hadden een videorecorder. We werden lid van de videotheek, maar onze smaken liepen nogal uit elkaar. Leuke herinneringen heb ik aan de keren dat mijn zusje bij me kwam logeren en dat we samen naar de videotheek gingen om een leuke film uit te zoeken. Lekker met cola en chips op de bank en zwijmelen maar. Of op het puntje van de bank van de spanning. Zoals met de film ‘Sleeping with the enemy’, uit 1991. Wat een spannende film was dat zeg, met Julia Roberts in de hoofdrol. Of ‘sleepless in Seattle’ uit 1993 met Tom Hanks in de hoofdrol. Van die ‘feel-good’ films. ‘Dirty Dancing’ vond ik in die tijd ook zo’n toppertje. Die heb ik wel een aantal malen gezien. Maar ook een heftige film als ‘Sybil’ met in de hoofdrol Sally Field. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Deze film heeft ook een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Of ‘The green mile,’ ook weer met Tom Hanks. Nog steeds een van mijn favorieten. Zo nu en dan wordt deze film herhaald en ik kijk altijd. En altijd ben ik weer onder de indruk van die grote, zwarte reus, de man die onschuldig gevangen zit.

‘Rain man.’ Die móet je toch hebben gezien in je leven? Met Tom Hanks en Dustin Hoffman. Of de film ‘Good Will Hunting’, met Robin Williams in een fantastische rol, maar ook Matt Damon. Ach ja. Ik zou nog uren door kunnen gaan met het noemen van titels van films die je gezien móet hebben.

En natuurlijk, dat heb ik vorige week ook gemerkt aan de reacties op mijn column over boeken, natuurlijk houd ik van bepaalde genres waar mijn lezers niet van hoeven te houden. Mij maak je nou eenmaal niet blij met ‘First Blood’, of het nou om deel 1 of om deel 53 gaat. Ik heb niks met dat soort films. Of met sciencefiction. Ook James Bond-films hebben nooit mijn interesse gehad. Met horror heb ik niks. Ook houd ik niet van rampenfilms. Doodvermoeiend. Zo’n aardbeving, of orkaan, vliegtuigrampen of schepen die vergaan, ik haak af. ‘The Titinanic’ vond ik ook zo’n vermoeiende film. En maar door dat water heen waden… Nee, niks voor mij.

De laatste jaren ga ik niet meer zo vaak naar de bioscoop. De laatste film die mijn man en ik gezien hebben in de bios, was wel heel indrukwekkend: ‘Das Leben der Anderen.’ We kwamen met een verontwaardigd en triest gevoel de zaal uit. Het eind van de film deed onze ogen vullen met tranen. We hebben de film op dvd, zoals ik alle films die ik ooit indrukwekkend heb gevonden, heb gekocht. ‘The boy in the striped pyjamas’.  Niet normaal, wat een eind! Het boek had ik eerst gelezen, dus ik wist al hoe het af zou lopen, maar beelden zeggen soms nog meer dan woorden.

En dan nog ‘Milennium’. De trilogie gelezen, de drie films in mijn bezit. Heel knap. Toen ik de boeken las, had ik een bepaald beeld bij de hoofdrolspelers van het boek. Dus durfde ik de films eerst niet te bekijken, stel, dat het helemaal niet zou kloppen bij het beeld in mijn hoofd? Maar ze hadden geen betere types kunnen kiezen.

Ik stop. Het woord is nu aan de lezer. Welke film móet ik gezien hebben? En waarom? Opnieuw ben ik erg benieuwd naar de reacties, en vooral het verhaal erachter. Waarom heeft deze specifieke film zo’n indruk op jou gemaakt, dat je die altijd nog aanraadt aan je omgeving?