Ik stop ermee
(Jazzy pianootje. Swingende drumroffeltjes. Zalige blazer. En dan die stem. Die eindeloos fascinerend en ongeëvenaarde stem.)
De grootste inspiratiebron voor mij als schrijver is een zanger: Tom Waits. Daar heb ik al eens eerder over geschreven. Of misschien wel een paar keer. Ik weet het niet meer. Een van mijn favoriete albums is zijn meesterwerk Nighthawks at the Diner. Een plaat die bol staat van grappige verhaaltjes, emotionele stukken, mooie passages en fijne anekdotes. Een verzameling van achttien introducties en nummers die erg verschillen, maar overduidelijk bij elkaar horen. Al was het alleen al door die karakteristieke stem van Waits.
Ik heb ervan gedroomd mijn columns op FOK! te laten zijn als Nighthawks at the Diner. Een verzameling losse columns die over volledig verschillende onderwerpen gingen, maar overduidelijk bij elkaar hoorden door mijn ‘stem’. Of ze nou grappig waren of emotioneel of bijtend en anekdotisch, je moest kunnen lezen dat het een Kuifkrullencolumn was. Dat is soms gelukt. Soms niet. Het niveau van Waits heb ik nooit gehaald, maar wie wel? Als ik brutaalweg toch de vergelijking doortrek, ben ik hoe dan ook aangekomen bij Spare Parts II and Closing.
Dat is het laatste nummer van de plaat. Net zoals dit mijn laatste column op FOK! is. Het is mooi geweest. Dank u voor het genadeloos affakkelen wanneer het beroerd was, maar ook voor de complimenten wanneer het succesvoller was. Daar ben ik veel beter door geworden. Er zijn daardoor zelfs een aantal columns waar ik me niet voor schaam. Dank u. Ook dank aan mijn columnistencollega’s die mij geregeld weer versteld hebben laten staan door prachtige stukken. Ik heb veel van jullie geleerd, hoe het moet, maar ook hoe het niet moet. Ik ben jullie veel dank verschuldigd.
Als u me nu met rust wil laten, dan ga ik een boek schrijven.
