Politici zijn kleine kinderen
De politiek moest meer naar de burgers toe komen. De politiek moest meer gaan leven onder de bevolking, zodat de bevolking zich meer betrokken voelt bij de politiek. Nou, dat hebben we geweten. Wat zo op het oog een lofelijk streven was, heeft de politiek ontmaskerd als een zeurend kleuterklasje. Wat een triest zooitje zijn die politici eigenlijk.
Ik zie het aan de klassen van mijn eigen kinderen. Van vroeger, toen ikzelf op school zat, kan ik het me niet zo herinneren, maar kinderen in een klas van nu zijn opportunistische roofdieren. Groepjes en kliekjes schieten als paddestoelen uit de grond en gemaakte afspraken worden her en der gebroken als er ergens anders wat meer te halen valt. Het roddelen en zwartmaken is niet van de lucht en de nieuwe lichting ik-generatie staat te trappelen om de ellebogen in de grote-mensen-maatschappij te mogen gebruiken. En mede dankzij Twitter is duidelijk geworden dat politici net zo zijn.
Neem zo iemand als Ronald Plasterk. Los van wat je van zijn politieke overtuiging mag vinden komt hij op mij over als een aardige man. Hij heeft een vriendelijk, vaak lachend gezicht en met zijn kenmerkende hoed op zijn hoofd zie ik hem als iemand die postief in het leven staat. Een echte levensgenieter. Bovendien heeft hij een goed stel hersens waarmee hij genuanceerd over dingen na kan denken. Als je echter zijn Twitter berichten leest, krijg je een heel ander beeld. Dan zie je een zure man die vaak vileine opmerkingen maakt richting collega politici, waarvan nog steeds Geert Wilders het voornaamste doelwit is, hetgeen vaak averechts werkt.
Hij is niet de enige hoor, er zijn er meer die hun 140 karakters met driedubbel geconcentreerd azijn volpissen. Zo zullen ze altijd wel geweest zijn, maar Den Haag had toch altijd de schijn van beschaafdheid en beleefdheid. Nu de sociale media de barrière tussen burger en politiek geslecht heeft, kan men ongefilterd van de hersenspinsels van de politici kennis nemen. En dan blijken ze het niveau van de lagere school niet ontgroeid te zijn. Natuurlijk was er altijd al het konkelen en het ritselen in de achterkamertjes, maar daar had je als burger geen weet van. Niet zoveel als nu in elk geval. Nu stuurt men een tweetje de wereld in met de mededeling dat men uit de partij stapt (PVV-leden Hernandez en Kortenoeven) en wordt er snel een persconferentie geregeld alwaar er geklaagd en om met de woorden van hun voormalig grote leider te spreken "huillie, huillie" gedaan over hoe ze binnen de partij behandeld werden. Elke vorm van beschaving is verdwenen. Het verschijnen in de media ter meerdere eer en glorie van hunzelf is belangrijker dan de boodschap die ze verkondigen en alle fatsoensnormen worden met voeten getreden om dat voor elkaar te krijgen.
Het is niet zo dat ik terug wil naar de tijd dat de politici nog onzichtbaar voor de burgers hun zaakjes regelden, maar ik weet niet of dit nu zo'n ideale situatie is. Wil ik mijn stem geven aan iemand die het al dan niet ambtelijke equivalent van "die en die is een lul" op de digitale muren aan het kladderen is? De hardste schreeuwers krijgen misschien, net als op school, wel de meeste aandacht, maar zijn ze die aandacht ook waard? Schreeuwen ze niet alleen om het schreeuwen, maar hebben hun woorden ook inhoud? Dat merk je pas als je luistert.
De afgelopen weken hebben de diverse politieke partijen hun partijcongressen gehouden waarvan delen, of sommige congressen zelfs integraal, op tv zijn uitgezonden. Ik heb er geen een gezien, behalve stukjes in het Journaal, maar ik heb wel veel stukken gehoord op de radio. Dat is mijns inziens toch de beste manier om politici te beoordelen. Dan zie je ze namelijk niet en moet je echt naar ze luisteren. Dan hoor je ook het verschil in presentatie. Dan hoor je dat Sybrand van Haersma Buma, Emile Roemer en met name Diederik Samson met passie praten. Ze lezen niet voor meer ze vertellen. Ze spreken alsof ze achter hun woorden staan en erin geloven, in tegenstelling tot de anderen die met gemaakt enthousiasme hun teksten plichtsgetrouw voorlezen en exact daar de klemtonen leggen waar die door de PR-afdeling aangegeven zijn. Dan nog is de vraag of het niet net zulke kleine kinderen zijn als de rest op schoolplein Binnenhof.
---
Klik hier voor de volledige flyer
