Holleeder ontmaskerd

De man in het zaaltje was bijna net zo goed beveiligd als Angela Merkel eerder deze week in Griekenland. Hij draaide wat op zijn stoel, hij maakte grapjes, hij deed ontspannen, maar was het niet. Dat kon je zien als hij close in beeld was. Trillende handen als hij een print van een mailtje overhandigde of aan zijn kin aan het plukken als er een lastige vraag werd gesteld. Maar die gespannenheid was niet omdat hij bang was. Hij was niet bang voor de interviewer en niet bang voor de vragen die gesteld zouden worden. Hij was bang voor zichzelf. Bang om een fout te maken, terwijl alles zo goed was doorgesproken met zijn advocaat. Bang dat hij zich opeens toch niet kon inhouden. Willem Holleeder wilde een positieve indruk maken.

Er was de laatste tijd veel opwinding over het optreden van Willem Holleeder in College Tour. Heel wat Nederlanders stoorden zich eraan dat de publieke omroep een topcrimineel als Holleeder in het spotlicht zette. Waarom? Ik zie iedere dag criminelen bij de publieke omroep. Meestal in het journaal of in de actualiteitenrubrieken. Die criminelen worden ook regelmatig geïnterviewd. De BBC heeft eens een interview met Gaddafi uitgezonden. Als er één crimineel was, dan was hij het wel. Sonja Barend heeft al eens Stanley Hillis geïnterviewd. Ook geen lekkertje. Het is trouwens niet de eerste keer dat Holleeder is geïnterviewd nadat hij vrijkwam. Op YouTube staat een filmpje waarin hem gevraagd wordt naar zijn activiteiten op Twitter. Hij vertelt daarin dat hij dat niet zelf is. Hij twittert niet. Dat is een ander. Hij vindt het niet erg dat die ander dat doet, maar vertelt wel dat hij er misschien in de toekomst wat aan gaat doen. Ik ga de kranten dus maar in de gaten houden.

College Tour staat bekend als een programma waarin spraakmakende gasten door Twan Huys worden geïnterviewd en aan wie studenten vragen mogen stellen. Spraakmakende gasten zijn gasten die in de publieke belangstelling staan. Dat kan dus een belangrijk politicus zijn, een schrijver die een prijs heeft gewonnen, een Nobelprijswinnaar, maar ook een topcrimineel die nog niet lang vrij man is. Als een topman van een multinational gast zou zijn in College Tour hoor je niemand zeuren, maar wie weet heeft zo’n man nog meer bloed aan zijn handen dan Holleeder. Van beiden weet je het trouwens niet zeker of het zo is.
De politie was bang dat het interview ervoor zou zorgen dat jongeren hem gaan verheerlijken. Ik denk toch echt dat Lady Gaga eerder daarvoor in aanmerking komt dan Holleeder. Of bedoelde de politie dat jonge boefjes dat gaan doen? Denken ze bij de politie dat jonge boefjes naar College Tour kijken? Die zoeken hun voorbeelden meestal meer in de omgeving. Een oudere broer die lekker verdient aan zijn bestaan als loverboy of als drugskoerier. Holleeder had dat podium trouwens al gehad met de film De Heineken Ontvoering en daar was Willem zelf nou juist niet zo blij mee.

Over jonge boefjes gesproken. Holleeder is zelf ook in een bende begonnen als jongen. Dus het zou interessant zijn geweest om te horen of hij ook voorbeelden had die hij verheerlijkte. Al Capone bijvoorbeeld? Zo’n vraag zou ik hebben gesteld. Maar die kwam niet. Wat kwam er dan wel?

Het eerste blok van het programma ging over de jeugd van Holleeder. Het verhaal van die jeugd staat uitvoerig beschreven in het boek van Auke Kok. Maar het was toch ook wel interessant om hem er zelf over te horen vertellen. Uit antwoorden op de gestelde vragen kwam inderdaad het beeld van een jongen die is opgegroeid met een gewelddadige vader en in een slechte buurt. De Jordaan. Het gekke is dat mijn vader ook in de Jordaan is opgegroeid en later een gewone, nette burger met een goede baan is geworden. Het verschil zat dus in de vader en de keuze die Holleeder zelf heeft gemaakt.
Een van de hoogtepunten van het programma vond ik het meisje dat hem ter verantwoording riep over de ontvoering van Heineken en over zijn geweten. Van haar vragen werd hij wel een beetje nerveus. Niet omdat ze lastig te beantwoorden waren. Het betrof natuurlijk een oude zaak, waarvoor hij was veroordeeld. Maar zij ontlokte hem wel enige spijtbetuigingen. Eigenlijk vond ik dat Twan Huys daar zijn enige foutje van de avond maakte, door haar niet verder door te laten vragen omdat er een filmpje kwam. Het gesprek tussen Holleeder en het meisje werd namelijk steeds interessanter.
Niemand had natuurlijk verwacht dat Holleeder ook maar iets zou vertellen over de liquidaties waarvoor justitie hem nog altijd hoopt te pakken. En dat gebeurde dus ook niet. Dat kun je niet eens teleurstellend noemen. De uitzending was voor mij trouwens zeker niet teleurstellend. Niet, omdat Holleeder vertelde dat hij graag psychologie zou hebben gestudeerd. Niet, omdat hij spijt betuigde over het vastklinken van Heineken en Doderer. Niet, omdat hij onthulde dat John van den Heuvel en De Telegraaf zo veel bagger produceren dat ze er makkelijk mee naar anderen kunnen gooien. Nee, ik vond de uitzending zeer leerzaam, omdat ik Holleeder nog nooit zo lang in beeld heb gehad.

Ik heb steeds naar de ogen van Holleeder zitten kijken en ook goed op de intonatie van zijn antwoorden gelet. Ik heb vanwege mijn vroegere bandactiviteiten nogal wat te maken gehad met uitsmijters en mensen rond bands, die ook in de onderwereld actief waren. Daar waren ook enkele zeer harde jongens bij. Wij, als bandleden hadden geen last van ze. Ze konden joviaal zijn en grapjes maken, maar toch had je altijd het gevoel dat je ze maar beter niet tegen je kon hebben. Ook als ze nog zo joviaal deden. Dat voelde je door de blik in hun ogen en de manier waarop ze dingen zeiden. Die blik in hun ogen was altijd keihard. Ook bij grapjes en gewone gesprekken. En de manier waarop ze dingen zeiden was ook altijd hard. Ik herkende die manier meteen op het moment dat Holleeder in ‘gesprek’ was met de student die hem vroeg waarom hij eigenlijk aan het programma meedeed. Zogenaamd joviaal ‘vijandig’ gaf Holleeder de antwoorden en vroeg hem op het laatst of hij niet beter zijn huiswerk kon gaan maken. Hij deed het met een lachend gezicht zodat het als een grapje kon worden opgevat. Maar ook toen was de blik in zijn ogen keihard. Neem van mij aan dat hij met net zo’n gezicht en op net zo’n grappige manier iemand een opdracht kan geven om een ander te doden. Wat dat betreft heb ik Holleeder ontmaskerd. Maar het is natuurlijk geen bewijs

Aan het einde van het programma vroeg Twan Huys aan Holleeder of deze nog een les kon meegeven aan de studenten en de mensen thuis.
Hij zei: ‘Probeer alles te doen in je leven om gelukkig te worden. Dat geluk is voor iedereen verschillend.’
Voor mij is wel duidelijk wat Holleeder gelukkig maakt. Dat is maar één ding: geld!