Lezen is: even in een andere wereld wezen

Waar voor velen, boeken niet meer dan zwarte tekens op een witte achtergrond zijn, zie ik andere werelden, personen en levens. Het is als het ontmoeten van een mens, wat zeg ik: van meerdere personen. Het verhaal waarin ik stap voelt vaak realistischer aan dan mijn dagelijks leven. Ik zou niet zonder boeken kunnen.  

Elk boek bevat een ziel; die van de schrijver. Al heb je iets totaal verzonnen, dan nog geef je iets van jezelf prijs, zeker als je werkelijk staat voor wat je met de wereld deelt. Een verhaal dat mijn hart weet te bereiken, kan een stempel drukken op mijn leven. Het vergezelt me nog jarenlang en is een plek waar naar ik terug kan keren. Het maakt niet uit hoeveel boeken ik nog lees en hoeveel werelden ik nog ontdek.

Reeds als peuter hadden spannende verhalen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me. Het begon met de T-rex Ruigtand, uit Platvoet en z'n vriendjes. Vanaf zes jaar speelden zich hele films en levens af in mijn innerlijke wereld. Ik zou er een boek aan kunnen wijden en betreur het ergens dit niet te hebben gedaan toen. Voor mij waren de personen, dieren, gevoelens en gebeurtenissen levensecht.  

Een gewelddadige cultuur op het speciale onderwijs heeft mijn vertrouwen in het leven beschadigd en is tegelijk een bron waar ik steeds weer uit kan drinken. Leerkrachten die schreeuwen, slaan, door elkaar schudden of je de klas uit slepen als je niet gehoorzaamt.

De enige volwassene die ik vertrouwde, was Luka. Zij was werkzaam als spelbegeleidster. Er ontstond een band. Als het even kon maakte ik een praatje met haar. Hoewel kort, betekende het alles voor mij. Net toen ik op het punt stond haar toe te vertrouwen hoe het er op school aan toeging, viel zij weg door een zware depressie. Ik was nergens meer. Mijn vader met wie ik eerst een hechte band had, met wie ik alles kon delen en wie mij accepteerde zoals ik was, dreigde ik ook te verliezen. Zijn vriendin Louise en de school kwamen tussen ons. Als hij meeging in mijn belevingswereld was dat ongewenst gedrag in stand houden of versterken, vonden zij.

Mijn vaders vriendin probeerde uit alle macht een band op te bouwen met mij, probeerde me volgens haar idealen her op te voeden. 'Zou je niet graag een leuke, normale meid van achttien willen zijn?' merkte zij zoal op. Ik was ondankbaar; zij was uren en uren voor mij bezig, met het regelen van hulp. Dat klopte ook wel. Zoals een begeleidster die mij leerde met het openbaar vervoer te reizen en met wie ik overal over kon praten.

Ik waardeerde haar inspanningen, niet hoe zij mijn leven probeerde te controleren. Ze praatte me een schuldgevoel aan. Had ik de euvele moed mijn eigen leven te willen bepalen, kwetste ik haar, verscheurde ik haar hart en werd ze er helemaal naar van. Zij stak, vond zij, zoveel tijd, liefde en moeite in me en ik smeet het terug in haar gezicht en weerde mensen af. Dat waren haar letterlijke woorden. Tegen zoveel macht, manipulatie en psychisch geweld kon ik niet op, als negentienjarige die nauwelijks ervaring had met voor mezelf opkomen. Zeker niet nu mijn vader steeds verder meeging in haar werkelijkheid en van zichzelf afgedreven was.
Wanneer ik mijn tranen niet kon binnenhouden, was het: “Je moet leren dat jouw gevoelens niet belangrijker zijn dan die van een ander." Ook de band met twee vrienden van mijn vader, die achter me stonden, en hoezeer ik gesteld was op mijn begeleidster, kon Louise niet zinnen. Ik moest sociaal zijn volgens haar maatstaven, contact maken, maar me zeker niet hechten aan mensen.  

Ziek van angst is ook ontsproten uit mijn traumatisch gekleurde jeugd. Het gaat over psychologische oorlogsvoering. Een totalitaire invloed; het Worldwide Prostration Collectief wil de wereld hervormen en breekt de geest van politieke tegenstanders. Hoe mensen zich redden in een gevaarlijke wereld, waar je ieder moment je vrijheid en alles wat je lief is kunt kwijtraken.
Het gaat ook over de moed erin houden, over vriendschap, liefde. Waar je toe in staat bent als je er echt voor gaat en je stand kunt houden tegen geweld en macht. Ik voel mee met de personen, leer ze echt kannen. De psychologische strijd tussen Connor en een hoge WPC'er; Whispers is geïnspireerd op de 'band' met mijn stiefmoeder en op het geweld op het speciale onderwijs.

Generaal Whispers heeft zijn zinnen op Connor gezet en ziet een geesteskind in hem. Hij wil een vader-zoon relatie aangaan. Connor kan niet aan hem ontkomen, zoals ik niet aan Louise kon ontkomen. Whispers wil de jongen zuiveren van de invloed van ongewenste personen, zoals van Alan die als een oom voor Connor is. De generaal zet de werkelijkheid steeds naar zijn hand en voert een psychologische terreur over zijn gevangenen. Wat hij doet is goed, dit heb je gewoon te accepteren. Connor doet dit niet, totdat hij door de knieën gaat onder het manipuleren, verbale dan wel fysieke geweld en het chanteren.  

Whispers probeert van Connor een bruikbaar lid van het WPC te maken en hem een 'fatsoenlijke' opvoeding te geven. Connor's bewondering voor de Verzetsleider Finn en het vertrouwen en de samenwerking die er tussen hen is, is gebaseerd op wat er tussen Luka en mij had kunnen zijn, als zij niet weg was gevallen. Deze wereld is voor mij vaak werkelijker dan mijn eigen leven. In een andere tijd en leven stappen. Ieder verhaal blijft een deel uitmaken van mijn leven.  

Met Luka heb ik inmiddels weer contact, via brieven en e-mail. Ook zij is geestelijk mishandeld en gedomineerd, door haar toenmalige vriend. Inmiddels heeft ze het redelijk verwerkt en haar leven weer opgepakt.
Mijn vader en ik hebben elkaar inmiddels gevonden. Hij is weer op aarde beland en wilde dat hij naar mij en zijn eigen inzichten had geluisterd. Ook mijn boek heeft hij gelezen, waarvan hij onder de indruk is.

Disclaimer: De namen van de bestaande personen zijn veranderd, om hun privacy te beschermen.

Eerder verschenen op: www.magictales.nl