RPG Zomer: Breath of Fire III
Capcom heeft zich de woede van fans op de hals gehaald. What else is new? Breath of Fire VI is aangekondigd als een mobiele game, een teleustelling voor de fans die al vele jaren wachten op een echte sequel. Bovendien lijkt de game in niets op Breath of Fire, waardoor de indruk wordt gewekt dat Capcom lekker op de merknaam wil cashen.
Het is een goede gelegenheid om te kijken hoe het ook alweer zat met Breath of Fire. Ik heb in mijn kinderjaren de eerste twee delen op de Super Nintendo gespeeld. Toen vond ik al dat ze zich niet konden meten andere RPG-toppers van die tijd. Desondanks waren het memorabele games.
In de jaren 90 groeiden RPGs, met name in Japan, enorm in populariteit. Dat gegeven dwong Capcom, die tot dan toe vooral vecht- en actie-games had gemaakt, om in het SNES-tijdperk ook met een RPG te komen. Als nieuwkomer nam Capcom uiteraard niet veel risico’s. De originele Breath of Fire was een conventionele Dragon Quest-kloon.
BoF vond toch zijn plaatje onder de liefhebbers. Misschien wel door de terugkerende elementen in de serie. Ze bevatten allemaal een jongeman die in een draak kan transformeren, een jongedame die zich tot een engel kan omtoveren, (soms) geinige minigames en een obsessie met het vermoorden van goden.
Breath of Fire III maakte net als Final Fantasy de overstap van SNES naar PS1. Oude PS1-games zijn tegenwoordig moeilijk op te pakken omdat ze grafisch zo ontzettend verouderd zijn. 3D polygons uit dat tijdperk hebben de neiging om je ogen te doen bloeden. Al valt de schade bij BoF III relatief mee, omdat het geheel een mix van sprites (de personages) en polygons (de omgevingen) is.
BoF III heeft de omvang van een epische RPG. Je begint het spel zelfs als kind om uiteindelijk als volwassene te eindigen. Dit deel is minstens twee keer zo lang zijn voorgangers (40/50 uur), maar helaas ook wel twee keer zo saai. De Breath of Fire-serie balanceerde altijd al op de middelmaat, maar dook er met dit deel dik onder.
Je hebt niets aan een lange speeltijd als je voornamelijk fetch-quests en willekeurige dungeons zit te doen. De personages hebben amper diepgang, veel kans daartoe krijgen ze ook niet omdat het dialoog ook schaars is. Dit is typisch een game waar de makers het nodig vonden om zoveel mogelijk content aan het spel toe te voegen, maar daar bij kwaliteit uit het oog verloren.
De meeste dungeons worden amper door het narratief verantwoord, ze zijn er alleen om het spel langer te maken. Het grootste struikelblok voor moderne gamers zal wel het tempo van de gevechten zijn. De animaties van geselecteerde aanvallen lijken zich bijna in slow-motion af te spelen. De random battles worden hierdoor op gegeven moment bijna niet meer uit te houden.
Dat de serie nog altijd fans heeft bleek vorige week al uit woede-uitbarsting. Breath of Fire mag dan niet veel beter dan middelmaat zijn geweest, veel gamers koesteren sterke nostalgische gevoelens. Als je nieuwsgierig bent naar de serie zou ik zeker deel drie overslaan. Deel twee en vier verhouden zich beter.
